De tweede Legend of Zelda – die ook op de NES verscheen – lijkt op het eerste gezicht een minder grote invloed gehad te hebben op het nieuwste deel. Zelfs dertig jaar later zijn de meningen over deze ‘andere’ Zelda nog behoorlijk verdeeld. Dat heeft alles te maken met de dwarse richting die deze game na het succes van het eerste spel insloeg. The Adventure of Link heeft nog steeds stukken waarin je Link in zijn heldhaftige zoektocht vanaf bovenaf bestuurt, maar de echte actie vindt plaats in typische sidescrolling gedeeltes.

Wanneer Link een dorpje bezoekt verandert het aanzicht en kun je alleen naar rechts of links lopen. Het gaf de makers onder andere de mogelijkheid om meer verhaal in het spel te stoppen. Met grote en herkenbare sprites is tenslotte beter te werken dan de lastiger te herkennen vormen uit de eerste Zelda. Echt veel te vertellen hebben deze gedetailleerdere figuren echter niet, meer dan een algemeen zinnetje of vage hint over wat je moet doen komt er meestal niet uit. Het is veelzeggend dat ‘I AM ERROR’ de meest iconische uitspraak uit de game is.

Zelda II is er met zijn dorpjes vooral op uit om de vroege rpg na te bootsen. Wanneer je tegen een vijand aanloopt in een gevecht ga je naar een nieuw scherm waarin je dit monster moet verslaan en hierbij zijn ook ervaringspunten te verdienen. Die gevechten zijn door Link’s korte zwaardje nog best pittig. Vijanden moeten door het kleine bereik gevaarlijk dichtbij komen om uitgeschakeld te worden. Een lichtpuntje is het feit dat zijn zwaard projectielen kan schieten, maar alleen als hij helemaal bij gezondheid is.

Door de overdaad aan sidescrolling gedeeltes past deze Zelda op het eerste gezicht niet helemaal thuis in het rijtje van andere legendarische games. Wie echter goed oplet ziet allerlei elementen uit deze game terug in games die zelf buiten de Zelda-reeks staan. De downward stab die in Shovel Knight zo cruciaal is om de lastige levels te doorlopen is eigenlijk gewoon afkomstig uit The Adventure of Link. En wat te denken van de sidescrolling gedeeltes uit Link’s Awakening en de Oracle-games. Naast de standaard actie op de overkoepelende map vormen deze korte stukjes de perfecte afwisseling op het reguliere puzzelen.

Dorpjes bezoeken en praten tegen andere personages zijn inmiddels cruciale onderdelen geworden van Zelda. Ook de rechtlijnigheid waarmee je in The Adventure of Link te werk

moet gaan door een kerker, om vervolgens toegang te krijgen tot de volgende, doet denken aan het vastgezette ritme waardoor de latere Zelda’s wat van hun glans verloren. Je zou bijna geloven dat Zelda II: Link’s Aventure vooral een slechte invloed heeft gehad.

De bedenker van Zelda, Shigeru Miyamoto gaf in een interview uit 2013 zelfs aan dat hij Zelda II als een van zijn weinige ‘slechte’ games ziet. De voornaamste reden: de lange laadtijden en de matig uitgewerkte wisselwerking tussen de twee perspectieven. Dat het uiteindelijk spel niet zo uit de verf is gekomen als gewenst had volgens Miyamoto vooral te maken met de beperkingen van de NES.

Als zelfs de geestelijke vader met enige teleurstelling spreekt over zijn creatie mag je als fan ook best negatief zijn. De positieve invloed van Zelda II is echter ook nog steeds voelbaar. Dark Link is een vast onderdeel geworden van je tegenstanders en Super Smash Bros. Melee eert op zijn eigen manier ook Zelda II met Hyrule Temple als arena. De bijbehorende muziek die op de NES al behoorlijk spannend klonk komt op een console met iets meer kracht nog beter uit de verf. Minstens zo gaaf zijn de gedetailleerde ruïnes die een glimp geven van wat Zelda II op betere hardware had kunnen zijn. Een remake klinkt ineens niet eens meer als zo’n heel slecht idee.