Game Transfer Phenomena (GTP) zijn gebeurteni en die plaatsvinden wanneer elementen uit een game worden gea ocieerd met elementen uit het echte leven en vervolgens bepaalde gedachtes, emoties of gedrag opwekken. Dat kan allerlei verschillende vormen aannemen; van het uitvoeren van onbewuste dansjes tot het daadwerkelijk gebruiken van game-elementen om een echt probleem op te lo en.
Angelica Ortiz de Gortari is een PhD student die het GTP introduceerde in haar masterscriptie en inmiddels verschillende studies heeft verricht om dit fenomeen verder uit te pluizen. Aan het begin van dit jaar bracht ze bijvoorbeeld een paper uit met de hulp van honderden reacties van diverse game-fora. Hetgeen leidde tot tientallen vreemde, intere ante, hilarische en herkenbare anekdotes. Zo claimde iemand ooit op een wiel met opties te hebben gewacht tijdens een gesprek, hetgeen gebeurde na een lange se ie Ma Effect. Ook beeldde iemand zich altijd in waar hij Portals moest plaatsen, raakte iemand verdwaald in zijn eigen dorp omdat hij het navigatiebalkje mistte uit Oblivion en rende iemand constant op rode objecten af na het spelen van Mirror’s Edge. “Een van de intere antste gevallen die ik tegenkwam in mijn onderzoek was een gamer die health-meters zag boven zijn teamgenoten, terwijl hij voetbal speelde. Hij was een fanatiek World of Warcraft-speler,” vertelt Ortiz.
Meer reacties uit het onderzoek van Ortiz:
- “Soms verwarde ik mijn Sims met echte personen. ‘He, weet je nog toen die ene keer’… oh nee wacht, dat was mijn Sim.”
- “Sinds ik veel Minecraft speel word ik afgeleid door betegelde vloeren.”
- “Ik doe dit met veel games, maar toen ik Batman: Arkham City speelde, toen ging ik echt slapen met de gedachte dat ik Batman was.”
- “Ik bleef ooit eens de hele nacht op om Lemmings te spelen. De volgende dag probeerde ik te lezen, maar bleef ik me telkens maar afvragen hoe de Lemmings over de zinnen konden lopen.”
- “Ik had ooit het Tank-deuntje van Left 4 Dead als ringtone. Maar toen mijn telefoon een keer afging in het openbaar en ik keihard ‘TANK!’ riep heb ik het maar veranderd.”
Dergelijk korte anekdotes zijn heerlijk leesvoer, maar entertainment is niet de intentie van het onderzoek. Ortiz legt uit wat ze met haar onderzoeken probeert te verwezenlijken: “Het is mijn doel om mensen bewust te maken van GTP, het uit te leggen en het mysterieuze weg te halen. Vaak worden dergelijke fenomenen benaderd als iets pathologisch, als een soort hallucinatie. Maar GTP is vrij normaal voor fanatieke gamers en is alles behalve een ziekte of psychologische afwijking.”
Realisme is irrelevant
GTP bestaat, maar is nog niet helemaal precies te concretiseren. Het komt voor in allerlei vormen en maten en heeft diverse oorzaken. Sommige vormen ontstaan juist onvrijwillig, anderen weer bewust. “Immersie is cruciaal,” stelt Ortiz. “Geboeid raken door een verhaal of door competitie kan een belangrijke oorzaak zijn, maar er zijn veel meer factoren. Vaak hebben die te maken hebben met repetitieve handelingen zoals het vaak moeten drukken op een knop of vaak dezelfde soort actie moeten doen. Het komt vaak voor dat als een speler een soortgelijke stimulus in de echte wereld tegenkomt, dat er dan pas een element uit de gamewereld wordt overgebracht.”
Je zou denken dat steeds realistischer wordende werelden en steeds geavanceerdere technieken GTP zouden versterken, maar dat is niet perse zo. “Er is niet veel nodig om onze gedachten voor de gek te houden. Ons brein is kneedbaar. We maken constant nieuwe a ociaties aan, of dat nou bewust of onbewust gebeurt. Het GTP kan dus ook voorkomen bij primitieve oude games zoals Tetris en Mario. We hebben GTP-ervaringen ontdekt in meer dan honderd verschillende games. Het is daarbij niet zo dat bepaalde genres specifieke GTP opwekken. Dat mensen game beelden zien in de achterkant van hun oog komt niet alleen door dansgames of puzzelgames met blokjes. Elke game heeft de potentie een bepaalde vorm van GTP op te wekken. GTP blijven een subjectieve beleving,” legt Ortiz uit.
Verbetering of gevaar?
“Als mijn lerares irritant is, wil ik soms gewoon een pistool pakken en haar neerschieten. Ik zou zoiets alleen nooit echt doen. Het is fantasie, weet je wel.”
Bovenstaande quote is één van de vele reacties van één van de respondenten van Ortiz haar onderzoek. En hoewel (conservatieve) media in de rij staan om schande te roepen, is het alles behalve Ortiz haar doel om games in de uitgemolken context van gewelddadigheid te plaatsen. “Media beïnvloeden ons nou eenmaal. Of het nou gewelddadige content betreft of juist sociale. Het belangrijkste is hoe individuen ermee omgaan. Met het meeste gedrag dat ik ben tegengekomen in onderzoeken is niets mis, maar het hangt wel af van de omstandigheden. GTP is onontkoombaar voor sommige gamers, maar het is mogelijk om daar van te profiteren en zelfs de negatieve effecten te verminderen. Als we ons maar bewust zijn van deze fenomenen.”
Games kunnen zich dus diep wortelen in zowel het bewustzijn als het onderbewustzijn van gamers. Zonder dat dit perse negatieve gevolgen heeft. Het lijkt erop dat ontwikkelaars hier flink van zouden kunnen profiteren. “Het GTP kan inderdaad van toegevoegde waarde zijn voor de ontwikkeling van meeslepende en onderwijzende games. Het kan ons ook helpen games op een meer verantwoordelijke manier te ontwikkelen,” betoogt Ortiz. “Er zijn ook weldegelijk ontwikkelaars die mijn onderzoek volgen en me zelfs geholpen hebben met het vinden van kandidaten. Alhoewel, één ontwikkelaar beschuldigde me ooit eens van het beschadigen van de game industrie. Echte feedback heb ik echter nooit gehad, maar daar hoop ik wel op. Ik ben zelf ook een gamer en ik hou van games!”
Wil je meer te weten komen over Game Transfer Phenomena, kijk dan eens op de blog van Angelica Ortiz de Gortari.