Devil May Cry 3 maakt in het begin een valse, maar uitstekend uitpakkende belofte. Dante rijgt in de opening cène op een stijlvolle manier demonen aan zijn zwaard en geniet tegelijkertijd nonchalant van zijn pizza. De toon is gezet: DmC 3 staat garant voor energie, charisma en keiharde actie. Gameplaytechnisch klopt dat ook ongetwijfeld, zij het tegen de kostbare prijs van absolute toewijding. DmC 3 is namelijk geen game voor watjes. Je moet hard werken om uiteindelijk net zo tekeer te kunnen gaan als Dante in de cutscenes. Ga je met dezelfde nonchalante houding een gevecht in als Dante, dan betekent de meest lullige demon al een gênante dood.
Natuurlijke uitdaging
Devil May Cry 3 moest en zou een bevredigende uitdaging worden. Om je game tijdens een hoofdstuk te saven heb je gele orbs nodig, de Japanse Hard-moeilijkheidsgraad is de standaard setting in het Westen en vijanden zijn lastig te verslaan. Hoe vaak je echter ook dood gaat, nooit kun je het vechtsysteem de schuld geven. Die is qua controle namelijk nagenoeg perfect.
Goede hack ’n slash-titels hebben één ding gemeen: het is makkelijk om een stijlvolle combo uit te voeren, maar lastig om het op de juiste manier toe te pa en. DmC 3 bevat een gevarieerd aantal vijanden, die allen een net andere aanpak vereisen. Om zonder schade een level door te komen, is het noodzakelijk om constant over te schakelen naar een andere combo, de omringende vijanden in de gaten te houden en niet in de hoek gedreven te worden. De sleutel tot het meesteren van DmC’s combat-systeem is timing. Het is mogelijk om Dantes combo op de juiste manier te ‘annuleren’ en vloeiend door te gaan in een andere combo zonder dat er een eindmove aan te pas komt waarbij je een korte tijd kwetsbaar bent.
Het is echter niet alleen belangrijk dat je een level heelhuids doorloopt, het moet ook op een stijlvolle manier gebeuren. DmC 3 beloont je met een bepaalde score door een metertje te vullen naarmate er meer gevarieerd wordt met combo’s. Gebruik je slechts de standaard ‘druk vier keer achter elkaar op driehoekje’-combo, dan blijf je steken op die frustrerende ‘alright’-score. De ‘ tylish’-rank verdien je alleen als je vingervlug vijanden in de lucht lanceert, combo’s al springend uitvoert en van aanval tot aanval varieert op de grond. Daarmee word je gemotiveerd om DmC 3 ook vooral niet op de makkelijkste moeilijkheidsgraad te spelen. Daar zijn vijanden immers niet sterk genoeg om het combo-metertje te vullen.
Te midden van dit uiterst effectieve vechtsysteem staat een scala aan heerlijk uitgebalanceerde wapens. Onze absolute favorieten, naast het standaard Rebellion-zwaard, zijn Agni & Rudra. Deze twee zwaarden, de één met het element vuur, de ander met het element wind, produceren razendsnelle combo’s die model staan voor DmC’s heerlijk energie uitstraling. Het is daarbij een slimme keuze om de spelers zelf te laten kiezen welke twee wapens ze meenemen in elk level en om elk wapen individueel te kunnen upgraden. Zo loont het om te leren welk wapen het beste bij je past en uiteindelijk veel tijd te investeren in het volledig ontgrendelen van alle combo’s.
Recht voor je raap
DmC 3 is nog zoveel meer dan een uitdagende actiegame met een vrijwel perfecte flow. Dante schitterent in stijlvolle cutscenes met in hoog tempo in beeld gebrachte gevechten, charismatische karakters en een boeiend verhaal. Het is niet voor niets dat Dante destijds samen met onder andere Cloud, Snake en Crash Bandicoot een iconisch PlayStation-personage werd. Enigszins logisch was dan ook de reactie van fans op het uiterlijk van ‘emo’-Dante in de DmC-reboot.
Dante was destijds de definitie van cool en DmC 3 de definitie van actie. De demonische context complementeert de actie op de best mogelijke manier en maakt DmC 3 nog stijlvoller, energieker en beter dan het vechtsysteem op zichzelf al doet. Als DmC: Definitive Edition je doet hunkeren naar meer hack ’n slash, schroom dan niet om DmC 3 nog een keer op te pakken. Negen jaar na dato is die game namelijk nog net zo bevredigend.