Metal Gear Solid is (naast Legacy of Kain) mijn favoriete serie en (naast Legacy of Kain) de serie met de beste, meest aangrijpende verhaallijn. Geen game in deze serie die ik niet heb uitgespeeld en Metal Gear Solid 3 presteerde het als enige game ooit om bijna een traantje bij me los te wrikken, terwijl Metal Gear Solid: Portable Ops op de PSP me genoeg kippenvel bezorgde om in het schap tu en de kiloknallers te gaan liggen. Om het nog verleidelijker te maken hoor ik vlak na de release van Peace Walker dat een collega van me ‘tot tranen geroerd werd’. 1 + 1 = 2 en dus speel ik Peace Walker natuurlijk uit zodra de game op de PSP verschijnt. Toch?
Handheld schmanheld
Helaas komt het zover nooit. Ik speel een uurtje, hekel de besturing en om allang vergeten redenen laat ik mijn savefile zeker een jaar lang stof happen. Hij grijpt me niet. Ongeveer een jaar later waag ik nog eens een poging. Ik besluit opnieuw te beginnen omdat ik dan weer lekker in het verhaal kan komen, speel tot precies hetzelfde punt als waar ik voorheen geëindigd was en…. weer wordt de PSP aan de kant gelegd. Geen zorgen, geen medelijden, ik weet namelijk dat Metal Gear HD naar de PlayStation Vita komt. Met het idee dat ik deze game op de PSP speel terwijl ik ‘m straks in volle HD-glorie kan ervaren op de Vita, heb ik voor mezelf reden genoeg gevonden om even te wachten op die versie.
Eind 2012 is het dan zover, ik knal Peace Walker op m’n Vita. Ik geniet van de opgepoetste graphics, speel makkelijk tot aan het stuk waar ik de vorige twee keer geëindigd was en, euh, ik zie ergens een trailer van deze game op de PlayStation 3… Tja, zo op m’n tv spelen, dat heeft ook wel wat. Het aantal handheldgames dat me tot aan het einde wist te boeien is op één hand te tellen en de besturing is vast ook een stukje soepeler met een normale DualShock-controller. Ga ik… Zal ik… Ja! Ik leg ‘m gewoon weer weg, want handheldgamen is niet voor mij weggelegd. Bovendien heb ik de Metal Gear Solid HD Collection gewoon liggen op de PlayStation 3 dus ik kan ‘m elk moment aanslingeren. En dat moment komt – na weer een jaar uitstel – dan eindelijk in januari 2014.
MGS Manager
De reden dat ik weer zolang gewacht heb, is omdat ik het spuugzat ben. Ik heb helemaal geen zin om voor de vierde keer op rij door dat eerste muffe stuk te spelen. Als ik hoor dat Metal Gear Solid: Ground Zeroes een direct vervolg is op Peace Walker, besluit ik elk stukje info en elke trailer maar gewoon te vermijden. Maar ja, Ground Zeroes begon aardig op de deur te kloppen en aangezien ik nergens meer naar uitkijk dan naar die game, was het twee weken terug dan toch eindelijk onvermijdelijk om mijn Peace Walker-aversie opzij te zetten. En gelukkig maar.
Ik ben twee weken lang en weet ik het hoeveel uren niet meer aanspreekbaar. Ik game door totdat ik in slaap val op de bank en sta extreem vroeg op omdat ik geen tijd wil verspillen. Metal Gear Solid: Peace Walker heeft me – eindelijk – volledig in zijn greep. De mi ies zijn leuk, het verhaal is okay, de eindbazen zuigen. Maar het managementgedeelte waarmee ik ‘mijn’ Outer Heaven uitbouw heeft zijn klauwen in mijn intere e geslagen. Ik stuur elke vijand die ik in slaap schiet naar mijn basis, daar deel ik ze keurig in bij de juiste teams en ik vermoord gedurende de complete game om precies te zijn 0 personen. Mijn teams groeien en voor ik het weet heb ik een briljante Research & Development-tak die in hoog tempo nieuwe wapens voor me ontwikkelt, mijn andere knappen koppen zitten verzameld op de afdeling Intel en mijn leger bestaat uit louter goed getrainde profe ionals. Die laatste stuur ik dan weer op mi ies buitenshuis, waarna ik bij terugkeer gebiologeerd zit te staren naar een pa ief, turn-based resultatenscherm waarop te zien is hoe hun mi ie verlopen is.
Extra uurtjes
Twee weken later is het dan eindelijk gebeurd. Ik keek er tegenop, maar nu het voorbij is baal ik ervan. Dat ‘ontroerd tot op het bot’ bleek trouwens meer over de geestelijke gesteldheid van mijn collega te zeggen, dan over de game. Het verhaal is niet slecht, maar daar houdt het dan ook wel op. Hetzelfde geldt voor de mi ies an sich. Niet slecht, maar ook niet echt fantastisch. Maar alles daaromheen – het managen van je teams, het feit dat jouw succes op dat gebied doorwerkt in de mi ies die je als Snake speelt en de manier waarop je reputatie opbouwt om nieuwe aanhangers te werven – heeft me volledig te pakken. Ik vermoed dat Metal Gear Solid: Ground Zeroes een soortgelijk systeem gaat handhaven, alle tekenen zijn er. En ik zou het meer dan prima vinden als dat zo was, juist omdat het nieuwste deel daarmee flink zou innoveren ten opzichte van de andere grote consolereleases uit deze serie.
En dan nog een laatste noot: nee, ik heb die veel te veel mi ies na de credits niet meer gedaan. Zonder drive van het verhaal blijken die namelijk niet genoeg te bieden om me bezig te houden. Al leert het internet me dat er na al die post-credits-mi ies nog een plotwending van jewelste komt, die de boel spectaculair opzet voor Metal Gear Solid: Ground Zeroes. Sterker nog, dat allerlaatste filmpje heeft meer belangrijk verhaal in zich dan de rest van de game bij elkaar, keer tien. Fuck het, dat filmpje zoek ik op YouTube wel op, die ‘extra uren spelplezier’ was ik toch al lang en breed verloren. Ergens verdeeld over al die mislukte handheld-uitstapjes.