Super Mario World heeft op heel veel spelers dat effect gehad, maar zo verschrikkelijk lovend was niet iedereen toen het spel op de markt verscheen. De strijd tussen Nintendo en Sega was op zijn hoogtepunt en terwijl die eerste met trots de vierde Mario-platformer op de markt bracht, kwam Sega met iets compleet anders op de proppen. Sonic was alles wat deze nieuwe Mario niet was. Dankzij zijn snelheid en de flitsende graphics was Sonic stoer en een beetje gevaarlijk. Iets dat je over de nieuwe Mario niet kon zeggen.

Zelfs Shigeru Miyamoto gaf jaren later aan de druk gevoeld te hebben tijdens de ontwikkeling van Super Mario World. Hij had liever nog wat langer aan de game gewerkt, maar moest noodgedwongen geplande onderdelen schrappen om de game af te hebben voor de release van de SNES.

Het voelt raar om die kritiek van een van de makers zelf te horen, want Super Mario World doet eigenlijk niets fout. Het is misschien niet de gigantische sprong voorwaarts die de eerste Super Mario Bros. of het latere Super Mario 64 was, maar het spel barst alsnog van de creativiteit.

De lijst van onderdelen die World aan het Mario-canon toevoegde is namelijk behoorlijk. De game bevat de introductie van Yoshi, de eerste keer dat het mogelijk is om te saven in een Mario-platformer en voegt het idee van alternatieve uitgangen toe. Het is misschien ook niet de moeilijkste game uit de serie, maar dat is niet eens zo’n groot probleem. Het idee dat er zoveel andere wegen zijn om Bowsers ondergrondse kasteel te bereiken geeft genoeg motivatie om ieder level op tal van andere manieren opnieuw te spelen.

De kers op de taart voor wie ieder level uit wist te pluizen is het legendarische Star Road. Deze speciale sub-wereld bevat speciaal gekleurde Yoshi’s en geeft je pas toegang tot het volgende level als je de geheime uitgang weet te vinden. Deze stervormige route afleggen is al een prestatie, maar in het hart van deze wereld schuilt een nog groter geheim. Een reeks van bizar getitelde levels (Gnarly, Tubular, Way Cool) brengen je naar het grootste geheim in het spel.

De verborgen onderdelen van Super Mario World waren juist zo indrukwekkend, omdat er nog geen internet als naslagwerk was waar je alle wegen naar de speciale levels kon terugvinden. Je moest het zelf maar uit zien te vogelen of via iemand anders te weten komen. Het was absoluut niet onmogelijk om het allemaal zelf te vinden met wat geduld en vrije tijd, maar het gevoel van verwondering wanneer je eenmaal iets nieuws had ontdekt wordt vandaag de dag waarschijnlijk nooit meer geëvenaard.

Dat bijzondere gevoel van ontdekking is er vandaag de dag misschien niet meer, maar Super Mario World is alsnog bijzonder goed oud geworden. Technisch gezien was het nooit echt een hoogvlieger en dat lijkt de game alleen maar te helpen. Het spel ziet er nog net zo vrolijk en kleurrijk uit als toen. Nog knapper is het feit dat het allemaal ook nog eens bijzonder fijn speelt. Yoshi’s is een geweldige toevoeging, maar de cape, de ballon die Mario opblaast en zijn nieuwe draaisprong zorgen ook op gameplaygebied nog voor genoeg plezier.

Super Mario World wordt dit jaar 29. Er zijn maar weinig andere games van die leeftijd die nog zo goed speelbaar zijn voor fans van het eerste uur én voor nieuwe spelers. Super Mario was altijd al goed, maar met deze game werd het personage tijdloos.

Meer Reloads: