Aan de eigenzinnige stijl en gameplay van de game heeft het in ieder geval nooit gelegen. De Joe waar deze game zijn naam vandaan heeft is in het begin van het spel een doodgewone jongen die met zijn vriendin van een goede stompzinnige Hollywoodfilm geniet. Wanneer hij en zijn liefje de filmwereld worden ingezogen staat zijn wereld ineens op zijn kop. Om de vrouw van zijn dromen te redden neemt hij de identiteit van Viewtiful Joe aan, een in rood latex gehulde superheld met bijdehante opmerking voor iedere situatie.
Movie Magic
Viewtiful Joe viel in 2003 op door het simpele feit dat de toen al best ouderwetse (maar zeker niet onvermakelijke) beat ‘em up-gameplay werd gecombineerd met de pracht en praal die de GameCube op het scherm kon toveren. Dat zorgde er onder andere voor dat de gehele spelwereld in een gelikt tekenfilmstijltje is gegoten. Ook de manieren waarop het spel met perspectief speelt is noemenswaardig, maar de echte ster is uiteindelijk het arsenaal van special effects dat Joe tot zijn beschikking heeft.
Omdat het hele spel zich in de filmwereld afspeelt, kun je ook de ‘movie magic’ toepa en op het spelverloop. Zoals in de betere kung-fu films kunnen de gevechten tegen eindbazen en hun handlangers in slow motion worden afgespeeld. Op die manier kan Joe normaliter niet te ontwijken aanvallen toch omzeilen. Met Mach Speed is hij supersnel en door in te zoomen op de actie kan hij een specifieke vijand een gericht pak rammel geven. De actie is snel, flitsend, vol van bizarre combo’s en bovenal onvermoeibaar stijlvol.
De VFX-krachten zijn er niet alleen voor de gevechten, ze zijn ook nodig voor de bijzonder creatieve puzzels die soms een obstakel vormen. Alleen door de tijd te vertragen kan Joe bijvoorbeeld langs sommige obstakels komen. Dat is ook wel nodig, want in ieder hoofdstuk figureert Joe in verschillende filmscenes. De nadruk ligt constant op vette actie, maar de game schotelt een grote variatie aan intere ante sets voor, van een eeuwenoude tempel ergens diep in de jungle tot op de bodem van de oceaan in een gigantische duikboot.
Joe’s verdiende einde
Viewtiful Joe was succesvol genoeg om een PlayStation 2-port, een uitstekend vervolg en meerdere spin-offs in de vorm van een game voor de DS en een wat laffe partygame te bewerkstelligen. Daarna bleef het echter wel heel erg lang veel te stil rondom Joe. Een gastrol in Marvel vs. Capcom 3 daargelaten, is het de in rode spandex gehulde held verder niet meer gegund.
Dat is zonde, want hoewel Resident Evil 4 - die andere game van de Capcom Five - om de zoveel jaar op nieuwe consoles wordt uitgebracht, is het rondom Joe al die tijd stil gebleven. Zelfs Okami - nog zo’n uitstekende celshaded game van het in 2006 opgeheven Clover Studio - is op moderne apparaten speelbaar.
Datzelfde Clover Studio, met Hideki Kamiya aan het roer, wist gelukkig een doorstart te maken als Platinum Games. Onder die noemer heeft deze ontwikkelaar nu een zekere cultstatus. De games uit deze stal verkopen mi chien niet altijd de meeste exemplaren, maar staan wel garant voor uitstekende en flitsende actie. Of dat nu om Bayonetta, Metal Gear Rising: Revengeance of The Wonderful 101 gaat, deze spellen hebben met de jaren het geheel terechte label van moderne kla iekers gekregen. Als diezelfde waardering ietsje verder in het verleden zou kunnen rijken, dan had Viewtiful Joe vandaag de dag mi chien ook zijn plek in het zonnetje gehad.
Meer Reloads: