Het zijn de dagen waarin de Bruna nog bakken floppy’s heeft staan op z’n toonbank. Tien spellen voor tien gulden. Of ja, ‘spellen’, de shareware van in die dagen is eigenlijk te vergelijken met de demo’s van nu. Alleen vroeger hadden we geen Xbox Live of PlayStation Network. Sowieso staat internet in die tijd nog synoniem voor inbellen, rare piepgeluidjes bij het verbinding maken en veel te hoge rekeningen met als gevolg veel te boze ouders. Tegelijkertijd zijn het ook de hoogtijdagen van het first-person avonturengenre. Vandaag de dag is het bijna ondenkbaar dat first-person met iets anders gepaard gaat dan M16’s en Team Deathmatch. Toen was het aan de orde van de dag. Een avonturenspel met puzzels, magie, actie en rollenspelelementen door de ogen van de hoofdrolspeler. En in Lands of Lore bepaalde jij wie die hoofdrolspeler was.
Kieran
Kieran, heette mijn katachtige held. Vraag me niet waarom, in het hoofd van een tienjarige is dat blijkbaar een hele coole naam. Hij krijgt de opdracht van Koning Patrick Stewart om de kwaadaardige heks Scotia te stoppen die bezig is met – zoals we dat begin jaren ’90 zouden zeggen – snode plannen. En zo zet dit jochie zijn eerste stappen. Of beter gezegd: klikken. Vergeet de W,A,S,D’s: de game speelt zich af in een scherm op je beeldscherm en daaromheen staan belangrijke acties, zoals 8 pijltjes die je moet aanklikken om een bepaalde kant op te draaien of lopen. Nog toffer is het portretje van mijn Kieran; zijn gezicht vertrekt bij elke klap die hij krijgt en met het oplopen van flinke schade zie ik wonden, bloed en een blauw oog verschijnen.
En zo wandel ik dus de wereld door. Door indrukwekkende bo en op zoek naar een taveerne waar Timothy Gladstone zich zou begeven, door moera en waar hagedi en met drietanden Kieran een kopje kleiner proberen te maken en door ondergrondse doolhoven waar net zoveel geheime deuren als vallen te vinden zijn. Het handgetekende werk ziet er schitterend uit. Mooi genoeg in ieder geval om het hart van een tienjarige te veroveren, denk ik nog voor het schrijven van dit stuk. Maar als ik het spel ter voorbereiding weer eens opstart, blijkt dat nog te weinig lof. Het zag er gewoon écht heel mooi uit. Vooral voor wie de CD-versie had met ingesproken stemmen. En dus ook Patrick Stewart.
Rollenspellen spelen
Lands of Lore: Throne of Chaos overtuigt echter niet door zijn graphics, maar voornamelijk dankzij doordachte gameplay. In de basis is die simpel. Je drukt op de slaknop, op de magieknop, lost een puzzel op en vindt hier en daar een nieuw wapen. Maar alles daaromheen brengt het tot leven. Zo is er een wereld met unieke figuren en ra en die je op sommige momenten als speelbare companions bijstaan. En het feit dat het gebruik van specifieke skills ze automatisch levelt. Gebruik je veel magie? Dan word je daar beter in. Veel lockpicken? Dan gaat dat je vanzelf beter af. Toen een unicum, volgende maand een handig foefje waar Skyrim weer gebruik van gaat maken. Mi chien wel dankzij Lands of Lore: Throne of Chaos, zo denken we tenminste graag.
Reizend door de wereld pikt Kieran sleutels op en brouwt hij drankjes met zelf gevonden ingrediënten. Hij maakt vrienden en vijanden en lost puzzels op alsof het niets is. En dan werpt Scotia midden in het bos een rood hek op. Scotia’s barrier, wordt de blokkade genoemd. Ik praat met mijn hagedi envrienden in het moeras, reis terug naar Koning Patrick Stewart en doorzoek elke centimeter van elke kerker. Maar dit tienjarige jochie strandt hopeloos. Om de zoveel weken wordt er een nieuwe game gestart. Met andere hoofdpersonages die bijvoorbeeld veel beter in magie zijn, met hernieuwd inzicht, met verse vastberadenheid.
Ik heb Lands of Lore: The Throne of Chaos mi chien wel veertig keer tot aan Scotia’s Barrier gespeeld. Dromend over al het moois wat daar wel niet achter zou kunnen liggen. Maar ik ben er nooit voorbij gekomen. Mi chien moet dat ook maar zo blijven, de illusie is altijd beter. Maar ik weet zeker dat ik het ooit nog eens ga proberen. Mi chien binnenkort of mi chien over tien jaar, die volgende poging gaat er komen. Tot die tijd wil ik ook niet dat iemand – en dus ook jullie niet in de comments – me vertelt hoe je voorbij Scotia’s Barrier komt. Je wilt de droom van een tienjarig jochie toch niet verstoren.
Lands of Lore IV
Als Skyrim straks in de winkels verschijnt, gaat het vast en zeker weer kriebelen bij me. The Elder Scrolls en Lands of Lore liggen namelijk helemaal niet zover van elkaar af. Maar terwijl de ene serie is doorgebroken tot de absolute wereldtop, is de andere dankzij twee halfbakken vervolgdelen tot voortijdig doodbloeden gedoemd. Mi chien moet Bethesda het maar doen dan. Na Skyrim, in plaats van een nieuwe Fallout, gewoon die Lands of Lore-licentie eens oppakken. Met zijn bijzondere hoofdpersonages en unieke ra en, met zijn feilloos gevoel voor avontuur en puzzelwerk. En natuurlijk, als ze het echt een succes willen maken, met Patrick Stewart als koning. Ja, dat zou mooi zijn, denkt het eens tienjarige jochie nu. Blijkbaar nog steeds een hopeloze dromer.