In Pokémon Snap worden de wezens niet gevangen of bevochten, maar alleen gefotografeerd. In een speciaal karretje dat via een vaste route door de habitat van verschillende soorten Pokémon rijdt is het de bedoeling om de wilde beesten zo goed mogelijk op de gevoelige plaat vast te leggen.
Pokémon in het echt
Dat gegeven klinkt mi chien wat suf, maar Pokémon Snap weet met beperkte middelen een verra end verfri ende kijk op het fenomeen Pokémon neer te zetten. Als natuurfotograaf is de interactie die je in het begin met de Pokémon hebt nog beperkt. Rijdend in het wagentje kun je eigenlijk alleen maar toekijken hoe de fantasiewezens hun eigen gemoedelijke gang gaan.
Geen andere Pokémon-game weet de uit het brein van Satoshi Tajiri ontsprongen personages echter zoveel leven te geven. Pokémon Snap dwingt de speler eigenlijk om steeds dezelfde levels door te spelen waarin de Pokémon eigenlijk steeds dezelfde patronen herhalen, maar toch voelen ze voor het eerst als meer dan alleen statische monsters om te vangen en te trainen.
De bemoeizuchtige observator
De verschillende levels waarin je op een vaste route doorheen kart bezoek je zo vaak dat je ze uiteindelijk wel kunt dromen. Iedere Pokémon die erin voorbijkomt zo goed mogelijk vastleggen vergt namelijk nogal wat van een natuurfotograaf. Met de punten die de speler met goede kiekjes verdient zijn er weer nieuwe vaardigheden vrij te spelen die goed van pas komen bij het vastleggen van de wat schuchtere Pokémon.
Op een gegeven moment kan de speler bijvoorbeeld appels gooien die bepaalde Pokémon uit hoog gras lokken. Voor een iets directe en iet minder ethische aanpak is het zelfs mogelijk om het fruit direct op de Pokémon te gooien waarna ze boos om zich heen kijken. De perfecte pose voor geslaagde foto.
Poké-paparazzi
Achter het simpelweg foto’s schieten schuilt namelijk een complex beoordeling ysteem van Profe or Oak, die iedere foto van de speler bekijkt en beoordeelt op de fijnere esthetische aspecten. Omdat er maar een beperkte selectie van beelden voorgelegd mag worden, moeten er na iedere ronde door een gebied lastige keuzes gemaakt worden. Welke foto’s vallen af en welke gaan mee naar het beoordelingsproces?
Naarmate je meer opties krijgt om de aandacht van de pocket monsters te trekken worden je foto’s ook steeds beter. Door op de juiste momenten een voorwerp te gooien is het zelfs mogelijk om complete kettingreacties te starten die ervoor zorgen dat verder op de route Pokémon ineens verschijnen of Pokémon evolueren. Als Poké-paparazzi moet je best ver gaan voor de ultieme foto. Tientallen keren hetzelfde level doorlopen om net die ene Pokémon vast te leggen of een eerder gemaakte actiefoto te overtreffen horen allemaal bij het vak.
De eerste generatie Pokémon die in dit spel meedoet is niet in zijn volle 151-koppige glorie aanwezig en dat zorgt ervoor dat je net iets te snel ieder beest uit de eerste Pokedex vastgelegd hebt op een foto. Dat er nooit meer Pokémon Snap is verschenen is een raadselachtig fenomeen, maar wie goed oplet ziet in Go mi chien al iets van de ziel van deze eigenzinnige N64-game. Net zoals in Snap zien we de beestjes hier weer een beetje in hun natuurlijke habitat en moet de speler ze als een ware voyeur bespieken vanachter de lens van een camera. In zekere zin mag Pokémon Go daarom gerust een spiritueel vervolg genoemd worden.