Tenminste, dat dacht ik. Ik weet niet waarom, maar vanwege een of andere hersenkronkel plak ik in mijn psyche het predicaat ‘kwaliteitstitel’ op de game Mafia II. Blijkbaar heb ik het spel destijds gespeeld, neergelegd, er nooit meer aan gedacht en ‘m in mijn bovenkamer verwerkt als een geweldige ervaring. Daarom was ik verbaasd toen ik het spel opstartte en het een uurtje speelde. Ik kon mij opeens weer herinneren waarom ik destijds met spelen gestopt ben.
Mafia II is het tegenovergestelde van een geweldige ervaring. Het is deprimerend.
Laat me dat duiden. Mafia II is niet deprimerend omdat het slecht is. Wat mij van de game bijstaat - en wat met het herladen van m’n oude savegame werd bevestigd, is dat de wereld van Mafia II ontzettend leeg en saai is.
Ik besluit een stukje stad te verkennen in een gestolen auto, maar na tien minuten doelloos rondrijden ben ik op zoek naar afwi eling. Wat is dan de volgende stap? Nou ja, die is er niet eigenlijk. Ik ben in mijn rondrit helemaal niets tegengekomen dat intere ant is. Empire Bay is grauw, leeg en, nogmaals, deprimerend.
En dus ga ik schieten. Op onschuldige voetgangers, dat doe ik altijd als ik me in games verveel. Ook dat is eventjes vermakelijk, maar houdt me evenmin langer dan tien minuten aan m’n console gekluisterd. Ongeloof is mijn drijfveer en ik ben erop gebrand iets van vermaak binnen de open wereld van Empire Bay te ontdekken. Maar ja… Klusjes doen? Kan niet. Ouwehoeren met zwervers? Niet mogelijk. Naar de hoeren? Vergeet het maar. Een dikke auto kopen? Niet in Mafia II. Ik lieg niet als ik stel dat ik me met de gegunde vrijheid in Mafia II geen seconde goed vermaakt heb.
Saaier en saaier
Wellicht zeg je nu: “Maar Ron, Mafia II is helemaal geen game die om de open wereld draait. Het draait om de mi ies!” Goed, wellicht. Ook ik herinner me enkele toffe mi ies aan het begin van de game. En als ik aan die mi ies denk, zie ik opeens weer dat enorm sfeervolle, besneeuwde Empire Bay voor me. Maar die momenten, die kom ik tijdens deze speelse ie niet meer tegen. Sterker nog, als ik het me goed heug, worden de mi ies er alleen maar saaier op. Het zogenaamde Mafia-epos dat op de achterkant van het hoesje wordt beschreven, ontaardt halverwege de verhaallijn in een generiek verhaal met clichématige personages en in herhaling vallende knalmi ies.
Maar goed, ik negeer mijn ergerni en en geef de game een kans, ditmaal als verhalend spel. De eerste Mafia draaide immers ook niet om vrijheden; Empire Bay diende als podium voor het overkoepelende en narratieve geheel. En dus ga ik verder met de hoofdmi ie waar ik sinds mijn vorige speelse ie gebleven was. Ik moet aan geld komen om mijn schuld af te betalen. De meest simpele manier is auto’s stelen, zo lees ik op het web. Als ik er een gestolen heb, moet ik de auto samenpersen in zo’n auto-crush-ding, het geld innen en vele meters teruglopen naar een ander voertuig om het proces te herhalen.
Ik breng één auto terug…twee auto’s…drie auto’s… Als ik nog maar één auto moet stelen, leg ik mijn controller neer. Fuck dit. Ik weiger door de zure appel heen te bijten om me in mijn vrije tijd te vervelen. Het verhaal kan ik me toch niet meer herinneren en het risico dat ik een fantastische mi ie misloop, durf ik best te nemen. Mafia II is de digitale equivalent van herhaaldelijk tegen een muurtje trappen met een voetbal. Het lijkt in eerste instantie leuk, maar hoe meer tijd je erin steekt, des te saaier dat het wordt. Deprimerend.