Ergens op Het Internet heeft een teleurgestelde en welbespraakte fan een relaas van tientallen pagina’s gewijd aan hoe Ma Effect 2 debet is aan de eindeloze teleurstelling die Ma Effect 3 zou worden, en ik baal dat ik de website niet meer kan vinden. Het was een overtuigend verhaal. Zo overtuigend dat ik, na een zondag te hebben besteed aan het lezen van wat hooguit een kwart van het betoog zal zijn geweest, besloot de game weer op te starten.
Het zou de vierde keer worden. Ma Effect 2 maakte in 2011 zo’n impact dat ik het scifi-avontuur daarna nog tweemaal zou doorlopen. Zonder twijfel zou in daarna in discu ies roepen dat het een van mijn vijf favoriete games aller tijden was. En zonder twijfel zou ik ook nu zo hard gaan genieten van de kamikazemi ie van Shepard et al.
Onorthodox
Vooropgesteld: Ma Effect 2 doet een paar dingen heel erg goed. Het concept op zich juich ik anno 2016 nog steeds toe. De focus op personages ten faveure van de zoveelste power-fantasy waarin jij de uitverkorene bent om het universum te redden werkt en het is zonde dat weinig latere games het goede voorbeeld durfden te volgen.
Het concept werkt vooral omdat ontwikkelaar BioWare een diverse verzameling overwegend overtuigende personages bij elkaar schreef. Denk aan Thane, de spirituele huurmoordenaar met een dodelijke ziekte en de angst dat zijn zoon hetzelfde pad als hij kiest. Denk aan Grunt, die met zijn schone lei een intere ant perspectief werpt op het verder nogal eenzijdige Krogan-ras. Of denk aan Legion, die met minimale screentime je hele beeld van de Geth op zijn kop zet. Of Mordin, om, nou ja, dat behoeft geen uitleg. Ook oudgedienden Thali (wiens verhaal door de hele trilogie veruit het intere antste blijkt) en Garrus worden voorzien van nieuwe flair. Minder geslaagd zijn rukobjecten als Miranda, Jack (veel overtuigender in deel 3) en de Samara-Morinth-combinatie.
Ongeacht wie je favoriete en minder favoriete personages zijn, heb je aan het einde een squad opgebouwd waarvan elk verloren lid voelt als een persoonlijk falen. De climax van Ma Effect 2 bevestigt daarom nog altijd dat binnen Ma Effect 2 BioWare de juiste keuze maakte met zijn wat onorthodoxe opzet. En in de handen van een ontwikkelaar met matige schrijvers had de cast gauw uit kunnen pakken als een middelmatige Game of Clones.
Roze bril
In plaats daarvan is Ma Effect 2 een game van extremen. Mi chien omdat ik mijn roze bril heb ingeruimd voor een montuur op sterkte vallen me jaren later opeens dingen op. Dingen die in mijn herinnering heel anders gingen. Los van het feit dat de game op de PlayStation 3 een technische rotzooi is, blinkt Ma Effect 2 anno huidige speelse ie uit in wi elvalligheid. Tegenover de fascinerende momenten met Legion staat de emotionele understatement van Jacobs loyaliteitsmi ie. Voor elk moment dat Shepard een xenofobe alien op zijn plek wijst, staan drie geile chicks met als enige doel het nerdhart harder bloed zuidwaarts te doen pompen. En gesprekken – ál die gesprekken – gaan van Oscar-waardig naar Fifty Shades-niveau.
Belangrijker nog is de plaats die Ma Effect 2 inneemt in de trilogie. Met de jaren komt ook de afstand om te kunnen overzien dat er inderdaad veel misging in dit tu endeel. In de (legendarische) intro wordt niet alleen Shepard, maar elke kans op een logisch vervolg op Ma Effect 1 overhoop geschoten. Alsof, en deze line steel ik van het artikel dat ik niet meer kan vinden, er een nieuw schrijversteam werd aangenomen dat iets compleet nieuws wilde doen en daarvoor even schoon schip moest maken. Of alsof BioWare eerst het concept bedacht voor het besloot zijn aandacht te wijden aan het (overkoepelende) verhaal.
De intro staat als een huis, maar introduceert ook het overbodige probleem Cerberus. De extreemrechtse groep wordt in het eerste en derde deel geschetst voor wat het is: een ruimte-PVV die de mens aan de macht wil. Shepard, een gutmensch in de positieve zin van het woord, die Cerberus als middel gebruikt om zijn doel te bereiken is ergens nog begrijpelijk, ware het niet dat dat doel in Ma Effect 2 te vaag blijft. Er vliegen een hoop emoties over het scherm voor het redden van een kleine mensenpopulatie waar je de hele game geen glimp van opvangt. Je streeft een doel na omdat Cerberus je dat doel opdraagt, punt.
Terugkijkend brengt deel 2 het Ma Effect-plot op geen enkele manier vooruit. Mi chien werden spelers daarom in deel 3 zo opgejaagd – er moest simpelweg te veel verhaal verteld worden.
Ma Effect 2 had daarom als lo taande spinoff beter gewerkt. De hele serie was altijd op zijn best wanneer het vertelde over zijn kleinere conflicten. Conflicten zonder goed en kwaad: Quarians en Geth, Krogans en Salarians. Door in te zoomen op individuen heeft Ma Effect 2 veel van zulk goeds. Ook was de focus op tactische shootergameplay een vooruitgang ten opzichte van deel één, dat door op twee gedachten te hinken vooral irritatie opwekte. Met meer quality control en meer tijd om het schrijfwerk en het soms ongelofelijk inconsistente design aan te pakken, had Ma Effect voor eeuwig aanspraak kunnen maken op die top 5-positie.
In Reload houdt Gamer.nl elke zondag games van toen tegen het licht van nu. Ma Effect 2 verscheen in 2010 voor Xbox 360 en pc, een PlayStation 3-port volgde een jaar later.