Al Lowe opent aankomende donderdag het Festival of Games met een keynote, waarin hij praat over zijn tijd bij ontwikkelaar Sierra. De beste man heeft ongetwijfeld veel intere ants te vertellen, maar om een goed beeld te krijgen van zijn ‘nalatenschap’ hoeven we enkel te kijken naar Leisure Suit Larry.
Porn adventure
De eerste Larry-game, Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards, kwam in 1987 uit en was een grafische herinterpretatie van het eerder al verschenen Porn Adventure. De trend van almaar stoerdere hoofdpersonages was nog niet ingezet en dus hadden spelers het genoegen om in de maagdelijke schoenen van Larry Laffer te stappen. Met zijn veertig jaar, en de notie dat hij in al die tijd nog nooit het bed heeft gedeeld met een vrouw, reist Larry af naar Lost Wages om daar alsnog zijn geluk te beproeven.
Geluk is echter een schaars goed in de op Las Vegas gebaseerde stad en daarom ben je als speler vooral druk met het noodlot vermijden. Eén verkeerde stap, of in het geval van de typische Sierra-adventures één verkeerd ingetypt woord, en er kwam ironisch genoeg al een prematuur eind aan Larry’s seksuele ontdekkingstocht. Spoel bijvoorbeeld niet de WC door in pas het derde scherm van het hele spel, of je sterft een nare verdrinkingsdood. Een verklaring of reden voor zo’n harde maatregel wordt zelden gegeven, maar het past prima in het plaatje van de altijd pech hebbende 40 year old-virgin.
Ask for rubbers
Dat we het hebben over ‘het derde scherm’ kan nu eigenlijk niet meer, maar in de tijd van Larry was het een prima manier om duidelijk te maken over welk gedeelte van het spel je het had. In de eerste Larry waren er maar vijf echte locaties te bezoeken en, op wat trottoirs en steegjes na, ook niet veel meer schermen. De speelduur van dergelijke adventures lag volledig aan jou, omdat je ieder voorwerp of stukje informatie zelf moest verzamelen. Door commando’s in te typen als ‘Open door’, ‘Look at Table’ of het levensreddende ‘Put on condom’, kreeg je van het spel feedback over de gevolgen van je acties. E entieel was daarbij om steeds gerichter te werk te gaan, alsof je ‘21 questions’ aan het spelen was. In de kamer staat een kast, in de kast zit een lade, in de lade ligt een papier, om het papier klemt een paperclip, en ga zo maar door.
Door een nieuw voorwerp te vinden in het bijvoorbeeld vierde scherm, kon er weer geruild worden met iemand in scherm drie en zo kwam je steeds een stukje dichter bij het uiteindelijke doel: het veroveren van een vrouw zonder er een financiële vergoeding tegenover te zetten. De geplaagde man in het witte maatpak vindt dat hij daar lang genoeg op heeft moeten wachten en eist van zichzelf dat het hem binnen twee uur lukt. Heeft hij daarna nog niets klaargespeeld, dan verlaat Larry de wereld nog net zo onervaren als dat hij deze ooit binnenkwam: hij pleegt zelfmoord en het spel is voorbij.
Looking for love in all the wrong places
Er is wel een manier om de limiet van 120 minuten te omzeilen, maar die laat hem minstens net zo bevredigd als onbevredigd achter. Breng een bezoekje aan een prostitutuee en de tijdsdruk is van de ketel, maar de drang om zelf een dame te verleiden neemt alleen maar toe. En dus zit er niets anders op dan nog net zo wanhopig als eerst iedere mogelijkheid aan te grijpen die Larry dichter in de buurt van een echte vrouw brengt. Wat het spel zo grappig maakt, is de manier waarop je als speler gedwongen wordt om je te verlagen tot dezelfde standaard die hij aanhoudt als het om de liefde gaat. Het maakt Larry niet uit hoe, als hij maar iemand vindt, eigenwaarde heeft hij toch niet. Dat je daarvoor alles maar moet slikken van personages die hem al net zo’n loser vinden leidt tot een prachtige spelervaring vol humor.
Hoe zinloos de dingen die hij doet voor de liefde ook lijken, het is gezien Larry’s situatie volkomen begrijpelijk. En geef toe: eerst een fles wijn moeten kopen in de supermarkt voor je een mooie vrouw mag bekoren is toch veel logischer dan met Kratos, de almachtige God of War, alsnog drie lullige schakelaars omzetten. Helemaal mooi wordt het wanneer je als speler de voor fans kla ieke fout maakt om de wijn mee de taxi in te nemen. De chauffeur drinkt de fles in één teug leeg, verliest de controle over het stuur en jaagt Larry zo de dood in: Game Over.
Al Lowe kon het niet laten om in ieder stukje dialoog in Leisure Suit Larry zijn eigen humoristische kijk op het leven door te laten schemeren. Door de omschrijving van iedere locatie of voorwerp te voorzien van een cynische kanttekening, schetste hij een spelwereld die toen visueel nog niet mogelijk was. Nu is die grafische potentie er wel, maar lijkt de kracht van geschreven tekst in de game-industrie nauwelijks meer erkend te worden. Wellicht dat Lowe met zijn praatje tijdens het Festival of Games weer wat ontwikkelaars daartoe aan weet te sporen.