In de jaren 80 had je nog maar anderhalf genre en dan hebben we al naar boven afgerond (en ja, zo’n retro-artikel geeft ons inderdaad wat extra dichterlijke vrijheden). Dan verschijnt plotseling North & South, een game gebaseerd op de Franse, humoristische stripserie Les Tunique Bleues. De strip vertelt over hoe de blauwja en –de Noordelijke militie – kennismaken met het oude Westen. Zo’n grappig stripje smeekt natuurlijk om een kleurrijke platformgame met zwaardjes en pistooltjes. Maar de smeekbede mag niet baten: ontwikkelaar Infogrames besluit tegendraads de game North & South over een compleet andere boeg te gooien. Het resultaat wordt een genremix met platformelementen, strategische turn-based gameplay, real-time strategy-actie en de meest intense, tijdloze multiplayer uit de geschiedenis van de Amerikaanse burgeroorlog. Geloof het of niet, die op papier vreemde combinatie blijkt uitstekend te werken.
Beurten
De gameplay is opgebouwd uit verschillende lagen. Op het grootste niveau vind je een map van Amerika waarop verschillende staten als landjes in Risk aan elkaar grenzen. Er loopt een treinrails door de staten, er zijn een paar stations te vinden, er is een haven aan de Oostkust en er staat een indiaantje te wachten in het Westen. Op deze map staan het zuidelijke en noordelijke leger strak tegenover elkaar. Degene die als eerste alle staten bezit (en dus het andere leger heeft uitgemoord) heeft gewonnen. In de eerste beurten betekent dit dat je jouw leger (weergegeven door een mannetje op een staat) naar zoveel mogelijke lege staten verplaats om ze onder jouw controle te brengen. Want: hoe meer staten, hoe meer goud de trein op jouw stations aflevert, hoe meer nieuwe legers je periodiek krijgt.
In de eerste beurten is er zelden iets aan de hand. Zuid verplaatst zijn legers over de dichtstbijzijnde lege staten en de blauwe bovenbuurtjes doen hetzelfde in hun territorium. Maar het moment dat de eerste legers clashen is even onvermijdelijk als heerlijk. Als de eerste lefgozer zijn leger naar bezet gebied verplaatst, kom je terecht in een aparte veldslag met aan weerszijden een groep cavalerie, een troep soldaten en een kanon. Meestal is er in het midden een rivier of ravijn met een (te verwoesten) brug te vinden en de strijd kan beginnen. De soldaten kunnen een paar meter schieten, de paarden razendsnel naar de overkant rennen (maar eenmaal ingezet kunnen ze niet stoppen, hoogstens afremmen) en het kanon kan zich opladen voor een vernietigend schot.
Bloedstollend
Op bijvoorbeeld de Nintendo 8-bit is de besturing van dit mooie stukje oorlogsvoering even simpel als doeltreffend. De ene knop gebruik je om te kiezen welk groepje je wil aanvallen, de andere om te schieten (of in het geval van de cavalerie, de zwaarden naar beneden te zwaaien). En hoe simpel dat ook klinkt, deze veldslagen zijn soms echt bloedstollend spannend. Elk legertje en elke staat telt namelijk zwaar. En als je dan alleen nog met een troepje soldaten staat, terwijl de vijand de razendsnelle cavalerie en zijn kanon nog heeft, dan is voorzichtigheid geboden en zijn de zweetdruppeltjes verzekerd.
De laatste laag in de game is het overnemen van stations en het overvallen van treinen. Op het moment dat je een staat intrekt waar de trein van de tegenstander langs moet, of een van zijn stations aanvalt, schakelt de game over naar een zijwaarts scrollende platformuitdaging. Jij moet dan met een enkel mannetje het einde van de level zien te bereiken binnen een gegeven tijd. De tegenstander heeft een klein legertje tot zijn beschikking om je te stoppen, alleen hij kan maar één vijand tegelijkertijd in het scherm laten komen en besturen. Inderdaad, een platformgame waarbij speler 2 dus de vijanden kan inzetten en besturen.
Simpel
North & South is qua inhoud een simpele game. Er is maar één map, aan de spelregels zitten geen variabelen verbonden en elke pot start (nog een beetje afhankelijk van welk jaartal je kiest) op precies dezelfde manier. Maar net als de grote (bord)spellen uit de geschiedenis, is een sterke opzet genoeg om elke pot razend spannend te maken. In zijn tijd was deze game een van de beste ervaringen voor twee spelers tegelijk. Het had de aantrekkingskracht van een bordspel, terwijl het tegelijkertijd uitstekend gebruik maakte van de voordelen die het medium games met zich meebrengt. Vandaag de dag zeiken we om de maand een filmgame af omdat die games het nog steeds niet begrijpen. Terwijl het zo simpel is, die ontwikkelaars hoeven alleen maar even te kijken naar hoe een stripgame in de jaren 80 de oude en de nieuwe wereld bij elkaar bracht.