Het is nog niet heel lang geleden dat ik voor het eerst in aanraking kwam met de Persona-serie. Ik wist niet goed wat het was, maar ik hoorde positieve dingen en ik ben altijd wel in voor een vreemd Japans spelletje. Bovendien zocht ik nog wat te spelen op mijn nieuwe Vita en de remake van deel 4 was daar net voor verschenen. Ik besloot het risico te nemen, deze vrij onbekende game te kopen en mee te nemen voor een vliegtuigreis naar een ver vakantieoord.
Om een lang verhaal kort te maken: Persona 4 heeft mij niet alleen in het vliegtuig vermaakt. Ik had al mijn dikke boeken voor niks ingepakt, want ik nam mijn Vita mee naar bed om nog even te spelen voor het slapen gaan. En zelfs op het strand zat de handheld in mijn tas, voor het geval er even een wolk voor de zon kwam en ik het scherm zonder al te veel weerspiegeling kon gebruiken. Het was niet zozeer de gameplay en het verhaal die mij zo trokken, al waren die prima te pruimen. Het waren vooral de personages die mijn hart stalen. De vriendengroep op een Japanse middelbare school had zo'n heerlijke onderlinge dynamiek, dat ik steeds maar verder wilde spelen om nog wat tijd in hun gezelschap door te brengen.
Slim is cool
Na deel 4 had ik nog lang niet genoeg, en dus dook ik verder terug in de tijd en ging ik aan de slag met Persona 3. Het derde deel uit 2006 introduceerde immers een hoop aspecten waar ik tot nu toe zo van genoten had. Eigenlijk werden de elementen die je tegenwoordig van een Persona-game verwacht pas hier uitgevonden. Het is namelijk het eerste deel met een simulatiegedeelte, waarin je zelf kiest hoe je je vrije tijd als Japanse student besteedt. Ga je studeren, om slimmer te worden, hogere cijfers te halen en populairder te worden in je klas (in Japan zijn slimme kinderen kennelijk populair)? Hang je liever de hele middag rond met die leuke meid om te proberen haar te versieren? Of neem je een bijbaantje, zodat je genoeg geld hebt om nieuwe wapens te kopen?
Want ja, Persona is meer dan alleen het naspelen van het sociale leven van een scholier. Er moet natuurlijk ook gevochten worden. In de avonduren kun je afreizen naar Tartarus, een mysterieuze toren vol met Shadows. Niemand weet waar deze boosaardige schaduwen vandaan komen of wat ze precies willen. Ze komen alleen tevoorschijn tijdens de Dark Hour, een geheim tijdstip dat zit verstopt na middernacht. De meeste mensen kunnen dit uur niet beleven, zij veranderen in doodskisten die verschijnen op straat. Maar iedereen die niet in een doodskist zit wordt aangevallen door de Shadows en verandert daarna in een soort zombie die niet meer kan praten. Alleen door steeds hoger te komen in Tartarus kun je de geheimen van de schaduwen ontrafelen. Het verhaal is een stuk duisterder dan in het vrolijke deel 4, maar bevat ook een hoop intere ante wendingen en memorabele personages.
De gevechten verlopen eigenlijk precies zoals je zou verwachten in een Japanse rpg. Je kiest in een menu welke actie jij en je teamgenoten ondernemen, zoals aanvallen, het gebruiken van voorwerpen of een magische spreuk. Die krachten ontketen je door een Persona op te roepen, een deel van jouw psyche dat je gebruikt om met de wereld om je heen om te gaan. Jawel, een groot deel van de gedachten achter de Persona is gebaseerd op psychologie.
Gesplitst
Deze splitsing in twee verschillende delen is de meest gedurfde keus die Persona 3 maakte. De simulatie en de gevechten zijn in feite twee totaal verschillende games, die toch bij elkaar in één pakket zitten. Je beslist zelf welke game je wanneer speelt en de keuzes die je maakt in het ene deel hebben hun invloed op je andere activiteiten. Als je veel vrienden maakt en vaker met ze op stap gaat, kun je sterkere Persona's maken. Maar als je teveel in Tartarus vecht heb je weer minder tijd om te studeren en indruk te maken op je klasgenoten. Het is, net als in het echte leven, een kwestie van balanceren en keuzes maken, want je kunt nooit alles doen wat je wilt.
Dit derde deel gooide verra end genoeg ook hoge ogen buiten Japan. Niemand had eigenlijk verwacht dat een game over een Japanse student zou aanslaan in westerse landen, maar niets was minder waar. Persona 3 kreeg veel aandacht door de extreem positieve recensies en door een klein relletje over de inhoud. De manier waarop de scholieren hun Persona tevoorschijn roepen werd namelijk niet door iedereen gewaardeerd. Ze zetten tijdens het gevecht een Evoker tegen hun hoofd, een apparaat dat wel erg veel weg heeft van een pistool, en halen de trekker over om het deel van hun psyche te activeren. Een keuze die vooral ouders in Amerika niet konden waarderen.
Wie Persona 3 voor het eerst opstart, wordt niet teleurgesteld. Het spel staat ook nu nog als een huis. Vooral op het kleine, scherpe scherm van de Vita zou je kunnen denken dat de game pas net uit is. Het Japanse anime-stijltje blijft gewoon prettig om naar te kijken. Ook de soundtrack is vrolijk en draagt bij aan het trendy sfeertje van de hippe scholieren. Alleen het gebrek aan bewegende tu enfilmpjes, iets waar ik in deel 4 extra van genoot, laat echt zien dat we hier met een oudere titel te maken hebben. Iedereen die iets van een affiniteit heeft met Japanse rpgs is het aan zichzelf verplicht om deze kla ieker te proberen.