Dat het succes van Smash deels schuilt in de bonte verzameling van personages uit Nintendo’s geschiedenis is inmiddels een vast gegeven. Toch begon de game niet als een all-star battle royale. Masahiro Sakurai en Satoru Iwata waren met zijn tweetjes bij HAL Laboratory aan een hobbyproject bezig voor de Nintendo 64. Het idee was om een vechtspel te maken voor vier spelers die ook nog eens goed paste bij de unieke N64-controller. Het spel werd al snel een pa ieproject voor het duo, waardoor Iwata (nog voor zijn rol als CEO van Nintendo) zelfs in het weekend aan het programmeren was.
Pa ieproject
De twee waren enthousiast over het spel, maar het robuuste vechtsysteem zou voor een game als deze niet genoeg zijn. Het tweetal moest hun werkgever nog overtuigen van het feit dat het spel baat zou hebben bij een cast vol bekende Nintendo-personages. Het spelende publiek overtuigen leek minder moeilijk. Met een geinige reclame waarin een vrolijk huppelende Mario, Donkey Kong, Pikachu en Yoshi opeens met elkaar op de vuist gingen, vloog het spel over de toonbank.
Het lijkt vandaag de dag logisch, maar personages als Mario en Link kwamen elkaar maar heel spaarzaam tegen. Buiten de virtuele wereld was het niet zo’n probleem, maar in games bleef het vaak bij niet meer dan een cameo of knipoog hier en daar. Wie kan zich bijvoorbeeld nog een slapende Samus in Super Mario RPG herinneren? Super Smash Bros. was de eerste keer dat alle werelden van deze iconische Nintendo games samen kwamen. Dat was eigenlijk best schokkend.
Lokkertje
Tot op de dag van vandaag zijn al die personages die je al kent het lokkertje. Je pakt de controller op omdat je in deze game met Kirby een pak rammel kan uitdelen aan Pikachu, maar vervolgens blijf je hangen. Het gevecht ysteem mist in dit eerste deel nog de Smash-attacks, maar er is in al die jaren verder opvallend weinig veranderd. Het is nog steeds net zo toegankelijk en tegelijkertijd bizar complex. Melee op de GameCube mag mi chien de echte trekpleister zijn, maar ook Smash 64 wordt ook nog steeds veel gespeeld tijdens toernooien.
Hoewel Smash 64 niet zo uitgebreid is als zijn opvolgers qua personages, levels, opties, speelstanden en trofeeën, doet de game in zijn eenvoud ook gewoon een heleboel goed. De singleplayer bestaat uit simpele gevechten die op de juiste momenten worden onderbroken door andere uitdagingen. Hele doelwitten kapot beuken, een race naar de finish of in simpele levels op alle platformen staan. Het zijn juist deze onderdelen die de reeks met de nieuwere delen een beetje uit het oog is verloren. Een uitgebreid reeks verhalende mi ies zoals in Brawl is namelijk helemaal niet nodig voor een leuke singleplayer.
Battle Royale
Het verhaal van Smash 64 schittert namelijk in zijn eenvoud. De hele game is een ziek schouwspel, opgezet door een zwevende handschoen die poppetjes van bekende Nintendo-figuren het tegen elkaar op laat nemen in een battle royale. Zoveel wordt in ieder geval duidelijk aan de hand van de intro en het feit dat deze hand de eindbaas vormt. Het verhaal is subtiel genoeg om de gameplay niet in de weg te zitten en het is tegelijkertijd een prima verklaring voor waarom deze mix van gevechten überhaupt plaatsvindt.
Smash 64 is de grootvader van de gigant die de reeks nu is geworden. Vandaag de dag is het mi chien niet meer het beste, mooiste of meest uitgebreide deel, maar wel een baanbrekende game die de deur open heeft gezet voor de waanzinnige fanservice van het aankomende Ultimate.
Meer Reloads: