Met die paar kwartiertjes per dag dat ik nu op de Vita speel in de trein schiet zo'n RPG van tientallen uren alleen niet echt op. Het is dus belangrijk om te overdenken aan welk pareltje je weken aan woon-werkverkeer besteedt. Je kunt niet zomaar een Final Fantasy opstarten: je moet de beste Final Fantasy opstarten.
Heel veel Romeinse cijfers
Er zijn al vele discu ies geweest over welke FF nou het meest je tijd waard is. VII wordt het meest genoemd. Dat komt denk ik vooral doordat het de eerste in 3D was, de eerste waar veel reclame voor werd gemaakt (zelfs op de Nederlandse tv), en dus de eerste die veel mensen hebben gespeeld. Om het meest emotionele moment in de franchise niet te vergeten – je weet wat ik bedoel. Mijn vriendin houdt het altijd op VIII, maar dat is volgens mij vooral omdat ze vroeger verliefd was op Squall. Ook IX is een goede keus, met Vivi als meest memorabele personage uit de serie. En IV is er eentje die lang niet genoeg liefde krijgt in dit soort discu ies.
Het goede antwoord, en het spel dat ik nu dus heb opgestart op mijn Vita, is echter VI. De avonturen van Terra, het enige meisje in de perfect weergegeven steampunk-wereld dat magie kan gebruiken, blijven enorm indrukwekkend. 1000 jaar geleden roeiden de Espers bijna de mensheid uit, en dus is de vondst van magie nogal van belang. Het verhaal is wellicht niet het meest diepgaand, met rebellen die het opnemen tegen een kwaadaardig rijk. De setting en de manier waarop alles is uitgewerkt zijn echter des te specialer. Personages hebben hartverscheurende achtergrondverhalen die je met tranen in de ogen achterlaten. Je bouwt een band op met zowat elk lid van je team. Dat is knap, want FFVI heeft het grootste aantal personages uit de franchise.
Kefkaësk
De meest memorabele daarvan is niet eentje waar je zelf mee kunt spelen, maar de grote vijand: Kefka. De meest uitzinnige, heerlijk gestoorde en angstaanjagende tegenstander uit de serie – ja, nog meer dan de populaire Sephiroth – en mi chien wel uit de gamegeschiedenis. Kefka is een clown en een psychopaat tegelijkertijd. Een man die extreem veel afgrijselijke dingen doet, maar op de ene of andere manier ook een plekje in je hart weet te veroveren. Hij is voor zover ik weet ook de enige Final Fantasy-slechterik die op een gegeven moment daadwerkelijk wint. Voor iedereen die deze game nog wil spelen zal ik verder niks spoilen: laat ik alleen zeggen dat het verhaal een donkere wending heeft.
Ook de muziek is fantastisch. Het is zonder twijfel een van de beste soundtracks van de bekende componist Nobuo Uematsu. Vooral Terra's Theme en de Aria di Mezzo Carattere plukken aan je hart en kruipen onder je huid. De nummers in Final Fantasy's zijn bijna altijd bijzonder goed, maar het zesde deel torent daar nog eens bovenuit. Het is vooral knap dat een game die dit jaar 20 jaar oud wordt nog steeds zo bijzonder klinkt.
Ik lust wel een sprite
Tot slot moeten de graphics nog genoemd worden. De heldere sprites zien er nog steeds prachtig uit, al zie je nu natuurlijk wel dat het spel flink oud is. Toch zijn dit soort graphics nu beter te pruimen dan bijvoorbeeld die van deel VII. Hoe indrukwekkend die game toen ook was, nu zie je pas echt hoe verouderd de vroege 3D-graphics zijn. Voor mensen met nostalgische gevoelens bij de game is het best speelbaar, maar probeer nu nog maar eens een nieuwkomer voor Final Fantasy VII te zetten. Die zal binnen de kortste keren met zijn handen voor zijn ogen de kamer uit rennen. Bij VI zal dat niet zo snel gebeuren. Sprites zijn dan mi chien wel oud, ze zijn nog steeds even mooi.
Dat is dan ook de reden dat ik de oude versie op mijn Vita heb gedownload, en niet de mobiele versie op mijn smartphone. Niet alleen omdat ik niet zo van gamen op mijn telefoon hou, maar vooral vanwege de “updated visuals”. De wereld en personages zien er veel gelikter uit, iets meer alsof ze van plastic gemaakt zijn. Wat ze erbij krijgen aan pixels, verliezen ze aan magie. En magie, dat is nou net waar deze hele game om draait.