Akihabara wordt wel het Mekka voor gamers genoemd. In deze Japanseelectronicawijk schijn je namelijk een overvloed aan gamewinkels te hebben waarinde zeldzame retrogames voor het oprapen zouden liggen. Zoet gemaakt door deongelofelijke plaatjes begon ik mijn bedevaart naar Tokyo, om deze wijk metmijn eigen ogen te kunnen aanschouwen. En inderdaad, er zijn veel gamewinkelsvergeleken met andere wijken in Tokyo. Gamen lijkt echter niet de hoofdbezigheidte zijn van de gemiddelde Japanner die door Akihabara loopt. Het gamen valtnamelijk bijna in het niet bij de hoeveelheid aandacht die er besteed wordt aanzowel Anime als (huishoudelijke) electrische apparaten. Is dit dan echt hetwalhalla waar iedereen het over heeft?

De wijk Akihabara staat al jaren bekend als een wijk voor de Otaku's, Japans voor “mensen die thuisblijven”, oftewel nerds. Wanneer je richting het centrum van de wijk loopt zulje op een grote straat stuiten waar de meeste winkels zitten. In deze straatword je verwelkomd door de logo's van de arcadehallen Club Sega en Taito, die hetvermoeden bevestigen dat je wat games betreft goed zit. Gedreven door de veleverhalen ging ik, ongetwijfeld net als eerdere bedevaartgangers, op zoek naareen gamewinkel waar ik enkele retro-pareltjes kon vinden. Het bleek nog niet zoeenvoudig. Na vijf minuten door de straat te hebben gelopen was ik welgeteldéén gamewinkel tegengekomen, die niet eens retrogames verkocht. Na nog watverder te lopen kwam ik tot de conclusie dat Akihabara inderdaad een walhallais. Niet voor gamers, maar voornamelijk voor de liefhebber van de Japanseanimeseries.Een geluk bij een ongeluk: met mijn Japan-obse ie kan ik me nog wel vermakenmet een goede animeserie. Compleet misplaatst voelde ik mij dus niet tu en dezwetende Japanse Otaku's. Mijn pa ieligt echter meer bij games dan bij anime, waardoor ik toch lichtelijkgefrustreerd werd door de ontbrekende (retro)gamewinkels. Gelukkig had ik vante voren een adresje van een mooie retrowinkel opgezocht op internet waar iknaar op zoek kon gaan. Ik wendde me naar één van de zijstraatjes waar verkopersvan lampen, stofzuigers en airco's hun winkels naar buiten leken te hebbengehaald.

Nadat ik de hoek omgegaan was hoorde ik ineens een heel bekend muziekje:het altijd vrolijke Mario-deuntje. Ik versnelde mijn pas en liep blind een gangin waar het muziekje vandaan kwam. Er opende een lift met een hoop kleurrijketekeningen van gamepersonages. Op de tweede verdieping zat namelijk SuperPotato, één van de bekendste retrowinkels in Akihabara. Na ongeveer driekwartier rond te hebben gelopen door deze winkel, tu en de andere westersenerds, besloot ik verder te zoeken naar andere winkels. Verderop in dezelfdestraat vond ik nog een gamewinkel, dit keer op de vijfde verdieping van eengebouw. Boven aangekomen bleek het om een importwinkel te gaan met louter PALen Amerikaanse NSTC-games. Daarvoor kom je niet naar Japan. Naast Super Potatoben verder geen echte andere retrowinkel tegen gekomen.

Mijn bezoek aan Akihabara was niet voor de volle honderd procent geslaagd.Ik ging er naar toe in de hoop een grote hoeveelheid gamewinkels te vinden,maar in plaats daarvan vond ik maar één echt goede retrowinkel (waarover je inde volgende editie van Gamer.JP meer leest). Hoewel er genoeg te kopen is vooreen fan van animeseries, is mijn Japans niet dermate goed om het zonderondertiteling af te kunnen. Er bleef voor mij niet bijzonder veel intere ants overin Akihabara. Hoewel het kan zijn dat ik de verkeerde route heb genomen, is Akihabaranaar mijn mening geen walhalla voor gamers. Als het aan mij ligt gaat die titelnaar Den Den Town in Osaka. Mocht je willen weten waarom, hou dan de komendeedities van Gamer.JP in de gaten!