Het steegje was slecht verlicht en overal lag troep op de grond. Dit is niet één van de plaatsen waar we graag een interview doen. In deze achterwijk van Sint-Petersburg zou de persoon op ons wachten, werd ons verteld. Dan horen we een zachte tik, gevolgd door een harde knal. Vlak boven ons hoofd springt de lamp kapot, waardoor we omringd worden door duisternis. Daarna zien we langzaam drie groene lampjes langs een paal omlaag glijden. De man is er voor ons interview, en nog nooit hebben we ons zo ongemakkelijk gevoeld.Door Yarno Ritzen en Ronn Perdok Voor ons staat Sam Fisher, één van de beste geheim agenten ter wereld. Met een stem als schuurpapier begroet hij ons en gebaart ons hem te volgen. Hij klimt zonder problemen door een raam, waarna hij binnen rustig op ons wacht. Wij moeten iets meer moeite doen (lees: vragen om een laddertje) om binnen te komen. Gelukkig steekt Sam ons een helpende hand toe en binnen no-time zitten we binnen op een krat. Dit is een interview waar we jaren voor hebben moeten lobbyen bij Third Echelon, en eindelijk is het zover. Gamer.nl: Uhh, Meneer Fisher, bedankt dat U dit doet. Dit is niet iets wat U elke dag doet, lijkt ons. Sam: "Call me Sam. Eigenlijk is dit iets wat ik regelmatig doe. Dan weer eens de Story, dan de Weekend en afgelopen week de Privé. Ik doe dit alleen maar bij bladen en sites waarvan ik weet dat het kwaliteit is." Gamer.nl: Kwaliteit inderdaad. Zullen we maar beginnen met de vragen? Hoe bent U eigenlijk in dit vak gerold? Er zijn niet veel jongens die dromen van een baan als de Uwe. Sam: "Het is eigenlijk simpel. Ik ben, lang geleden, getrouwd geweest. Ik was jong, hield niet van haar, maar door een ongelukje raakte ze zwanger. Omdat ik niet echt van mijn toenmalige vrouw hield, ging ik regelmatig naar de bar. Daar genoot ik vaak een beetje te veel van de drank en de aanwezige vrouwen. Om te zorgen dat mijn echtgenote 's nachts niet wakker werd, toen ik met mijn bezopen kop thuiskwam, moest ik verschrikkelijk zachtjes doen. Trappen oplopen en deuren openmaken kan ik daardoor tegenwoordig zonder ook maar enig geluid te maken. Ook het omhoog klimmen van de regenpijp behoort hiertoe, omdat de voordeur te veel lawaai maakte." Gamer.nl: Erg interessant. Helaas behoort het doden van mensen ook tot Uw beroep, is dit ook begonnen in dat huwelijk, of is dit op een andere manier ontstaan? En hoe voelt U zich nadat U iemand naar de eeuwige jachtvelden stuurt?Sam: (lacht hard)"Nee, het doden is begonnen al ver voor dat huwelijk. Ik had vroeger een hamster, Fluffy genaamd. Deze hamster was alles voor me toen ik vier jaar oud was. Helaas was ik te min voor de hamster. Fluffy gebruikte me. Zodra ik hem zijn voedsel had gegeven en hem had geknuffeld, kroop hij snel terug zijn hokje in, waar hij meteen in slaap viel. Ik voelde me gebruikt en vies. Toen ben ik zo boos geworden op Fluffy dat ik zijn rad gesaboteerd had. Ik had een kleine elektrische draad aangesloten op het ijzeren rad. Toen Fluffy erop sprong, vloog hij tientallen centimeters door de lucht. Fluffy in gelukkiger dagenDat was mijn eerste slachtoffer. Sindsdien is het iets dat bijna iedere dag gebeurt. Gelukkig krijg ik goed betaald, anders kon ik die hamsters natuurlijk nooit betalen. Elke dag een hamster elektrocuteren is namelijk geen goedkope bezigheid. Het goede nieuws is wel dat ik Groene Stroom gebruik, dus ik ben uiteindelijk ook nog milieubewust bezig."Gamer.nl:Uhh, we hadden het eigenlijk over MENSELIJKE slachtoffers, maar goed. U bent natuurlijk een geheim agent. Is er een baan die U liever zou willen hebben dan deze? Sam: "Nou, het zit zo: Deze baan vraagt veel van je, maar ik zou geen enkele baan liever willen hebben, op één na. Ik zou graag net zo'n geheim agent als James Bond willen zijn. Hij heeft dezelfde coole vuurgevechten als ik, maar heeft nog meer hi-tech spulletjes. Ook krijgt hij alle vrouwen. Ik doe deze job al jaren, en nog nooit is bij mij een vrouw het bed in gekropen. Ik mag dan geen dubbele 0 in mijn naam hebben, maar ik heb wel drie groene lampjes op mijn hoofd, ook redelijk stoer, lijkt me." Gamer.nl: Die lampjes zijn inderdaad zeer gaaf. Dat brengt ons op de volgende vraag: U ziet eigenlijk het grootste gedeelte van Uw werk door het nachtvisier of het warmtevisier. Erg veel echte kleuren ziet U niet tijdens het werk. Mist U dit nooit, want U bezoekt heel wat mooie locaties waarvan genoten kan worden? Sam: "Dit is inderdaad waar. Ik kan niet of nauwelijks genieten van de culturele hoogstandjes in de landen waar ik ben. Nooit zal ik een museum kunnen bezoeken in de plaatsen waar ik ben, nooit eens een foto voor het thuisfront maken. Alle foto's die ik maak, zijn van geheime documenten, en die heb je na een aantal jaar ook wel gezien." Gamer.nl: Dat dachten wij dus al. Is er een plaats die U ooit zou willen bezoeken tijdens Uw missies? Sam: "Ja, dat is zonder twijfel Amsterdam. Ik heb gehoord dat daar hele leuke, donkerrood verlichte straatjes zijn. Die zouden zonder twijfel een passend decor vormen voor weer een maniak die de wereld wil veroveren. En als ik de wereld dan nogmaals gered heb van een wisse dood, kan ik meteen even langs bij mijn vriendinnen daar. Ik ben dan geen James Bond, maar ik verdien genoeg geld om me wel zo te voelen."    Gamer.nl: Juist... U bent al vaker beschoten en gewond geraakt, wat was de ergste verwonding die U ooit heeft gehad? Sam: "Aan kogelgaten raak je gewend nadat je er drie hebt. Je voelt ze nog wel, maar erg veel pijn doet het niet meer. Datgene wat het meeste pijn doet, is mijn rug. Ik ben dan wel een oudere man in superconditie, maar dat constant gebukt lopen, begint nu toch echt zijn tol te eisen. Ik ben laatst gekeurd, en ondanks de pijn in mijn rug ben ik door de keuring gekomen. Ik had best afgekeurd willen worden, maar door de strengere regels gaat dat niet meer zo makkelijk." Gamer.nl: Helaas niet nee. Onze laatste vraag dan nu. Wie denkt U dat de grootste bedreiging voor de wereldvrede vormt? Sam: "Dat is zonder twijfel....."(Sam kijkt naar zijn pols, waar zijn draagbare computer zit) "Ik moet helaas gaan, heren. Het was prettig dit interview te doen. Ik wil graag wel nog even de groetjes aan mijn moeder doen, ze is er altijd voor me geweest. HOI MAM!" Dan springt Sam Fisher op en rent naar het raam waardoor we naar binnen zijn gekomen. Hij zet zijn nachtvisier op, springt door de opening en verdwijnt in de nacht, zonder ook maar één spoor achter te laten.