Het was 1991 en ik vierde mijn zevende verjaardag. Heel de nacht lag ik al te woelen in mijn bed, nieuwsgierig naar wat voor cadeau ik de volgende dag in de huiskamer aan zou treffen. Ik werd al rond 6 uur wakker en sprintte naar beneden, om daar het televisiemeubel compleet ingepakt te zien staan. Ik trok en scheurde het inpakpapier eraf en mijn grootste droom werd werkelijkheid: ik was de trotste eigenaar van mijn allereerste spelcomputer: het Nintendo Entertainment System, kortweg NES. Een krachtige 8-bit spelcomputer waarop je games met de enige echte Mario kon spelen. Wauw!

Waarschijnlijk is voor veel Gamer.nl-bezoekers hun passie voor games op soortgelijke wijze ontstaan. Het ligt er natuurlijk een beetje aan wanneer je geboren bent, maar voor mensen die in de jaren ’80 zijn verwekt is de NES vaak de eerste console die hen in aanraking bracht met games. Bijna dertig jaar later maakt Nintendo daar uitermate slim gebruik van door de Nintendo Classic Mini: NES te lanceren, een minuscule replica van de originele console, inclusief dertig klassiekers. Geen opening voor cartridges, geen mogelijkheden om nieuwe games te downloaden, what you see is what you get: een klein doosje met dertig van de beste NES-games.

Het aansluiten van de Mini NES is simpel genoeg. In de doos zitten een HDMI-kabel (om hem aan je televisie te koppelen) en een USB-kabel (die je aan je stroomnet aansluit via een niet bijgeleverde adapter, bijvoorbeeld die van een telefoonoplader). Sluit hem aan, druk op de Power-knop en je kunt beginnen. Gezien de minimale hoeveelheid kracht in het apparaat mag het geen verrassing heten, maar na jaren met ronkende beesten te hebben gespeeld is het toch wel grappig om luttele seconden na het aanzetten het menu van de console voor je te hebben. Dat gaat nog eens snel!

Eenmaal aangezet krijg je een lijst van dertig NES-games voorgeschoteld, waaronder de drie Mario Bros.-platformers, de twee Zelda-games, Metroid, Donkey Kong, Double Dragon 2, Final Fantasy en Castlevania, maar ook minder bekende cult-classics als Kid Icarus, StarTropics en Punch-Out. Het is een weloverwogen lijst met bijna alle grote Nintendo-titels en de belangrijkste third party-releases, maar natuurlijk zal iedereen een aantal favorieten missen. Dat is dan ook meteen één van de grootste nadelen van de Mini NES: hij is op geen manier officieel uit te breiden. Je weet dus zeker dat je bovenop de dertig games geen andere games kunt toevoegen.

Dat is gezien de prijs (60 euro) geen gigantische ramp, en het moet gezegd worden dat de kwaliteit van de aanwezige games hoog ligt. Titels als Super Mario Bros., Zelda, Castlevania en Ghosts ’n Goblins zijn nog steeds geweldig (en soms verrassend uitdagend!) om te spelen, zeker als je met weemoed terugkijkt op je jeugd. Mensen die geen nostalgische gevoelens bij de games hebben, zullen waarschijnlijk iets minder onder de indruk zijn. Logischerwijs zijn veel van de speelbare titels al ruim ingehaald door hedendaagse games op alle gebieden: qua gameplayopties, grafische kracht en lengte. Wat dat betreft zou een Super NES-editie van de Classic-reeks gamers die deze generaties hebben gemist een stuk beter bekoren, want die games zijn technologisch en ook gameplaytechnisch gezien een stuk verder doorontwikkeld. Toch voelt het erg flauw om te klagen over de diepgang van games uit de jaren ’80, dus we zien dit dan ook op geen enkele wijze als minpunt.

Het menu waar je de games uit kiest werkt lekker soepel, je beweegt snel tussen de verschillende titels die via hun box-art worden aangeduid en je kunt sorteren op o.a. laatst gespeeld, releasedatum en first en third party. Vergeet ook zeker de optie voor beeldkwaliteit niet. Je kunt voor een pixel perfect-beeldkwaliteit kiezen om de games te zien zoals ze echt bedoeld zijn, een uitgestrektere 4:3 beeldverhouding om je televisie iets verder op te vullen, of een CRT-filter om games er net zo wazig als op je oude televisie uit te laten zien.

Een ietwat vreemde keuze is dat wanneer je een andere game wilt opstarten, je de console moet resetten. Er is geen manier om vanuit een game terug te gaan naar het menu, terwijl we dat inmiddels gewend zijn van de nieuwste apparaten. Omdat de console zo ongelooflijk snel opstart, wordt dit gelukkig nooit enorm hinderlijk. En daarbij moest je vroeger op de NES ook gewoon de console uitzetten om van gamecartridge te wisselen. Het kan dus gezien worden als een bewuste keuze van Nintendo om de ervaring authentiek te houden.

Over de kwaliteit van de game-emulatie valt al helemaal niet te klagen: games spelen precies zoals je je herinnert en lijken ook iets helderder dan de grauwere Virtual Console-versies die op Wii en Wii U verkrijgbaar zijn. En dat is echt een fijne bijkomstigheid, want op de Virtual Console betaal je al snel vijf euro voor dergelijke games, terwijl je hier dertig games voor een totaalprijs van 60 euro ontvangt.

Games speel je met een bijgeleverde NES-controller, maar diverse titels kunnen met z’n tweeën gespeeld worden en voor om en nabij de 10 euro kun je een tweede in de winkels kopen. De controller is vrijwel identiek aan de klassieke NES-controllers, maar het blijft wel een replica. We merken bijvoorbeeld dat de vierpuntdruktoets iets stroever is om in te drukken dan de echte NES-controller, maar dat zou natuurlijk ook kunnen komen doordat we laatstgenoemde al zo’n 25 jaar gebruiken en die dus al behoorlijk ‘ingewerkt’ is. Mensen die nooit een NES hebben gehad moeten misschien even wennen aan de redelijk basale vorm die niet bepaald ergonomisch is en maar twee actieknoppen bevat, maar meer heb je eigenlijk ook niet nodig voor de games. Bovendien zou het vreemd zijn als Nintendo een compleet andere controller bij de Mini NES had geleverd.

De belangrijkste klacht die we hebben bij de Mini NES is dat de controllers niet draadloos zijn. Dat had een mooie toevoeging geweest om het apparaat meer naar deze tijd te brengen. Het is een gemiste kans, vooral omdat de draad aan de controller zo ongelooflijk kort is. Het zorgt ervoor dat we de Mini NES tussen onze televisie en de bank in moeten zetten om zo te kunnen gamen. Je zou natuurlijk ook heel dicht bij je televisie kunnen zitten, zodat de Mini NES netjes in je kast kan blijven staan, maar televisies zijn tegenwoordig echt te groot om er minder dan een meter vandaan te zitten. Een hinderlijk minpunt dus, dat je vooralsnog alleen kunt oplossen door een onofficiële verlengsnoer op de kop te tikken.

Tot slot is het wel fijn dat de controllerslots op de Mini NES hetzelfde zijn als de slots van de Wii-controller. Dat betekent dat je ook de keuze hebt om, we noemen maar wat, een Wii Pro Controller aan te sluiten op de Mini NES, of de Mini NES-controller op je Wii of Wii U te gebruiken.

Begin je van binnen te gloeien van de nostalgie, dan weet je dat de Mini NES door de lage prijs een erg leuke aankoop is, ongeacht enkele nadelen die we hierboven schetsen. Doet het verleden je helemaal niets, dan gaat de Mini NES daar geen verandering in brengen.

Door de prijs is de Mini NES daarom het ideale hebbeding: een retrosjiek ogend apparaat waar je niet te veel geld aan kwijt bent, een impulsieve aankoop die je hart verwarmt en je een paar weken laat terugkeren naar je jeugd, of juist een geweldig cadeau is voor een familielid of goede vriend.

Pluspunten: Dertig klassieke gametoppers, snel menu met genoeg beeldweergave-opties, nagenoeg perfecte replica van controller, prijs is precies goed.

Minpunten: Draad van controller is veel te kort, geen mogelijkheden voor downloaden of kopen van extra games.

4/5 sterren