Grey is een Half-Life 2 Episode 2-mod en eerlijk gezegd moesten we wel even een traantje laten toen we Alyx Vance na bijna zes jaar weer op ons beeldscherm zagen na de installatie van deeltje twee. Wat we echter niet wisten, is dat dit ene traantje een voorbode was voor een uitgebreide jankpartij om onze moeder na amper twee uurtjes Grey spelen. Zelden zijn we zo geschrokken van een game en dat mag absoluut gezegd worden. Zelfs met middelmatige graphics (inderdaad lezers, dit zeggen we met pijn in ons hart over onze geliefde Half Life 2 Source-engine) weet de game feilloos de juiste sfeer en suspens op te bouwen.
Het begint al zodra je de game opstart en wakker wordt in een soort van halve comateuze toestand. Het beetje licht wat er is, is amper voldoende om de kamer om je heen te zien en het feit dat je geen idee hebt waar je bent, helpt niet mee aan je gemoedstoestand. Je wilt het liefst zo snel mogelijk weg uit deze ongemakkelijke situatie, het hoe of waarom doet er niet toe. Dat je in de intro vervolgens al wordt getrakteerd op vreemde stemmen in je hoofd, vage visioenen en vooral een heel onaangenaam gevoel, deed ons alleen maar meer hunkeren naar daglicht en iets wat wel enige vorm van zinnigheid uitstraalt.
Waar is iedereen?
Helaas voor de watjes wordt de game na de intro alleen nog maar vager. Het verhaal: je bent nog maar alleen over in een donkere, smerige wereld en je weet absoluut niet wat er aan de hand. Van het ene op het andere moment is iedereen verdwenen en aan jou de taak om uit te zoeken hoe de vork in de steel zit. Door middel van briefjes en stemmen krijg je af en toe wel wat informatie mee, maar verwacht niet dat het snel duidelijk wordt waarom er halve zombies met poppenhoofdjes rondlopen en je het liefst zo snel mogelijk van kant willen maken.
Zoals gezegd is de game grafisch wat ondermaats en zijn er voldoende verbeterpuntjes op te noemen, maar daar gaat het in Grey ook helemaal niet om. De game wil een situatie creëren waarin jij als speler je nooit op je gemak voelt, nooit het idee hebt dat je in controle bent over hetgeen er gebeurt en vooral dingen uitvoert die je liever niet doet. Een donkere gang inlopen over een deur openmaken is in Grey al een opgave op zich. Achter elke hoek, kier of donkere gang kan een monster schuilen en dat maakt je zenuwachtig en bang.
Dat je in de game over wapens beschikt, is slechts een kleine pleister op de wonde. Zelfs met een pistool of een gigantische klopboor met extra lange boorkop voel je jezelf nooit veilig. Tegenstanders, met uitzondering van tu enbazen, zijn eigenlijk redelijk snel te verslaan, maar de manier waarop ze jou keer op keer verra en is hun echte wapen. De incidentele puzzels tijdens het spel veranderen daardoor in momenten waarop je heel even kunt bijkomen van het constant aanwezige angstgevoel.
Grey is goor, vies en vooral heel ongemakkelijk. Een scène waarin je iemand met de eerdergenoemde boor bewerkt, draagt daar zeker aan bij. En daar ligt de kracht van Grey. We hebben eigenlijk nog nooit een game gespeeld waarbij we ons zo ongemakkelijk voelden, waarin een simpel gangetje doorlopen al een opgave blijkt te zijn. Wie niet vies is van een avondje gillen achter zijn PC en geen moeite heeft om daarna alleen in zijn bed te gaan liggen, kunnen we deze mod zeker aanraden. En voor alle anderen eigenlijk ook, al was het maar om alleen maar een keer te voelen dat een game ook echt eng kan zijn.