In de jaren negentig was Shaquille O'Neal een van de grootste sportsterren in de Verenigde Staten. Hij wilde meer dan een basketballegende zijn. Dus begon hij een middelmatige rapcarrière, speelde hij een geest die uit een boombox verschijnt in de geflopte film Kazaam, en lanceerde hij een game genaamd Shaq Fu. Het is inmiddels een legendarische titel, maar niet vanwege zijn kwaliteiten. Sterker nog, Shaq Fu staat te boek als een van de slechtste games van zijn tijd en is een cult omdat het zo slecht is dat het grappig wordt. Er is zelfs een website opgericht die zich toewijdt aan het vernietigen van alle exemplaren van Shaq Fu.
Shaquido!
Dat komt niet in de laatste plaats door de vreemde setting. In plaats van te focu en op de kwaliteiten die Shaq in het echte leven heeft, namelijk basketballen, doet het spel alsof hij een kungfu-held is. Of, zoals we op het hoesje kunnen lezen, een meester in Shaquido. Een oude man in een mysterieus winkeltje beschouwt Shaquille per ongeluk als iemand die 'uit de sterren' komt om de wereld te redden, een mooie verwijzing naar zijn rol in the All Stars Team. Zonder al te veel tegen te stribbelen teleporteert de basketballer vervolgens naar een andere dimensie, waar hij het ene na het andere kleurrijke personage moet verslaan om een kind van een soort goddelijk wezen te redden.
Je loopt door de wereld en bezoekt allerlei arena's om daar je tegenstanders op te zoeken, al wordt nooit helemaal duidelijk waarom. Het levert de gekke situatie op dat Shaquille het ene moment tegenover een prins met zwaarden staat en het daarna ineens tegen een magische monnik op moet nemen, of tegen een cyborg. Wat deze vijanden daar precies te zoeken hebben en hoe ze in de rest van het 'verhaal' pa en, wordt nooit uitgelegd.
Knoppenrammen
Een vreemd verhaal maakt natuurlijk niets uit als de gameplay goed is. Jammer genoeg laat Shaq Fu daar alle mogelijke steken vallen. Een fighter hoort snel en heel precies bestuurbaar te zijn, maar deze game is traag en luistert niet naar wat je wilt.
De hit-detection is daarnaast om te huilen. Je moet vlakbij je tegenstander staan en hem middenin zijn lichaam raken om hem schade te kunnen doen. Je vijanden hebben ondertu en wél speciale aanvallen die ze vanaf een afstandje op je afvuren. In normale fighters geen probleem, omdat je zo'n vuurbal gemakkelijk kunt ontwijken. Maar Shaq beweegt zo sloom dat je bijna altijd geraakt wordt. Het lijkt wel een hele seconde te duren voordat Shaq een actie uitvoert nadat je een knop indrukt. Ook worden zijn animaties altijd afgemaakt, waardoor je niet snel een klap kunt ontwijken als je net een speciale aanval uitvoert.
FU it up
Het enige voordeel, als je dat al zo kunt noemen, is dat de game bijna totaal is uit te spelen door op één knop te rammen. Je tegenstanders kunnen namelijk niet ontsnappen aan jouw verwoestende schoppen als je ze eenmaal in een hoekje hebt gedreven. Het duurt dus in ieder geval niet lang voordat je het einde hebt bereikt. Dan kun je natuurlijk altijd nog een vriend uitnodigen en elkaar de hersenen inslaan, maar de kans is groot dat je dat na een paar potjes geworstel met de controllers wel gezien hebt. De graphics zien er nog verra end goed uit, vooral de animaties zijn erg soepel en vloeiend, maar de beschikbare personages zijn allemaal niet erg indrukwekkend – op O'Neal na natuurlijk.
Het nieuwe ontwikkelteam Big Deez belooft dat ze het dit keer niet zullen verknoeien: “This time we won't FU it up”. Shaquille zal in het vervolg nog steeds een vechtersbaas zijn, al wordt het dit keer meer een brawler dan een fighter. Aangezien het team het binnengehaalde geld van deze crowdfunding-campagne ook krijgen als ze hun doel niet halen, en O'Neal zelf er schijnbaar al aardig wat geld in heeft gestoken, is de kans groot dat de game uiteindelijk echt gaat uitkomen. Eén voordeel: slechter dan de eerste game kunnen ze het in ieder geval niet maken.