In principe is het succes van de FIFA franchise gemakkelijk te verklaren. Het spel verkoopt zo goed omdat het de officiële licenties heeft. Natuurlijk is dit niet de enige reden, maar wél één van de hoofdredenen. Iedereen wilt met Beckham, Zidane of Ronaldo spelen, omdat er dan een grotere mate van herkenbaarheid in het spel zit. Wanneer jij met een halfbakken speler als Bleckfam, Zadine of Renaldu moet spelen, is het spel meteen een stuk minder leuk, omdat je idolen er niet inzitten.
Links: FIFA 96 --- Rechts: FIFA 97
EA gebruikt al sinds het begin van de reeks de officiële namen van de spelers, die iedereen kent. Dit natuurlijk in samenwerking met de wereldvoetbalbond, FIFA, waarnaar de spellen ook vernoemd zijn. De spelers vinden het zelf ook helemaal niet erg (als EA wat centjes op tafel legt natuurlijk) om aan de gamereeks mee te werken, wat blijkt uit het feit dat elk jaar opnieuw weer een of meer topspelers op de cover van het spel staan. Ook voor de motion-capturing werken de duurste spelers graag mee, zodat de bewegingen steeds weer gevarieerder, mooier en vloeiender worden.
Een andere reden waarom de FIFA games zo populair zijn, is de ongekende sfeer in het spel. Het begint al wanneer je het spel opstart, met elk jaar opnieuw een spectaculair introfilmpje, dat begeleid wordt door een liedje dat perfect past in de sfeer van het spel. Waarschijnlijk het bekendste liedje dat ooit in een FIFA game verschenen is, is Song 2 van Blur. Deze song, die in FIFA 98: Road to the World Cup gebruikt werd, brengt bij heel wat FIFA fans nostalgische gedachten teweeg.
Er is echter één element dat de kroon spant als het op ambiance aankomt, namelijk de wedstrijd zelf. Zodra de spelers het veld oplopen voelt het aan alsof je zelf bij de wedstrijd bent. De voetballers lopen het veld op, onder luid gejuig van het publiek, terwijl de commentatoren John Motson en Andy Gray de opstellingen, teams en competitie bespreken. Tijdens de wedstrijden blijven de commentatoren maar door lullen en laten ook de cinematische herhalingen je geloven een echte voetbalwedstrijd te spelen. Daarnaast helpt ook de herkenbaarheid van de topspelers mee in het realiteitsgevoel.
De derde en laatste feature waardoor deze reeks zo populair is geworden, is de vrij lage instapgrens van de games. Zelfs wanneer je nog nooit een voetbalspel hebt gespeeld, kun je FIFA binnen no-time beheersen. Dit betekent echter niet dat de gevorderde spelers er makkelijk vanaf komen. Voor hen is er ook genoeg uitdaging om dit spel veel te blijven spelen. Vooral omdat gamen steeds meer een mainstream aangelegenheid aan het worden is, is dit gunstig. Veel mensen hebben nog nooit een computerspel gespeeld en willen dan bijvoorbeeld FIFA eens uitproberen. Als zij op de cover van een game twee of drie wereldberoemde voetballers zien, zullen ze sneller geneigd zijn een spel te kopen, dan wanneer er één of andere gemodelleerde CGI rauwdouwer opstaat.
Links: FIFA 99 --- Rechts: FIFA 2000
De FIFA serie is een van de langstlopende gameseries aller tijden en weet de fans ieder jaar weer te boeien. Hoewel de kwaliteit van de gameplay in twijfel getrokken mag worden, blijft de serie ieder jaar wel goed voor een miljoenenverkoop. Het grote publiek lijkt dus meer voor sfeer te gaan dan voor de beste gameplay. En voor sfeer zit je bij FIFA goed. Alle officiële licenties, herkenbare graphics, levendig commentaar en cinematische camerastandpunten dragen alleen maar bij aan de schitterende sfeer. De lage instapdrempel ten slotte zorgt ervoor dat ook de mensen die niet erg into voetbal zijn het spel snel onder de knie kunnen krijgen. In principe is FIFA dan ook een game die toegankelijk is voor iedereen, waardoor het ook door de jaren heen succesvol is gebleven.