In 1995 maakten we voor het eerst kennis met Rayman, een mannetje dat in plaats van armen en benen zwevende handen en voeten had. De game wist zich goed te onderscheiden van Mario en soortgelijke platformgames dankzij kleurrijke en gedetailleerde omgevingen en sterke gameplay. Het tweede deel in de serie verscheen vier jaar later en was zoals de meeste platformgames van die tijd een driedimensionaal avontuur. Terwijl een hoop concurrenten moeite hadden de extra dimensie in de gameplay te verwerken, slaagde Rayman 2 er in een van de beste games in het genre te worden.
Robotpiraat
In The Great Escape is de eens zo vrolijke wereld van Rayman in een donkere fase terecht gekomen. De tiran Razorbeard heeft met zijn leger van Robotpiraten alles overgenomen en regeert met strenge hand over het land. Duizenden inwoners zijn in gevangenschap genomen, onder wie Rayman zelf, die al zijn krachten verloren heeft. Met de hulp van fee Ly en zijn vriend Globox weet Rayman te ontsnappen. Hij gaat vervolgens op zoek naar vier maskers om zo Polokus, de beschermheer van de wereld, te ontwaken en de wereld van zijn wrede dictator te ontdoen.
Rayman 2 blinkt uit door zijn overtuigende wereld. Deze zit vol met cartooneske personages, zoals de vier mannetjes die ruziën over wie van hen koning is, maar kent tegelijkertijd een duistere sfeer van bezetting. Dat wordt onderschreven door het goede kleurgebruik, waarin vrolijke kleuren net een beetje doffer zijn, alsof iets ze overschaduwt. Het is een stijl die we ook in een latere game van Rayman-bedenker Michel Ancel zagen, Beyond Good & Evil.
De sfeer van Rayman 2 is niet alleen erg goed, hij is ook consistent. In ieder level dat Rayman aandoet is de bezetting van de piraten merkbaar. Zo treftde speler overal hun vervuiling en houten bouwwerken aan. Ook louter visueel verveelt The Great Escape niet: vrijwel ieder level zit telkens net iets anders in elkaar. Zo bezoekt Rayman in een tempel vol lava, een meer met een walvis en een verlaten kerkhof, die ieder op zich totaal anders zijn maar wel overkomen alsof ze zich in dezelfde wereld bevinden.
Springen, skiën, vliegen
De gameplay van The Great Escape is in de basis zoals vrijwel alle platform games. De speler moet Rayman met een hoop gespring naar het einde van een level brengen, terwijl een hoop objecten, in Rayman’s geval gele Lums, moeten worden verzameld. Maar waar Rayman 2 echt in uitblinkt is de manier waarop het van diezelfde basis afwijkt. De game introdoceert geregeld nieuwe gameplayelementen die altijd sterk zijn uitgewerkt, bijvoorbeeld in het level waarin Rayman achter een slang aan waterskiet. Daarnaast maakt hij regelmatig gebruik van buskruitvaatjes om een stuk door de lucht te vliegen.
Maar de meest memorabele momenten zijn die waarin Rayman op een mortierbom met benen klimt. De mortierbom moet, terwijl deze razendsnel vooruitloopt, bijgestuurd worden om een botsing - resulterend in een explosie - te voorkomen. Omdat de snelheid van de bom de zwaartekracht trotseert levert dit vaak vermakelijke gameplay op waar Sonic dankzij het gevoel van desoriëntatie nog een lesje van kan leren. Als klap op de vuurpijl kunnen de mortierbommen aan het eind van de game zelfs vliegen. Rayman 2 was zo’n goede platformer omdat het de speler altijd iets nieuws wist voor te schotelen en dit ook perfect uitwerkte.
Versies
Rayman 2 is overigens verwarrend vaak op andere consoles verschenen. De game schitterde oorspronkelijk op de PC, Nintendo 64 en Dreamcast, maar al snel kwamen er overzettingen met flinke veranderingen. Zo is een aantal levels in de Playstation-versie geschrapt of veranderd en hebben Rayman en zijn vrienden in plaats van onverstaanbaar gebrabbel opeens echte stemmen. Voor de Playstation 2 werd de game omgedoopt tot Rayman: Revolution en kreeg de game juist een aantal nieuwe levels. Onlangs verscheen onder de naam Rayman 3D een 3DS-versie van deze kla ieke platformer.
Rayman 2: The Great Escape is nog steeds een prima platformgame, zij het met een wat gedateerde besturing en werelden die in vergelijking met moderne platformgames mi chien iets te simpel overkomen. Maar de game blinkt nog steeds uit in zijn presentatie, niet alleen door de gevarieerde gameplay maar ook door de fantastische sfeer en soundtrack. Het is zonde dat Rayman na een minder geslaagd derde deel is veroordeeld tot het spelen van minigames, al zou Rayman: Origins voor een wederopstanding van de serie kunnen zorgen.