GoldenEye 007 gooide voor de lancering in 1997 weinig hoge ogen. De consensus was dat first person-shooters op de spelcomputer niet zouden werken. Games als Quake en Doom hoorden op de computer thuis. Dat werd bevestigd door de vele matige schietspellen die naar de Nintendo 64 kwamen, waarbij het vaak rechtstreekse poorten van de PC-versie betrof. Maar alles veranderde toen Rare GoldenEye 007 voor de Nintendo 64 lanceerde en aantoonde dat first person-shooters wel degelijk op de spelcomputer thuishoorden.
GoldenEye 007 had alles in zich om een kla ieker te worden. Zo legde de toegankelijke besturing de basis voor latere schietspellen op spelcomputers. En dan moest de Nintendo 64-controller het daarbij nog zonder tweede analoge stick doen. Je bestuurt Bond namelijk door de analoge stick te bewegen en je kunt richten door de L-knop ingedrukt te houden. Met de analoge stick zoek je vervolgens een vijand op en met de Z-trigger schiet je. Richt je niet, dan treedt een auto aim-systeem in werking waardoor het vizier van je wapen automatisch richting de vijand beweegt. Het innovatieve besturing chema van GoldenEye 007 zorgt ervoor dat je het hele spel zonder besturingsproblemen kan doorlopen, hoewel de doorgewinterde gamers ook kunnen kiezen voor soortgelijke doch geavanceerdere besturing chema’s. Voor consolebegrippen was dat destijds revolutionair.
Singleplayer
De singleplayer van GoldenEye 007 zal voor de meeste gamers die het spel ooit hebben doorlopen een onvergetelijke ervaring zijn geweest. De levels zitten vol sfeer en vijanden zijn stuk voor stuk uniek. De ene keer baan je je een weg door een enorm grottenstelsel, de andere keer loop je door een jungle vol moeilijk zichtbare vijanden. Met name onvergetelijk qua leveldesign was het eerste level, op de dam, waarbij Bond uiteindelijk van het hoge gevaarte afspringt. GoldenEye 007 kent daarnaast veel en vooral ook diverse mi iedoelen, waarmee het een heel andere kant op ging dan toen populaire schietspellen als Quake en Doom. Levels speel je enkel uit door de verschillende mi iedoelen te voltooien, van het neutraliseren van alle alarmknoppen tot het halen van een level binnen een bepaalde tijd. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad, hoe meer mi iedoelen je moest voltooien. Uiteindelijk kon je allerlei cheats vrijspelen, evenals twee nieuwe levels. De herspeelbaarheid van GoldenEye 007 was daarmee enorm.
GoldenEye 007 zette een sfeer neer die de gelijknamige film perfect nabootste. De personages en locaties uit de film zitten in het spel, de game bevat een ontzettend spannende soundtrack en ook niet onbelangrijk: het voelt echt alsof je Bond speelt. Je hebt namelijk de beschikking over allerlei soorten wapens, van sniper rifles tot bazooka’s. Ook kun je als echte geheim agent natuurlijk ook gebruikmaken van de meest handige gadgets, waaronder mijnen die je op afstand kunt laten ontploffen en een laser die uit je horloge schiet. Die laser is van e entieel belang in het level in de trein, waarbij je moet ontsnappen door tientallen schroeven weg te branden. Ook bevat het spel de nodige stealth-elementen. Zo kun je camera’s uitschakelen om geen extra vijanden achter je aan te krijgen en vijanden ontwijken om ongezien verder in het level te komen.
Headshot
Die vijanden zijn met hun statische en hoekige gezichten bijna net zo onvergetelijk als de levels in GoldenEye 007. Nu worden de graphics als lelijk beschouwd, maar voor die tijd waren de gezichten van de personages erg indrukwekkend. Daarnaast waren de levels levendig en ook bijzonder gedetailleerd, al waren deze vergeleken met eerder uitgekomen titels als Ocarina of Time visueel gezien mi chien minder vooruitstrevend. Wel duidelijk vernieuwend was de zogenaamde hit-detectie in Goldeneye 007. Het spel introduceerde dan ook het begrip ‘headshot’. Schiet je in GoldenEye 007 in het hoofd van een tegenstander, dan is hij meteen dood. Maar de hit-detectie ging verder dan dat. Schiet je in de benen van een vijand, dan struikelt hij. Raak je hem tu en zijn benen, dan grijpt hij snel naar zijn kruis. Ook uniek destijds was de AI. Zo ontwijken vijanden kogels door te rollen en dekking te zoeken. Mede hierdoor kon je je in GoldenEye 007 niet zomaar een weg door de levels knallen, maar moest je echt op je tellen letten.
Wat je uiteindelijk nog lang aan GoldenEye 007 gekluisterd zou houden, was splitscreen-multiplayer. Met drie anderen kun je het gevecht aangaan in elf, stuk voor stuk briljant in elkaar gezette levels. Ieder level heeft zijn eigen gangen en plekken om je te verstoppen, waardoor het altijd uitkijken is. Daarnaast zijn de multiplayeropties erg uitgebreid. Zo kun je vooraf bepalen wat voor soort wapens je in een level kunt vinden: bijvoorbeeld pistolen, automatische geweren of explosieve wapens. Er zit zelfs een ‘Slappers Only’-optie in het spel, waarbij geen wapens op te rapen zijn, maar je alleen je handen kunt gebruiken om iemand te verslaan. Het fun-gehalte van de multiplayer was erg hoog en zeker op de bank met vrienden tikten de uren voorbij.
GoldenEye 007 mag zich met recht een van de beste schietspellen aller tijden noemen. Het was de titel die het first person shooter-genre op de spelcomputer groot maakte en de lat voor toekomstige schietspellen hoger legde. De besturing was toegankelijk, de singleplayer onvergetelijk en de multiplayer bleef keer op keer leuk om te spelen. Het is de grote vraag of GoldenEye 007 op de Nintendo Wii ook maar in de buurt van zijn voorganger komt, maar onze verwachtingen zijn in ieder geval hooggespannen. Dat mag ook wel met een game die zichzelf ‘GoldenEye’ durft te noemen.