We geven ruiterlijk toe dat we ons wel eerst door een wolk van nostalgische gevoelens moeten worstelen. Tijdens de HALO-sprong uitkijken over Tselinoyarsk, onze eerste slang vangen of met CQC een Ru ische soldaat tegen de grond werken voelt vertrouwd en bijna net zo sensationeel als tien jaar geleden – ongetwijfeld dankzij de warme herinneringen die we koesteren. Maar hoe meer we voorbij die roze wolk kijken en hoe meer we de game analyseren, des te beter we snappen waaróm Metal Gear Solid 3 zo goed voelt. Toen, en nu nog steeds.
Babystapjes naar een open wereld
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain mag dan de eerste échte open wereld-Metal Gear zijn, de fundering hiervoor werd al in Metal Gear Solid 3 gelegd. De jungle van Tselinoyarsk is namelijk hele andere koek dan de betonnen bunkers waar de vorige delen zich hoofdzakelijk afspeelden. De jungle is groot, weids, onoverzichtelijk (op een goede manier) en vol zijpaadjes. Ineens kun je kiezen of je een basis links- of rechtsom infiltreert en wie goed zoekt, vindt zelfs een wapendepot of voorraadkamers met voedsel. Als je zo’n opslagruimte opblaast, heeft dat weer invloed op de gesteldheid van de soldaten verderop in het spel, die dan bijvoorbeeld klagen dat ze zo’n honger hebben. Het is daarom ook fijn dat Kojima in 2006 Metal Gear Solid 3 opnieuw uitbracht als Subsistence, voorzien van een derdepersoonscamera, wat het verkennen van de omgeving een stuk aangenamer maakt.
Een belangrijk aspect bij deze nieuwe, minder lineaire aanpak is de introductie van camouflage. Snake beschikt in Metal Gear Solid 3 over een rugzak met een complete garderobe erin, met camouflageprintjes voor iedere situatie. Kijken op de Soliton Radar en als een soort pacman je tegenstanders ontwijken in een doolhof van betonnen gangen en grote munitiekisten is niet langer een optie. Snake gaat op in de natuur en verbergt zich in bosjes, bomen of juist te midden van de soldaten als hij het juiste uniform weet te bemachtigen en zo op zijn dooie akkertje een zwaarbewaakte basis binnenwandelt.
Lekker eenvoudig Koude Oorlog-verhaal
Maar Metal Gear Solid 3 speelt niet alleen heel fijn, ook op heel veel andere vlakken stuwde het de serie naar een nieuw niveau. Verhalend is Metal Gear Solid 3 verra end toegankelijk, omdat het een prequel is en de sciencefiction van de nanomachines, die met name in Metal Gear Solid 2 wel erg vergezochte hoogtepunten bereikte, achter zich laat. Het spel introduceert daarentegen de charismatische The Bo en de ietwat naïeve Naked Snake (Big Bo ), ten tijde van het spel nog onbeschreven bladen die je als speler gaandeweg leert kennen en met wie je een band opbouwt.
Er is nog wel hier en daar een dubbel- of zelfs triplespion aan het werk (Revolver Ocelot begon hier al jong mee), maar doordat dit is opgehangen aan de heerlijk concrete Oost- en West-tweedeling van de Koude Oorlog blijft alles begrijpelijk en draaft Metal Gear Solid 3 nergens door. Alleen de eindbazen doen nog denken aan hun bizarre voorgangers, met waarschijnlijk het zinderende sniperduel over meerdere gebieden met The End en de wandeling door de rivier van de doden met The Sorrow als hoogtepunten.
Tot slot introduceerde Metal Gear Solid 3 de ingezongen titelmuziek, met Cynthia Harrells Snake Eater. Dit zou later bij alle volgende Metal Gears terugkeren, waaronder bij Metal Gear Solid V: The Phantom Pain in de vorm van Sins of the Father. Het James Bond-achtige introlied van Snake Eater keerde bovendien op prachtige wijze terug ongeveer halverwege de game tijdens ‘de ladder’ en is de reden geweest dat wij elf jaar geleden het introfilmpjes tijdens het opstarten van het spel slechts sporadisch doorklikten. En zelfs nu doen we dat niet graag. I’m still, in a dream, Snake Eater.