Eén van de meest bijzondere producten van Google is zonder twijfel Gla , een slimme bril die eigenlijk als een soort draagbare computer fungeert. Omdat Gla op dit moment nog een prototype is, wordt de slimme bril aan een kleine groep Gla Explorers verkocht. Zij mogen de bril testen en kunnen direct aan Google feedback geven. Ook ik maak deel uit van die groep Gla Explorers.
Gla werkt niet met een scherm, maar met een prisma. In de bril zit een kleine projector die beeld in het prisma schijnt, waarna een spiegelfolie aan de zijkant de projectie weerkaatst. Hierdoor lijkt het alsof je naar een zwevende doorzichtige projectie kijkt, die in de rechter bovenhoek zweeft. Ook moet je daadwerkelijk naar het prisma kijken om de beelden, die een resolutie van 640 x 360 pixels hebben, te zien. Gla zit dus niet constant voor je oog. Verder beschikt Gla over een 5 megapixel-camera aan de voorzijde en een touchpad en batterij aan de rechterkant.
Hoewel Googles bril nooit als gameproduct is ontwikkeld, ziet Google grote kansen voor gaming met Gla . Om die mogelijkheden aan ontwikkelaars te laten zien, heeft Google vijf minigames ontwikkeld die verschillende eigenschappen van Gla aan bod laten komen. Met het commando 'OK Gla , play a game' kun je één van de vijf nieuwe minigames opstarten.
De minigames getest
De vijf minigames bestaan uit Tennis, Balance, Clay Shooter, Matcher en Shape Splitter. We beginnen met Shape Splitter, een game die erg veel lijkt op Fruit Ninja. In dat spelletje snijd je fruit, in Shape Splitter moet je gekleurde vormen met je handen door midden snijden. Dit doe je door in het prisma te kijken en met je handen voor de camera van Gla hakbewegingen te maken. In de praktijk registreert Gla hooguit tien procent van de hakbewegingen, waardoor veel vormen niet door midden worden gesneden. Een flinke domper.
De tweede game die we proberen is Balance. Het prisma van Gla laat een langwerpig blok zien dat je recht moet houden. Dit doe je door je hoofd zo stabiel mogelijk te houden. De accelerometer van Gla registreert de kleinste bewegingen en de game leidt vrijwel direct tot nekpijn. Op het langwerpige blok vallen keer op keer nieuwe blokken, die ervoor zorgen dat je jouw hoofd alle mogelijke kanten moet opdraaien om de objecten zo stabiel mogelijk te houden. Na een paar minuten stop ik ermee. De rest van de avond heb ik een pijnlijke nek.
Clay Shooter en Tennis zijn twee soortgelijke minigames. Bij eerstgenoemde kijk je in het prisma, roep je (automatisch veel te hard) 'pull' en wordt er een kleiduif de lucht in geschoten. Vervolgens moet je je hoofd bewegen om het vizier op de kleiduif te richten. Op het juiste moment roep je (automatisch weer veel te hard) 'bang' om te schieten. In totaal heb je twee schoten. Naast dat het heel onnatuurlijk voelt om te mikken door je hoofd te bewegen, heb ik in tijden niet zo veel mensen in de trein gek op zien kijken toen ik een potje Clay Shooter speelde. Je wordt met Gla op je neus al aangestaard, laat staat als je heel hard 'pull' en 'bang' in de trein gaat roepen. Vermakelijk was de minigame wel.
Tennis is mogelijk de meest normale minigame van de vijf. Je serveert de bal door over de touchpad te swipen, waarna een knalgele bal naar de overkant van het digitale tennisveld wordt gespeeld. Als jouw computergestuurde tegenstander – die je gek genoeg niet ziet – de bal raakt, wordt deze teruggespeeld. Vanuit het niets komt dan vrij snel een bal naar je gezicht toe, die je moet raken door opnieuw je gezicht in de juiste richting te bewegen. Het blijft een vrij onnatuurlijke manier van bewegen, mede omdat je de drang hebt om met je gezicht een enorme zwaai te maken om de bal harder te slaan. Een tip: dit werkt niet. En je mist de bal hierdoor ook gigantisch.
De tofste minigame is zonder twijfel Matcher, dat eigenlijk een futuristische versie van memory is. Het prisma laat bij Matcher een veld met zes hoeken zien. Je kunt naar een zeshoek kijken en met een druk op de touchpad een zeshoek omdraaien om een kleur te tonen. Het is vervolgens de bedoeling dat je een zeshoek met dezelfde kleur vindt. Net als memory dus. Het toffe aan Matcher is dat het heel futuristisch oogt omdat je door de ruimte kunt rondkijken om meer zeshoeken te zien. Zo kan het zijn dat je 180 graden moet draaien om de goede zeshoek te vinden. En omdat het prisma grotendeels doorzichtig is, lijkt het alsof de zeshoeken deel uitmaken van de ruimte waar je je op dat moment bevindt.
Toekomst of tijdverdrijf?
Op dit moment zijn de minigames voor Gla puur tijdverdrijf. Ook zijn ze eigenlijk veel te basic om echt indruk te maken. Zo is richten door middel van je hoofd te bewegen gewoonweg niet leuk en zijn de andere games eerder vervelend dan echt leuk om te spelen. Met Matcher als uitzondering, dat wel op een slimme manier gebruikmaakt van de omgeving en het futuristische aspect van Gla , lijken de minigames vooral te zijn bedoeld als een voorbeeld van 'kijk eens wat je met Gla kunt'. Maar hoe je het ook wendt of keert, het blijft een gave ervaring om content op het prisma te zien, of het nu e-mails, foto's of games zijn.
Gla biedt wél veel potentie voor zogeheten augmented reality-games. Google heeft al een zeer populaire augmented reality-game, genaamd Ingre . Dit soort games, waarbij de wereld om je heen de spelwereld wordt, zijn enorm geschikt voor Gla . Googles bril heeft een camera aan de voorzijde en kan via het prisma informatie aan de 'echte wereld' toevoegen. Een Coca Cola-machine wordt opeens een vijandige robot. Of elke McDonald’s vult je levensbalk. Of je vormt je hand als een pistool waarna je kogels kunt vuren. Het is een logische volgende stap in mobiele games waar apparaten als Gla een grote rol in gaan spelen.