Crackdown bleek bij nader inzien veel meer te zijn dan een aardig extraatje bij de bèta van Halo 3. Dat is vooral te danken aan het feit dat het spel een uitstekende B-game is. Zo’n spel dat zich geen zorgen maakt om gevarieerde omgevingen, een intere ant verhaal of bijzonder gebalanceerde gameplay, maar op een aantal punten zo exact de juiste snaar weet te raken dat de speler zich uren kan vermaken met het herhalen van steeds dezelfde actie.
Gedeeltelijk perfect
Dat krijgt Crackdown voor elkaar door een open wereld te combineren met een haast perfecte vorm van collectibles. Als superagent die het futuristische Pacific City moet ontdoen van criminele bendes die de boel compleet hebben overgenomen, krijg je een loodzware taak toegewezen. Als eenmansleger kun je aan die strijd in het begin nog vrij weinig bijdragen. Natuurlijk kan de agent die de speler onder de knoppen heeft al abnormaal hoog springen en veel kogels absorberen, maar de echte potentie van zijn kracht wordt vrijgespeeld door als in een goede rpg de juiste vaardigheden vaak genoeg te oefenen.
Schiet je vaak, dan levert dat meer punten die je wapens dodelijker maken. Rijd je veel rond, dan zorgt dat ervoor dat de verschillende voertuigen beter bestuurbaar zijn. Het tofst is de manier waarop de speler steeds hogere sprongen kan maken. Pacific City ligt namelijk compleet bezaaid met speciale ‘Agility Orbs’, die veelal op de hoger gelegen plekken van de stad liggen. Alleen door heel veel te klimmen en te klauteren zorgt de speler ervoor dat de Agent steeds hoger kan springen.
Orb-obse ie
Die sprongen zijn uiteindelijk zo gigantisch dat complete gebouwen met een druk op de knop overbrugd worden en de speler op zijn hoogtepunt van wolkenkrabber naar wolkenkrabber springt alsof die over een plasje regen stapt. Crackdown weet op geniale wijze de spelers alsmaar sterker, beter en sneller te maken. Dat werkt zo goed dat alle Orbs verzamelen al snel een stuk intere anter is dan het uitschakelen van alle bendeleiders.
Het schieten en autorijden in Crackdown wil eigenlijk nooit helemaal prettig spelen, maar de manier waarop de agent door de omgevingen sprint, ongelofelijke sprongen maakt en weer netjes met beide benen op de grond landt gaat nooit vervelen. Dat de rest van de game niet helemaal op hetzelfde niveau is doet er daardoor niet zo toe. Auto’s worden al snel overbodig en het liefst schop je ieder bendelid van een flatgebouw in plaats van dat je ze neerschiet.
Genoeg te verbeteren
Dat de eerste Crackdown wat gameplay betreft ietwat uit balans is zou het een perfecte kandidaat voor een uitgebreid en duidelijk verbeterd vervolg moeten maken. Helaas bleek Crackdown 2 vooral meer van hetzelfde zonder de eentonigheid en gebrekkige actie van de eerste game serieus aan te pakken. Alleen op de Agility Orbs werd goed voortgeborduurd door vluchtende Orbs te introduceren die achtervolgd moeten worden zodra ze door de superagent gespot worden.
Het al aangekondigde derde deel heeft aardig wat ruimte om op te verbeteren,. Zolang de gigantische sprongen en de Orbs die ze mogelijk maken weer een prominente rol spelen gaat Crackdown 3 de goede richting in.