In Tokyo Jungle is – zoals de naam al een beetje doet vermoeden – de wereldstad Tokio overgenomen door de natuur nadat de gehele bevolking op mysterieuze wijze is verdwenen. De Japanse metropool is daardoor een paradijs geworden voor de vele huisdieren die ooit gezellig en warm op de schoot van hun baasje in slaap vielen. In de eerste verhaallijn van Tokyo Jungle speel je bijvoorbeeld als een keeshondje die zijn beestachtige natuur moet terug zien te vinden wanneer hij zonder baasje achterblijft in de stad.
Dierenseks
Het idee is een beetje vreemd en Tokyo Jungle realiseert zich dat maar al te goed. De hoeveelheid speelbare soorten dieren is bijna overweldigend, ware het niet dat het bergen met ervaringspunten kost om het merendeel van deze beesten vrij te spelen. De prettig gestoorde verhaallijn is daarom de beste manier om zoveel mogelijk verschillende soorten fauna onder de knoppen te krijgen.
Herten, kippen, wolven, tijgers, olifanten en zelfs dinosauriërs duiken in het vergane Tokio op. Met zo’n enorme beestenboel is het eten of gegeten worden. Door de ongelofelijke rotzooi die de mensheid heeft achtergelaten in de stad is een lang leven voor de koning van de jungle zelfs niet weggelegd. Straling en giftige smog zorgen ervoor dat de dieren zich genoodzaakt voelen om zich heel snel voort te planten.
Tokyo Jungle is daardoor een bizar soort survival-game waarin je constant opgejaagd wordt. Als je als kleine herbivoor al niet op de hielen wordt gezeten door een jager, voel je wel het tikken van de klok wanneer je opzoek bent naar de perfecte partner voor je struisvogel. Sterft je beest aan ouderdom dan nemen zijn kinderen het survival-stokje over.
Melig, maar niet pefect
De verhalende kant van Tokyo Jungle neemt deze structuur en bedenkt er de meest melige scenario’s omheen. Rivaliserende bendes die het zoals in West Side Story tegen elkaar opnemen, een mi ie waarin je als een hertje speelt dat op zoek is naar zijn moeder en een wel heel erg brutale kopie van The Lion King komen voorbij; het zou bijna schaamteloos zijn ware het niet dat Tokyo Jungle het met een dikke knipoog brengt.
Dat deze game zo eigenzinnig is heeft als bijwerking dat je sneller geneigd bent om de wel heel erg ruwe kantjes door de vingers te zien. In de survival-modus wordt Tokyo Jungle al heel snel heel erg moeilijk en omdat de plaatsing van eetbare planten en dieren grotendeels willekeurig is heb je soms enorm veel pech. Dat dit niet snel frustrerend wordt heeft alles te maken met dat je twee panda’s in dit spel kan laten paren om babypanda’s te maken en je het als huiskat op kan nemen tegen een leeuw.
Die gevechten zijn niet bijzonder complex en daarom het beste vooral te vermijden. De sluipactie is een stuk spannender. Helemaal als kleine jager voelt het door struiken kruipen en je prooi bespringen verra end spannend.
Het geheim van de mensheid
Naarmate de jaren in de stadsjungle voortschrijden worden de omstandigheden steeds gevaarlijker. Minder eten, gevaarlijke vijanden en een dikke giftige mistlaag maken het je onder andere lastig. De twist van het verhaal sluit hier eigenlijk uitstekend vandaan. Nadat je in de ene na de andere mi ie als dier hebt geprobeerd te overleven krijg je in de allerlaatste mi ie een lookalike van Sony’s robothondje AIBO onder de knoppen.
Deze robotcompagnon probeert zijn oorsprong te ontdekken, maar je ontdekt al snel dat er meer aan de hand is. Het mysterie rondom de verdwenen mensheid komt tot een schokkende conclusie, maar niet voordat je het opneemt tegen een heleboel dino’s en een enkele sabeltandtijger. Wie alles uit Tokyo Jungle weet te halen krijgt bovendien de ultieme beloning: de mogelijkheid om met een typische Japanse salaryman tu en de wilde dieren te overleven. Dat deze onhandige zakenman zich prima weet te redden tu en de beesten zegt ongetwijfeld iets over de staat van de menselijke geest en onze mogelijkheid om zelf in de meest extreme omstandigheden te overleven. Laten we vooral niet vergeten wie hier de echte beesten zijn.