PS2-game op steroïden
Neem bijvoorbeeld de graphics, het eerste waaruit onomstotelijk blijkt dat we hier te maken hebben met een game op leeftijd. Destijds werd Resistance al, volgens mij door OPM, omschreven als een “PlayStation 2-game op steroïden”. Een quote die me niet voor niets altijd is bijgebleven. De beelden mogen dan glashelder zijn, heel veel meer dan een HD-resolutie biedt de game ook niet. Rugzakjes schudden in een standaard ritme op de ruggen van rennende soldaten en riemen met ammunitie zijn slechts (hele scherpe) textures, geen 3D-objecten. Het visuele hoogtepunt van de game is dat hoofdpersoon Nathan Hale naarmate het verhaal vordert steeds meer baardgroei krijgt. Dat zegt wel genoeg.
Eenmaal aan het spelen valt ook op hoe primitief de besturing van Resistance is. Melee-aanvallen en het richten via de iron sight zijn bijvoorbeeld geen kernonderdeel van de gameplay. Sinds Call of Duty 4: Modern Warfare zijn de controls van consoleshooters zo ingedeeld dat je te allen tijde kunt richten, knallen en slaan, maar in Resistance ligt de nadruk meer op schieten en nog meer schieten. De triggers worden uitsluitend gebruikt voor schieten, granaten gooien, de secundaire functie van je wapen (lees: schieten) en… wapens wi elen. Niets realisme, niets tactiek, niets dekking zoeken en niets maar twee wapens bij je dragen, Resistance is een shooter in meest enge zin. Álles staat in het teken van je vijanden zo goed, snel en effectief mogelijk naar het hiernamaals te helpen. Al het andere is bijzaak.
Dat blijkt ook wel uit het tempo. Een sprintknop ontbreekt, maar sprinten is ook niet nodig omdat Nathan Hale er standaard al flink de pas in heeft. Constant dekking zoeken om health te genereren is ook niet nodig, omdat Resistance nog in grote lijnen werkt met een balk die weliswaar ten dele over tijd bijvult, maar toch vooral te spekken is met ouderwetse healthpakketjes. Teamgenoten zijn wel in grote getale aanwezig, zeker in de eerste helft van de game, maar zijn er vooral voor de sier. Resistance heeft geen tactische mi ies waarin je samenspeelt of cinematische interacties met teamgenoten. De dialogen van de personen die je tegenkomt gaan vaak niet verder dan “Ga daarheen en schiet die klootzakken af”. En dat is dan ook wat je doet: zo snel mogelijk ergens heen rennen, iedereen aan gort knallen of wegblazen met granaten en zo snel mogelijk weer door. Schieten, schieten, schieten, in een zo hoog mogelijk tempo.
Dat betekent trouwens niet dat er helemaal geen verhaal in Resistance: Fall of Man zit, in tegendeel. Het plot mag mi chien geen originaliteitsprijs verdienen (buitenaardse zombies hebben heel Europa veroverd, maar omdat jij immuun bent ga je ze nu uit Engeland schoppen), maar dankzij de sfeervolle tu enfilmpjes met een vertelling door een vrouwelijke Britse officier komt het ook nu nog prima over. Let wel, het verhaal wordt dus uitsluitend verteld via de tu enfilmpjes. Tijdens het spelen zelf ben je tenslotte veel te druk bezig met… inderdaad, schieten.
Lekker anders
Toch is Resistance: Fall of Man door al deze rimpels van ouderdom ook wel weer een verademing. Het is duidelijk een game uit de tijd dat Call of Duty zich nog afspeelde in de Tweede Wereldoorlog. Sinds Call of Duty 4 heeft er een McDonaldisering toegeslagen in het shootergenre: shooters moeten door gestandaardiseerde besturingen en herkenbare spelmechanieken vanaf de eerste seconde toegankelijk en vermakelijk zijn. Ook bij Resistance 2 en 3 was die trend zichtbaar. Fall of Man is echter van voor die tijd voelt daardoor gek en eigenzinnig. Door de vreemde besturing schiet je in het begin ongetwijfeld per ongeluk een granaat in iemands gezicht terwijl je alleen wilde richten via de iron sight, maar uiteindelijk heeft de game ook zijn eigen charmes. Daardoor spelen we Resistance ruim zes jaar na de oorspronkelijke release nog met plezier, ook al prijken deel twee en drie ook in onze kast. Jammer dat de game geen Trophies heeft (die werden immers pas later ingevoerd op de PlayStation 3), dat zou extra motivatie zijn om de game weer helemaal opnieuw te beleven.
Tegelijkertijd heeft Call of Duty 4 natuurlijk ook voor heel veel innovatie op multiplayergebied gezorgd en door de ontstane wapenwedloop tu en Call of Duty en Battlefield zijn we inmiddels heel veel perks, destructieve omgevingen, voertuigen en aanpasbare wapens rijker. Dat alles mist in de multiplayer van Resistance, die tot onze verbazing nog steeds werkt en zelfs tot op de dag van vandaag gespeeld wordt door een handjevol mensen. Er zijn clans op te richten en personages zijn aan te pa en met wat uniformen en helmpjes, maar daar houdt het ook wel bij op. Wie voldoening haalt uit een blitse scope vrijspelen is dan ook aan het verkeerde adres bij Resistance. Omdat iedereen gelijk is, zonder bijzondere wapens of perks, voelt deze multiplayermodus een stuk eerlijker aan dan menig hedendaagse shooter en dat daar nog een markt voor is, bewijzen de nog altijd bevolkte servers van Resistance: Fall of Man.
Nog steeds leuk
Resistance: Fall of Man is dus absoluut verouderd, maar dat heeft ook zijn charmes. Deze game biedt echt wat anders dan het huidige shooter-aanbod. Bovendien is opvallend hoe goed Resistance technisch in elkaar steekt. Geen bizar lange laadtijden, geen framedrops of andere technische mi ers, nergens bekruipt ons het gevoel dat ontwikkelaar Insomniac destijds iets heeft moeten haasten om de releasedatum van de PS3 te halen. Het is nu nog goed te zien waarom Resistance: Fall of Man destijds één van de beste launchtitels van de PS3 was. Zo goed, dat we er zelfs in 2013 genoeg lol aan beleven.