Het is bijna niet voor te stellen dat Doom bijna twee decennia oud is. We waren amper dertien jaar oud toen we een harde schijf van een oom kregen. Twee zwarte, plastic schijfjes met weinig tekst op het label. De vier letters, geschreven in het nu o zo herkenbare handschrift hadden toen al een magische uitwerking op onze nieuwsgierigheid: Doom. Een titel zo onheilspellend kon niet anders dan ongelofelijk cool zijn. En, oh joy, want had ons voorgevoel gelijk.
Net als miljoenen anderen speelden we de shareware-versie van Doom helemaal grijs. Zo grijs dat we elk level konden dromen. Van de bruine Imp die al na de tweede deur recht op ons afstormde, vuurballen in de aanslag, tot de gigantische minotaurus-achtige Baron of Hell’s in het eindlevel. En alle coole stukjes daar tussenin, zoals het deuntje dat afspeelde nadat je de kettingzaag vond. Gelukkig had de oom ook de hele versie in zijn bezit, waardoor we uiteindeijk ook de rest van dit pareltje mochten aanschouwen. Toch staat de eerste episode, Knee-Deep in the Dead, voor altijd in ons geheugen gegrift.
We kunnen het on niet voorstellen dat onze ouders het toen niet een beetje raar vonden dat we Doom speelden. De game was op zijn zachtst gezegd behoorlijk grof. Alleen al de sadistische lachjes wanneer we weer eens kill maakten met onze kettingzaag moeten toch echt voor wat gefronste wenkbrauwen hebben gezorgd. Dat je na een kill ook de ingewanden van de bruut afgeslachte alien over de vloer zag lopen, zal dat gefrons niet verminderd hebben.
Van hakenkruizen tot alien-ingewanden
Maar wie weet dat Wolfenstein 3D, dat een jaar eerder uitkwam, onze ouders wat toleranter had gemaakt. Met al diens hakenkruizen en rochelende Nazi’s, waren ranzige aliens en een donker maantje ergens op Mars opeens wel te doen. Hoe dan ook waren wij gelukkig met Doom. Nog niet eerder speelden we een game die er zo ‘echt’ uit zag. De graphics, die overigens niet echt driedimensionaal waren maar bestonden uit sprites die op een slimme manier werden gebruikt, waren destijds van een ongekend niveau. Wolfenstein 3D werd direct een game voor watjes en baby’s. Echte mannen speelden Doom op Nightmare!-niveau.
Alles wat Doom uitademde was daarbij cool. Van de wapens als de BFG3000 (Big Fucking Gun 3000) en de rocketlauncher en de namen van de moeilijkheidsgraden (zoals Bring it on, I’m too young to die en Ultra violence) en de episodes (zoals Knee-Deep in the Dead en Sores of Hell), tot vijanden als de zwevende Cacodemon en de Spiderdemon. Het is niet verwonderlijk dat Doom, uiteraard samen met Wolfenstein 3D (gezien ze beide uit het meesterbrein van John Carmack ontsproten), ervoor zorgde dat het first-person shooter-genre uitgroeide tot misschien wel het meeste succesvolle genre in de gameswereld.
Vanaf 1993 wilde iedere jongen (en ongetwijfeld ook meisjes) in de schoenen staan van een eenzame ruimtemarinier die met slechts een shotgun en boksbeugel hordes aan bloeddorstige aliens naar de gruzelementen knalt. En niet met uitzicht van bovenaf of in een kinderachtige Commander Keen-achtige stijl. Nee, vanaf 1993 wilden we de actie van dichtbij zien, vanaf het puntje van je rocketlauncher. In Doom voelde het alsof we eindelijk vooraan in het karretje van de achtbaan zaten. Daar hebben we met volle teugen van genoten.
Reacties op: Terugblik: Doom - Hoe jongetjes mariniers werden
wilm85
Reanimationist
Deze game zal ook altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Alleen mis ik de props voor de muziek! Die vind ik nog steeds geweldig :)
DanielVerlaan
manstrite
bult0055
Vorig jaar herfst een heel DOOM pakket gekocht bij Steam, zodat ik het weer lekker kan spelen! Soms installeer ik em even weer voor een paar dagen nostalgisch plezier.
Was dan ook zeer blij dat ik laatst het DOOM-shirt gewonnen had =] (ook al is dat van DOOM 3)
madmax8
DevTrunks
Bonecrusher1973
Aquemini
kijk die jonge koppies ook
Flaming
BertThaBest
Vooral heerlijk: als je die berserk powerup had en met je vuist een vijand tot een bloederige pulp mepte. En dan met name dat geluidje van uit elkaar spattend vlees.
Cryptical
Start het spel nog steeds soms op. Als je door de graphics heen kan kijken is het een uitdagende shooter met geweldige sound. Daarbij leveren de graphics ook bijdrage aan de gruwelijke wereld.
Infje
Doomworld.com is jarenlang mijn startpagina geweest en met dank aan de Doomsday sourceport kan ik zo nu en dan nog steeds genieten van de game en uitstekende wads zoals The Darkening Episode 2.
Zal ook nooit de moeilijkheidsgraad vergeten in de Nintendo 64 versie simpelweg genaamd:"Watch me die".
Mooi was die tijd :)
kr1z
Cryptical
D4rKy28
Infje
kr1z
Maar ik zou `t wel vaker willen zien ; is leuker dan een healthbar.
Remco1988
Bonecrusher1973