Er zijn het afgelopen jaar stapels unieke games verschenen, vol goede verhalen, intelligente vraagstukken en uitstekende puzzels. Geen game heeft me echter zoveel geboden als Pokémon Go.
Toen Pokémon Go afgelopen zomer uitkwam, sprong de halve wereld erop. De servers konden de vraag niet aan en lagen er daarom zoals een nieuwe mmo om de haverklap uit. Spelers trokken zich daar niets van aan, want ze gingen ma aal de straat op. Alleen of in groepjes van team blauw, rood of geel. Hoe frustrerend de game soms ook kon zijn, het was een bijzondere gewaarwording om talloze mensen buiten met elkaar te zien spelen. Nog nooit eerder heeft een game iets op deze schaal teweeg gebracht.
Utrecht
Zelf heb ik Pokémon Go voornamelijk in Utrecht meegemaakt, maar de rest van het land zag er ongetwijfeld hetzelfde uit. Elke keer als er ergens een lure werd geplaatst stroomden mensen bij elkaar. Parken liepen langzaam vol en waren binnen een minuut weer leeg. De Oude Gracht was soms compleet onbegaanbaar, omdat men maar gewoon een middagje bleef zitten swipen tu en de lure’s. Een bizar gezicht voor de enkeling die niet wist wat Pokémon Go was.
Je kunt grappig doen over dit spelletje vergeleken met de grote games die de rest van de redactie al bespreekt, maar Pokémon Go was de belangrijkste game van het jaar. Dit spel heeft mensen die nooit gamen overgehaald om een game te downloaden en te spelen. Die mensen zullen nu mogelijk vaker een game proberen.
Favoriet
Zelf heb ik nooit wat met Pokémon gehad. Sterker nog: voor het spelen van Pokémon Go kende ik hooguit vier namen. Je kunt dus wel zeggen dat ik het afgelopen half jaar een hoop geleerd heb over de wezentjes en hun wereld. Ook zonder nostalgische gevoelens had de game genoeg te bieden. Het plezier begon al bij het zien van de beestjes in de echte wereld. Ook was het direct leuk om eindelijk weer eens gedwongen te worden naar buiten te gaan om een game te spelen. Hoewel ik al graag loop, heb ik nog nooit zoveel gelopen als in de eerste maanden van Pokémon Go. Inmiddels staat de teller op 600 kilometer.
Een belangrijk onderdeel van het plezier komt uit de sociale kant van de game. Zelden ging ik alleen naar buiten om Poké Balls te gooien. En ben je eenmaal buiten, dan kwam je in de zomer altijd andere spelers tegen. Mensen die je op bijzondere Pokémon wijzen, die de Pokémon themamuziek luid aanzetten of die je helpen vechten bij een gym. Plots sta je ‘s avonds in het donker op het gras in een park met een groep andere mensen omdat er twee Pikachu te vinden zijn.
Speel je nog??
Na een tijdje spelen had ik het, zoals de meeste spelers, wel gezien. Ik heb de game een maand niet aangeraakt, totdat de Pokémon Go Plus om de hoek kwam kijken. Inmiddels speel ik weer bijna elke dag, maar wel op een andere manier. Dit apparaatje maakt nu mijn looptijd iets leuker en intere anter, omdat ik nu ongestoord eieren kan uitbroeden en beestjes kan vangen door op een knop te drukken. Thuis even de boel sorteren en het is weer klaar. Uiteraard weet maker Niantic heel slim hoe het zijn spelers vast moet houden, met dagelijkse bonu en en speciale evenementen. Dat werkt, want elke dag moet ik toch even een beestje vangen en even een Pokéstop checken. En is er een evenement? Dan ga ik toch net iets langer lopen voor wat extra candy, XP of Stardust. Ja, Pokémon Go heeft mij te pakken en dat is prima.
Gek genoeg ben ik niet zo verknocht aan de beestjes dat ik nu ook Pokémon Sun & Moon ga spelen. Het plezier zit echt in de beweging. Toch heb ik wel veel zin in de honderd nieuwe Pokémon die binnenkort geïntroduceerd gaan worden. Dat zijn weer een hoop nieuwe namen om te leren.