Voorheen speelde ik dagelijks Guitar Hero, maar ik ben ermee opgehouden om de ogenschijnlijk zelfde reden dat veel anderen het plastic instrument voor eens en altijd neerlegden: het was niet interessant meer. Guitar Hero verloor z’n charme toen Activision ieder jaar meerdere delen uitbracht en de serie in kwalitatief opzicht nauwelijks nog progressie boekte. Daarvoor moest je bij de concurrentie zijn, want Harmonix, de eigenlijke ontwikkelaar van de eerste twee Guitar Hero-delen, wist met de Rock Band-reeks wel de gewenste vernieuwing en kwalitatieve vooruitgang te introduceren.

Helaas was het toen – met de release van Rock Band 3 – in mijn geval al te laat, en goeie kans dat zelfs een nieuwere, betere Guitar Hero daar niets aan had veranderd. Ik was namelijk op het concept uitgekeken. En dat jammer, want als virtuele gitaarvirtuoos stond ik wel degelijk mijn mannetje. Nee, Jordan van Buckethead op Expert verslaan is mij in Guitar Hero II nooit gelukt. Veel verder dan het einde van de tweede solo kwam ik niet. Ook het beruchte Through The Fire and Flames van de metalband Dragonforce heb ik nooit op de hoogste moeilijkheidsgraad behaald. Sterker nog, de intro was voor mij al te hoog gegrepen.

Door het niet meer te doen, heb ik een van mijn (nuttelooste) talenten vergooid. Tenminste, daar ben ik het afgelopen jaar al die tijd vanuit gegaan. Benieuwd als ik was, besloot ik m’n gitaar weer op te pakken. Deels om te kijken of ik het nog kan, anderzijds om uit te zoeken of het virtuele gitaarspelen nog steeds leuk is om te doen. Daarbij is het wel zo relevant om op te merken dat ik ook in het echt gitaar speel, zij het extreem belabberd en beledigend voor iedereen die van zware metalen houdt.

Mezelf oppermachtig voelen door Seven Nation Army – The White Stripes (Expert, Guitar Hero 5)

Het is natuurlijk een beetje vals spelen, want Seven Nation Army is wel heel makkelijk, zelfs op de hoogste Expert-moeilijkheidsgraad. Als ik het nummer bijna feilloos afrond en er met enkel een kleine zeurende pijn in mijn vingers van af kom, stijgt mijn zelfvertrouwen tot buitenproportioneel niveau. Ik kan het nog steeds, ik, Ronni Hendrix!

Rustig afbouwen met One – Metallica (Hard, Guitar Hero: Metallica)

Of ja, rustig... De hoekige solo van One dendert natuurlijk niet voor niets door je huiskamer als een kudde olifanten. Met zijn vele pull off’s en hammer on’s is One een pittig nummertje, maar om eventjes in te komen, speel ik hem op Hard, de op een na hoogste moeilijkheidsgraad. En dan valt ‘ie nog wel mee. Sterker nog, met het raken van 97% van de noten en het behalen van vijf sterren, mag ik trots in mijn handen wrijven. Dat ik dat niet doe, heeft vooral te maken met de pijn in mijn vingers. Mijn linkerhand voelt alsof ik een wel heel eenzame nacht in de gloed van mijn browser heb doorgebracht. Nee, het op onnatuurlijke wijze glijden over de gekleurde frets op de hals zit me duidelijk niet meer in de vingers. Doorbijten dus, want van dat zelfvertrouwen van even terug is inmiddels niet meer veel over.

Genieten en afzien met Free Bird – Lynyrd Skynyrd (Expert, Guitar Hero II)

Free Bird is zonder twijfel een van de beste gitaarnummers ooit geschreven, maar ik zag logischerwijs op tegen het spelen van deze plaat. Hoewel Free Bird rustig begint en je aanvankelijk het idee geeft dat je dit southern rock-nummertje wel eventjes de baas gaat zijn, gaat het halverwege over in een explosie van gierende gitaren. Een ideaal maar pittig Guitar Hero-nummer dus. Het is dan ook de liefde voor Skynyrd die me motiveert het einde te bereiken. Maar helaas, motivatie alleen blijkt niet genoeg. Mijn vingers kunnen het tempo simpelweg niet meer bijbenen. Wanneer de solo vereist dat ik de drie middelste knoppen van de gitaar in rap tempo met elkaar afwissel, moet ik me gewonnen geven. Op dat moment is het spelen van het nummer sowieso simpelweg te pijnlijk om nog verder te gaan. Een poging en pauze later lukt het me wel: 85%, drie sterren en gered door de speciale Star Power. Niets om trots op te zijn.

Gemarteld worden door Chemical Warfare – Slayer (Expert, Guitar Hero 5)

Dit gaat me beter af dan ik had verwacht. Nu weet ik hoe dit nummer (nogmaals, belabberd) gespeeld moet worden op een echte gitaar (hetgeen zeker helpt in het begrijpen van het tempo), maar het is door de sneltreinvaart waarmee Slayer-gitaristen Kerry King en Jeff Hanneman over de snaren razen alsnog een zeer fikse uitdaging. Toch gaat het shredden me erg goed af. Zo goed dat ik even denk dat ik dit varkentje gewoon ga wassen. Te vroeg gedacht: als de solo zich aandient, zijn al mijn kansen verkeken. Een supersnelle reeks van pull-off’s doet me de das om. Ik haal het niet eens in mijn hoofd om me nogmaals op deze martelgang te storten. Hoewel ik het een jaartje terug klaarspeelde dit nummer met flair af te ronden, ben ik nu na een jaartje Guitar Hero-rehab volledig kansloos. Slayer-fan onwaardig.

Mijn zelfvertrouwen zien verdampen met Through the Fire and Flames – Dragonforce (Expert, Guitar Hero III)

Adem halen. ‘3… 2… 1…’ Tien seconden later staar ik naar het game over-scherm. Wat is er zojuist gebeurd? Het moge duidelijk zijn: ik heb gefaald, en wel op dramatische wijze. Niet alleen heb ik nauwelijks de juiste noten geraakt, mijn ogen registreerden geeneens welke er exact in welke volgorde neerdaalden. Ik wist natuurlijk al bij voorbaat dat ik kansloos was, maar alsnog: als dit de vuurproef was, had ik ‘m niet slechter kunnen afleggen.

Conclusie

Guitar Hero is nog steeds leuk en misschien zelfs wel leuker dan het was voordat ik stopte. De reden? Toen ik eenmaal aan het spelen was, had ik wederom het gevoel dat ik een student van het digitale gitaarspel was. In die zin is het wellicht juist gunstig dat ik niet meer de semi-Guitar Hero ben die ik ooit (bijna) was: de uitdaging is weer terug. Afijn, het is niet alsof ik geheel opnieuw moet beginnen, maar alsnog zal ik de nodige ervaring moeten opdoen om weer op oud niveau te komen. Dus ja, van het niet spelen van Guitar Hero word je uiteindelijk slechter. Logisch. Maar de beleving? Die is er enkel beter op geworden.