Mijn eerste upgrade was een geluidskaart voor mijn 286. Ik zeg wel mijn 286, maar het ging natuurlijk om de huiscomputer die ik mezelf had toegeëigend. Na aankoop stond het peperdure apparaat in de woonkeuken, maar al snel verhuisde het naar mijn slaapkamer omdat ik er de helft van de dag achter zat. Games als Jones in the Fast Lane, King’s Quest en Commander Keen vereisten mijn volledige aandacht, waardoor de keuken te druk was.
Mijn vader installeerde Oil’s Well (een kloon van Anteater uit 1982), een dag later zette ik de harde schijf van 51 MB vol met adventuregames van Sierra en Lucasarts. Vooral Space Quest één tot en met 3 namen veel tijd in beslag, want in de jaren 90 plukte je nog geen oplo ingen van internet. In die tijd belde je met klasgenoten of las je computerbladen als je vastzat. In bladen als Hoog Spel en Software Gids stonden vaak advertenties van baanbrekende pc-uitbreidingen, maar de beste reclame was het daadwerkelijk zien en horen van de nieuwe technologie.
Soundblaster Pro 2: flatcables en jumpertjes
Hoewel alle vroege games van Sierra en Lucasarts prima met de pc-speaker te spelen waren, kwam ik op een dag na school thuis bij een vriend die iets bijzonders in de huiskamer had staan. Sjon was niet zo’n gamer, maar z’n vader wel. Die toonde trots een tafel vol onderdelen, met in het midden een immense midi-toren, stereo boxen en een cd-romspeler met een platte kabel, die ik nog niet eerder had gezien.
Als een wetenschapper op het punt van een doorbraak, klikte de hobbyist gniffelend de flatcable in een aansluiting binnen de pc. Uren had hij zitten sleutelen en klooien aan jumpers, kabels en opstartcommando’s, en wij mochten de vruchten van zijn werk bewonderen. Aan het bekende Sierra-logo te zien, waren we precies op tijd.
Ik verwachtte het Sierra-riedeltje als een serie van piepjes, ‘papapapaa... pling-plong’, maar wat vervolgens onze oren binnenstroomde, was niet minder dan hemels. Een bekende melodie, doch deze keer als een orkestraal geheel. Als toegift op de soundtrack van Space Quest IV klonk het geluid van een kotsend buitenaards wezen buiten een schimmige ruimtebar. Ik was overtuigd.
Het werd een dure aangelegenheid op 13-jarige leeftijd, want ik moest absoluut alles hebben: de geluidskaart, boxen én een cd-romspeler. Ik schreef me de volgende dag in bij de dichtstbijzijnde bollenboer, waar ik in de zomer van 1992 voor drie gulden per uur aan de slag kon.
De exacte prijs weet ik niet meer, maar mijn Soundblaster Pro 2 zal tu en de 150 en 200 gulden hebben gekost. In deze tijd kocht ik ook games voor 120 gulden, dus in verhouding viel het mee. De geluidskaart in mijn pc stoppen was even wennen, maar om een of andere reden verliep de montage gladjes. Schroefjes los, kast omhoog, ISA-slot opzoeken – ik wist destijds het verschil tu en ISA en PCI niet eens – en kaart erin.
Alles ging goed, de games klonken beter dan ooit tevoren en sneller dan verwacht was ik gewend aan de nieuwe standaard. Toen de ‘talkie’ van Space Quest IV verscheen, wist ik dat ik ook een cd-romspeler nodig had. En betere boxen. Het hek was volledig van de dam na ‘operatie geluidskaart’.
Turbostand
Het werd druk in de oude 286, want daar zat ook nog een floppydrive in die ik nauwelijks gebruikte. En ondanks een splinternieuwe cd-romspeler, zou mijn pc nooit toereikend zijn voor games als Phantasmagoria en Gabriel Knight 2: The Beast Within. Voor de lol drukte ik wel eens op de turboknop, die de teller van 8 Mhz (diep triest) naar 12 Mhz (triest) zette. Om de bovenstaande games toch te kunnen spelen, ruilde ik de 286 in voor een 486DX met 8 MB geheugen. Gelukkig konden de Sound Blaster en cd-romspeler meeverhuizen.
Niet alleen voor mij, maar voor de hele industrie veranderde er veel door de ontwikkeling van geluidskaarten en cd-rom. Games op pc werden een compleet andere ervaring, dankzij full motion video en cd-tracks met muziek en spraak. Het medium bracht bovendien de opslagruimte van mediadragers van 1.4 naar 700 MB, wat een immense kloof veroorzaakte tu en gamen op pc en spelcomputers.
Het had vooral effect op het type games dat ontwikkelaars uitbrachten, want adventure-games werden dankzij de ontwikkelingen populairder dan ooit tevoren. Tot er revolutionaire nieuwe 3D-kaarten verschenen en genres als FPS het stokje overnamen. Maar dat is een ander verhaal.