Toen Ni No Kuni uitkwam voor de PlayStation 3, werd de game door vriend en vijand gelauwerd als de perfecte versmelting tu en het Japanse rpg-genre en animatie zoals alleen Ghibli die op het scherm kan toveren. Het was moeilijk om niet verliefd te worden op de charmante personages en betoverende omgevingen waar de game je langs leidde.
Inmiddels zijn we ruim vijf jaar verder en nog maar enkele weken verwijderd van Ni No Kuni 2. Hoewel het geen direct vervolg betreft, kunnen we het niet weerstaan om terug te blikken op die magische uren uit het eerste deel. Gek genoeg kan ik mij nog wel goed herinneren dat ik dagenlang heb genoten van de wereld van Ni No Kuni, maar blijven de exacte details vaag. Ik weet bijvoorbeeld nog dat Oliver zijn moeder probeerde te redden en werd weggetoverd naar Drippy’s magische wereld, maar wat hij daar precies deed? Geen idee meer, maar toch heb ik er warme herinneringen aan en weet alleen de naam van de game al een glimlach op mijn gezicht te toveren.
Magic touch
Hoe het vechtsysteem precies in elkaar steekt, welke plotwendingen zich voordeden en welke andere mechanieken er in de game zitten zijn mij na vijf jaar ontgaan, maar tegelijkertijd staan de kinderlijke onschuld van Oliver, de verstopte zijsteegjes in het altijd goed gestemde Ding Dong Dell en de prachtige tu enfilmpjes van Ghibli mij nog goed bij. Bovendien heb ik nog geen seconde nodig om de eerste noten van de wereldkaartmuziek voor de geest te halen. Veel van de rpg-elementen die Level-5 heeft aangedragen was ik vergeten, tot ik de game onlangs weer opstartte, maar Ghibli’s aandeel staat in het geheugen gegrift. Dat is absoluut geen kritiek jegens Level-5’s werk aan de game, maar getuigt juist van de tijdloze magic touch die Ghibli heeft geschonken aan Ni No Kuni.
De invloed van Studio Ghibli uit zich niet alleen in de uitstraling of muziek van de game. De studio staat bekend om het behandelen van volwa en thema’s op een toegankelijke en voor kinderen begrijpbare manier. In Ni No Kuni is dat niet anders. Al in de openingsuren van de game verliest de kleine Oliver zijn moeder op tragische wijze, waarna zijn tranen zijn knuffeldier omtoveren tot de fee Drippy. Door een magische wereld in een parallel universum te redden, kan Oliver mi chien zijn moeder redden, zo luidt Drippy’s voorstel. Voor Oliver is dat genoeg redenering om aan een avontuur in een magisch koninkrijk te beginnen.
Verhaal met een moraal
Ik geef toe dat ik aanvankelijk vermoedde dat Oliver het allemaal droomde, als een soort coping mechanisme om het verlies van zijn moeder te verwerken. Gelukkig bleek Ni No Kuni niet zo’n voorspelbare en tragische wending te hebben, maar de game gaat de thema’s van verlies en de verwerking van verlies niet uit de weg. Terwijl Oliver juist degene is die een dierbare is verloren, is hij tijdens zijn reis alsmaar bezig met het helen van andere mensen, door stukjes hart te zoeken en die terug te brengen naar ontroostbare personen. Tegen het einde van de game realiseer je je dat Olivers avontuur niet draaide om het terugbrengen van een verloren geliefde, maar juist om het helingsproces.
Dat is een behoorlijk zwaar thema voor een game waarin een twaalfjarige de hoofdrol speelt en de wereld bevolkt wordt door pratende dieren. Het is echter juist doordat het verhaal wordt verteld binnen een koddige, sprookjesachtige wereld dat Ni No Kuni slaagt in zijn mi ie om een ontroerend maar uiteindelijk bevredigend verhaal te vertellen dat zowel kinderen als volwa en aanspreekt.
Heitje voor een karweitje
Dat was uiteraard niet gelukt zonder de bijdrage van Level-5. De spelontwikkelaar had dankzij titels als Dragon Quest 8 en Dark Cloud het rpg-genre al goed onder de duim, maar in Ni No Kuni weet de studio de meest vanzelfsprekende facetten van de jrpg een vleugje kinderlijke onschuld te geven. In plaats van het vinden van steeds stevigere harna en, trekken Oliver en co een winterjas aan op de kille Winter Islands en loopt het gezelschap in zwemkleding door de zomerse Castaway Cove. Zijmi ies zijn geen suffe lijstjes die je ‘moet’ afstrepen, maar voor elk opgelost klusje inca eert Oliver een stempel op zijn Merit-stempelkaart. Je bent alsnog suffe taken aan het verrichten, maar de manier waarop Ni No Kuni dit aankleedt, maakt de game zo fijn en hartverwarmend om te spelen.
Als we de game nog eens kritisch onder de loep nemen zien we ook genoeg gebreken. Het ‘vangen’ van de Pokémon-achtige Familiars is afhankelijk van dom geluk, wat voor de nodige frustraties zorgt, en teamgenoten gebruiken te pas en te onpas helende drankjes en kunnen niet voor zichzelf denken. De omgevingen zijn mi chien prachtig, maar de game gebruikt slappe excuusjes om je constant tu en locaties te laten lopen. Het grootste pijnpunt is echter dat de fantastische tu enfilmpjes van Ghibli en de ijzersterke voice-overs steeds zeldzamer worden naarmate je verder komt in het verhaal en tekstballonnetjes de overhand krijgen. Zonde, want de game is ook nog eens voorzien van een fantastische Britse dub.
Het is dan ook met veel enthousiasme en tegelijkertijd lichte bezorgdheid dat we uitkijken naar Ni No Kuni 2. De sleutelfiguren die Ghibli vertegenwoordigden in het eerste deel, namelijk de ontwerper en componist, zijn wederom aan boord bij de ontwikkeling van deel twee, maar de prachtig geanimeerde tu enfilmpjes keren helaas niet terug. Tegelijkertijd lijkt Level-5 goed zijn best te doen om niet dezelfde fouten te maken dankzij een gloednieuw vechtsysteem en andere verhaalinsteek, waarbij je over een koninkrijk mag regeren. Hopelijk zien – en horen – we veel van de magie uit het ijzersterke Ni No Kuni terug in het vervolg, want we worden graag opnieuw betoverd.
Meer Reloads: