Er zijn honderden MMO's op de PC. Honderden. Het is een enorm populair genre waar miljarden euro's in omgaan. Toch is DC Universe Online nog maar de vijfde MMO die op een spelcomputer is verschenen. Het spel leek een flop, tot ontwikkelaar Sony Online Entertainment (SOE) het roer omgooide en het spel free-to-play maakte. Het bleek een lucratieve zet, want consolegamers zijn dan wel allergisch voor het betalen van maandelijkse kosten, ze blijken al jaren bereid tot microtransacties. DCUO (zoals het spel in de volksmond heet) draait nu dus weer op volle toeren, en de spelwereld is rijkelijk gevuld met medespelers.
Kleurenblind
Onze avonturen beginnen met het ontwerpen van een personage. Nobel als we zijn kiezen we voor de kant van de helden, al is het aanlokkelijk om eens een superboef te zijn. Met een, laten we zeggen, uniek gevoel voor stijl produceren we een geel-rood-zwart kostuum met veel vlammen en een wapperende cape. Onze eerste keus voor een naam van onze held blijkt al bezet. Onze tweede ook. Een kwartier later (waarin we het virtuele toetsenbord van de PlayStation 3 leren haten) besluiten we dat H-Flame ook goed is. Eenmaal buiten blijken er ergere keuzes te zijn, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Het zou best een rare boel zijn als Metropolis opeens uit zou puilen van de superhelden. Want hoewel de DC comics zeker vol zitten met bizarre personages, is er toch nog een zekere limiet. Het is niet zo dat iedereen en zijn vuilnisman opeens onoverwinnelijk is. Toch moet in een MMO iedereen bijzonder zijn. Want wie wil er nu bijvoorbeeld postbode zijn in Metropolis, terwijl om je heen Superman en een reuzenrobot elkaar proberen af te maken? DCUO lost dit probleem op door de toestroom van duizenden helden in het verhaal te verklaren. Brainiac heeft de krachten van de helden gestolen, en door Lex Luthor worden deze krachten terug in de tijd gestuurd waardoor gewone mensen helden worden. Of zoiets. Het is allemaal nogal vergezocht, zelfs voor een universum waarin een miljonair in een vleermuispak het dagelijks aan de stok krijgt met een man die de make-up van een clown draagt.
We krijgen dankzij deze uitleg in elk geval de vrijheid om zelf superkrachten uit te kiezen, en een manier van voortbewegen. Hoewel supersnelheid mi chien geweldig is om de trein te halen, kiezen we voor vliegen, met als mentor Superman.
Herhaling
De eerste twee uur van het spel brengen we vervolgens door met het doodmeppen van talloze vijanden. Eerst robots, later nog meer robots, gevolgd door mensen die in gorilla's zijn veranderd, waarna we mensen in elkaar moeten slaan vóór ze gorilla's worden. Hoewel het nu mi chien klinkt alsof het spel vaak in herhalingen valt - dat doet het ook - wil dat niet zeggen dat het vervelend is.
Door de stad vliegen blijkt erg plezierig. En de vele gevechten zijn dankzij de prima besturing heel leuk. Als ons level omhoog gaat krijgen we skill points om nieuwe superkrachten uit te kiezen, zodat de gevechten steeds een stukje intere anter worden.
Boven boven, rechts rechts, kruisje, links...
Waar DCUO echter flink onderuit gaat, is in de manier van communiceren. We zouden zelfs durven zeggen dat de PS3-controller DCUO's kryptoniet is. Want hoewel de gevechten en de besturing in een 3D-wereld prima in orde zijn, is het een ramp om met medespelers te chatten zonder een toetsenbord. Ja, er zijn allerlei standaard emoties die je snel kunt selecteren, maar wij hebben nog geen knop gevonden voor 'Hee mafkees, ik zag die vijand het eerst!'.
Dat laatste wilden we regelmatig roepen tijdens de eerste mi ies, waarbij je een aantal specifieke monsters moest doden. Het gebied was namelijk zo druk dat niet deze monsters maar de andere spelers het grootste obstakel bleken: de benodigde kills werden heel vaak voor onze neus weggekaapt.
Dit alles maakte DCUO echter niet vervelend om te spelen. Het is juist een goede zet van SOE om het spel gratis toegankelijk te maken, want het spel is zeker geen tien of vijftien euro per maand waard. Het is een ideale game om even een uurtje je verstand op nul te zetten en wat boeven in elkaar te rammen. Zeker de eindbazen, tegen wie je regelmatig schouder aan schouder vecht met beroemde 'echte' helden als Superman en The Flash. Voorlopig laten we de game dus nog even op onze PS3 staan, al is dit zeker niet iets waar we elke avond induiken.