Een verwarrend allegaartje van een script, lachwekkend goedkope special effects en flauwe one-liners die door tergend slechte acteurs op hun allerserieust worden uitgesproken. Met films als The Evil Dead, Death Race 2000 of Leprechaun kan ik me op een flauwe avond urenlang vermaken, juist omdat ze zo abominabel zijn. Maar ook van slechte games kan je soms echt genieten, mits je, zoals ik, een beetje een rare kronkel in je hersenen hebt.
Melodrama
Voor elke game waarvan je denkt dat hij zo tergend slecht is dat niemand er van kan houden, merk ik dat er altijd wel iemand is die bereid is om dat spel te verdedigen. Het punt is alleen dat iedereen dat weer bij andere spellen heeft, om totaal andere redenen. Ikzelf heb vooral een enorme zwak voor overdreven melodramatische of onnatuurlijk houterige voice-acting. Daarom heb ik me bijvoorbeeld door de eentonigheid van Enchanted Arms heen geworsteld. Niet omdat ik zo graag wilde zien hoe het afliep met de irritante hoofdpersoon met zijn betoverde arm (maar 1 betoverde arm! Waarom heet het dan Enchanted Arms, met een meervoud!?), maar vooral om te beleven hoe veel zeurderiger en dramatischer het acteerwerk nog kon worden. Gelukkig (?) kwam ik er pas later achter dat de game ook in het Japans kon worden gespeeld.
Ik merk om me heen dat mijn game-vrienden ook allemaal wel een spel hebben waarvan de rest denkt: hoe kan je dat nou leuk vinden? En zij kijken op hun beurt mij weer raar aan als ik vertel over de leuke tijd die ik gehad heb met technisch absurd slechte games. Wat is dat dan toch, dat je soms een game al zijn fouten kan vergeven en je je gewoon kan vermaken met spellen waarvan je eigenlijk wel weet dat ze het aanzien niet waard zijn?
Enchanted Arm(s)
Underdog
Bij veel van die games geldt dat ik simpelweg weinig heb te kiezen. In sommige genres die ik leuk vind, zijn er gewoon niet genoeg andere games op de markt. Honger maakt rauwe bonen zoet, zogezegd. Ik heb bijvoorbeeld best genoten van de nieuwe Jura ic Park, ook al was het door de vele quick-time events eigenlijk nauwelijks een spel te noemen. De graphics waren om te huilen zo beroerd en de conversaties van de eendimensionale personages hadden totaal geen diepgang. Maar ja, zoveel adventures heb je niet om uit te kiezen, en al helemaal niet als je van dinosauru en houdt. Tuurlijk, van de dino’s in de game schoot je eerder in de lach dan dat je er bang van werd, maar dan heb je in ieder geval nog gelachen, toch?
Daar komt bij dat ik zo’n game van een zelfstandige developer veel eerder leuk zal vinden dan de zoveelste gelikte game van een megalomaan grote uitgever. Een reden dat ik soms zo op kan gaan in een mismaakte game, is mijn menselijke voorliefde voor de underdog. Ik ben nou eenmaal eerder geneigd om een lelijk eendje in mijn armen te sluiten dan een succesvolle blockbuster. Dat arme misbakseltje heeft het immers al zo moeilijk. Tuurlijk rammelt het spel aan alle kanten, maar het moet helemaal in zijn eentje opboksen tegen grote developers die alleen al aan de advertenties voor hun product miljoenen euro’s uitgeven. Dat is toch zielig!
Als ik nog dieper in mijn psyche graaf, dan kom ik ook het argument van de verborgen hipster in mij tegen. Ergens is het gewoon fijn om me tegen de grote ma a af te kunnen zetten. Als ik met game-vrienden praat hebben ze het vaak alleen maar over de nieuwe A a in’s Creed of Ma Effect, van die spellen die bijna iedereen wel in zijn kast heeft staan. Hoe leuk is het dan om te kunnen pochen met dat onbekende spelletje uit Verweggistan waar nog nooit iemand van gehoord heeft? Daarnaast geeft het me een raar gevoel van voldoening om games leuk te vinden die bijna niemand anders kan pruimen. Dat ik een van de weinige ben die van de downloadable horrorgame Amy heeft kunnen genieten, dat zie ik als een medaille op mijn borstkas. Al die mensen die het onspeelbaar noemen, ach, die snappen het gewoon niet. Hallo, van een survival-horrorgame hoor je je controller uit het raam te willen gooien!
Huiveringwekkend...
Kronkel
Allemaal waar, maar ik weet nog steeds niet precies waarom ik met zo’n grijns op mijn gezicht het ene gedrocht na het andere kan spelen. Waarom Earth Defense Force zo verslavend was, terwijl het een bende van stotterende framerates en simpele mechanics is. Waarom ik zo moest lachen om de continuïteitsfouten in House of the Dead: Overkill, waarbij iemands bril van zijn gezicht wordt geslagen en in het volgende shot gewoon weer op zijn neus zit. Waarom ik me toch een aantal uurtjes kostelijk heb vermaakt met de treurige kunstmatige intelligentie, onwerkbare besturing en onuitstaanbare oneliners van WOII-shooter Hour of Victory.
Het komt waarschijnlijk gewoon door die kronkel in mijn hersenen. Hoe vet de echt goede triple-A games ook zijn om te spelen, niks kan een glimlach op mijn gezicht toveren als een treurige baggergame uit de budgetbak (je kan ze ook nieuw kopen, maar als je er zestig euro aan hebt uitgegeven is het toch ineens een stuk minder grappig). Net zoals bij B-films, is het gewoon hilarisch om onderuit te zakken op de bank en te zien hoe zo’n totaal wanproduct zichzelf compleet serieus kan blijven nemen. Het is een soort heerlijke kwelling waar je jezelf eens totaal aan over zou moet geven. Ik kan het aanraden.
Erik Nu elder is een freelancejournalist en verliest zichzelf in ellenlange RPG's, maar kan ook onverklaarbaar verslaafd raken aan kleine prutspelletjes. Houdt van goede games en ook van slechte. Is vooral een singleplayerman, maar wil ook nog wel eens coöp doen met iemand die slechter is dan hij.