In tegenstelling tot nu, waren verhaallijnen in games destijds niet belangrijk voor me. Door alle mogelijkheden van de vrolijke, vliegende maar toch simpele hoofdpersoon was mijn aandacht al snel alleen op zijn kunnen gericht. Maar dat neemt niet weg dat mij onderbewust een leuk verzonnen verhaal in de meest kleurrijke wereld die een kind zich maar kon voorstellen, werd gepresenteerd. Met Kirby ging ik op zoek naar de Star Rod, die King Dedede uit de Fountain of Dreams had gestolen. Omdat deze in zeven stukken was gebroken en opverdeeld moesten er ook zeven werelden verkend en gered worden van de duivelse gedaanten die de slinkse koning met zich mee had genomen. Gewapend met een overdosis aan vastberadenheid ging ik in de wereld van Kirby op ontdekkingsreis en rekende af met alle aanhangers, monsters en eindbazen die in de weg stonden. Ook de torenhoge pratende bomen hadden tegenover de vliegende veelzijdige hoofdrolspeler geen schijn van kans.
Na het ontdekken van de mogelijkheid om ook wapens te jatten van vijanden had de game me te pakken en werd het verleidelijk om keer op keer binnen een paar seconden te transformeren van een onschuldig roze balletje naar een minder onschuldige roze superstrijder. Door de juiste vijanden te pakken kon je op den duur vuur spuwen, boemerangs werpen, laserstralen afschieten, judoworpen uitdelen, met hamers rammen en meer. Nadat elk wapen aan de beurt was geweest, werd het al gauw een obse ie om voor elke verschillende reeks vijanden het beste wapen te vinden en te gebruiken. Kirby’s veelzijdigheid bevredigde mijn jonge behoefte aan creativiteit en fantasie en daarmee was binnen een mum van tijd een vrolijke verslaving geboren.
De veelzijdigheid houdt niet op bij alleen de kwaliteiten en karakter van het geliefde hoofdpersonage van Nintendo. Ook het 8 bit-universum in Kirby’s Adventure bruist van het optimisme. Zeven spelwerelden met elk verschillende vijanden en een eindbaas. Terwijl ik binnen deze richtlijnen Dream Land doorvloog, betrapte ik mezelf er ook meerdere malen op dat ik erg veel plezier beleefde aan de oersimpele minigames die in de levels verwerkt zaten. Met een vlot potje Quick Draw, Egg Catcher of Crane Fever won je al snel een paar extra levens, waar je verder in het spel nog veel aan zou hebben. De e entie van deze minigames bestaat voornamelijk uit een goed getimede druk op de A-knop. Noem dit laagdrempeligheid of eenvoud… maar als zesjarige vermaakte ik me er goed mee.
Het avontuur van Kirby bood locaties als watervallen, regenbogen, grotten, tunnels, bo en, kastelen… en natuurlijk een enkele sterrenhemel waar de big finale plaatsvond. Door de aanwezige afwi eling werd ook de reis ernaar toe nergens saai en wist het voor iedere speler wel een uitdaging te bieden. Al spelend kon ik me dan ook niemand anders voorstellen waarmee ik over deze locaties liever rondstruinde dan met Kirby. Zelfs het ontbreken van de minimale stemgeluidjes die ook toen al in veel games verwerkt werden was geen gemis. Zijn ingetogen gezichtsuitdrukkingen bij elke handeling spraken al boekdelen. Iets waar het in veel topgames van vandaag nog aan schort. Gelukkig is de franchise nog springlevend en kunnen ook de volgende generaties meegenieten van dit concept.
Het doet me daarom ook deugd dat de Kirby-franchise vandaag de dag een bescheiden opleving ervaart. Met diverse DS-titels en twee succesvolle Wii-games blijkt het roze mannetje het bij zowel jeugdigen als volwa enen toch nog steeds goed te doen. Er kan veel gezegd worden over het hedendaagse Nintendo en de keuzes die ze maken, maar het bedrijf weet als geen ander hoe je een symbolisch en tijdloos personage neer moet zetten dat jong en oud weet aan te spreken. Super Mario, Donkey Kong, en Link om er maar eens een paar te noemen. Ze nestelen zich in je psyche en toveren elke keer weer, ongeacht je leeftijd, een grijns op je gezicht.
Maar hoe zit het nu dan? Waag ik me nog steeds op zijn tijd aan een Kirby-game? Zestien jaar later is zowel mijn psyche als gamegedrag veranderd en kan ik met veel overtuiging concluderen dat de nadruk steeds meer op de verhaallijn is gaan liggen. Omdat de diepe verhaallijnen vaak in de ‘dark side’ van de game-industrie te zoeken zijn, is dat waar ik me dan ook bevindt. Dat betekent niet dat er geen plek is voor vrolijke platformers. De reden waarom Kirby in het verleden blijft, is omdat het een jeugdsymbool is en ik dat liever zo houd. Na het weerzien van de gameplaybeelden en het ophalen van die goede herinneringen kan ik dit stuk op pa ende wijze afsluiten. Met die typische grijns die alleen een Nintendo-personage teweeg kan brengen. Voor mij blijft er maar één Kirby-game. En dat is Kirby’s Adventure op de decennia oude en vertrouwde NES.