“Nog 1 wedstrijd en ik kan Matuidi kopen”, praat ik mezelf om. Mijn team is belangrijker dan slaap. Ik geef mijn team de nodige conditie en zie dat mijn tegenstander een gemiddeld Premier League-elftal heeft samengesteld. Dat kan niet anders dan een makkie zijn. Niets is minder waar. 90 minuten later staat het 0-3 en weerhoudt de gedachte van 60 euro mij om mijn controller door het raam te smijten. Ik haat dat ik zoveel van Fifa hou. Ik haat het nog meer dat ik zoveel om mijn Ultimate Team geef.
Uncharted 4 heeft me emotioneel bewogen, maar voor Fifa 17 steek ik mijn hand in het vuur. Er is simpelweg geen game die zoveel bij me losmaakt als EA Sports’ enerverende voetbaltitel. Alle credits gaan daarvoor naar Ultimate Team, de modus die ik als een absolute zegen bestempel voor voetballiefhebbers. Alles wat ik van een spelmodus verlang zit erin: constante spanning, een enorme climax en continue urgentie. In de online Seizoenen-modus kun je dan wel in een hogere rang willen voetballen, er hangen weinig daadwerkelijke consequenties aan het bivakkeren in een lagere competitie. Los van mi chien het eergevoel dat je onder je vrienden wilt onderhouden.
Ultimate Team, daarentegen, is een constant gevecht naar meer. Je wilt in de hogere rangen spelen zodat je meer muntjes verdient, en eindelijk dat verbeterde Salah-kaartje kunt kopen. Want die koppelt zo lekker met die speciale Bonaventura-kaart. Het is ook een waar genot om tegen al die uiteenlopende teams te spelen. De ene speler heeft spelers van Dortmund gekoppeld met die van Real, de ander speelt met een nog ingenieuzere mengelmoes. Ultimate Team herbergt ervaringen die zelfs de grootste voetballiefhebber zullen verra en.
Doe maar niet normaal
Ik leef alleen maar mee met gebeurteni en als het verhaal erachter mij bekoort. Ik heb een traantje gelaten om Johan Cruijff, maar haal mijn schouders op bij zwarte piet. De hedendaagse, door social media gestuurde wereld zit vol met verhalen en ik voel me dusdanig verwend dat ik automatisch op zoek ga naar extremen. In plaats van op Trump te stemmen of Engeland uit de EU te mieteren, uit ik mijn onderliggende verlangen naar chaos in voetbal. Want ook ik verlang diep van binnen naar extreme krantenkoppen. In voetbal is absurdisme echter al jarenlang normaal . Corruptie bij de FIFA, een centrale middenvelder die 120 miljoen kost of een degradatiekandidaat die kampioen wordt van Engeland. Er is maar een constante in het voetbal: het kan altijd gekker.
Er is maar een constante in het voetbal: het kan altijd gekker
Ik hou van voetbal omdat het een gestoorde sub-realiteit is. Het gebeurt allemaal echt, maar het is bijna te absurd geworden om als waarheid te benaderen. Dat is waarom voetbal mij emotioneel zo raakt. Ik kan uitkijken naar de clash tu en Wenger en Mourinho, een penalty van PSV of de entree van Pogba, omdat achter elke wedstrijd een climax of nieuwe wending schuilgaat. De voetbalwereld is een spinnenweb vol soap-waardige epo en.
Dat is ook waarom ik games speel. Om emoties te ontdekken en verhalen uit te pluizen. En Fifa 17 heeft het beste verhaal van allemaal. Niet vanwege de oppervlakkige, doch prima vermakelijke Journey-modus, maar omdat elke wedstrijd een narratieve ontwikkeling bevat. Zeker in Ultimate Team, waar de stap naar een nieuwe overwinning, een nieuwe speler of een nieuw kampioenschap zoveel teweeg kan brengen.
Liefdesbrief aan Olympique Lyon
Mijn Ultimate Team is mijn Sagrada Familia. Het gaat er niet om het beste voetbalteam bij elkaar te verzamelen – ik hoop zelfs dat dat er nooit van komt – maar om kunst te maken van chaos. Kunst die je in het moment kunt beleven, maar die nooit een einde heeft. Ik kan echt met trots kijken naar mijn huidige team, een mengelmoesje van Franse en Italiaanse speler met her en der wat ‘team van de week’-kaarten, maar speur de transfermarkt altijd af naar buitenkansjes, nieuwe verbindingen of nieuwe sterren. Op woensdag zit ik dan ook altijd klaar om het nieuwe team van de week uit te pluizen voor versterkingen.
De grote spil in mijn Ultimate Team is een bijzondere speler: Lacazette, spits van Olympique Lyon. Deze Franse voetballer staat al sinds Fifa 13 steevast in de punt van mijn aanval. Ik heb hem zien opgroeien van een talentje van ‘79’, naar een van de meest bruikbare spitsen van Ultimate Team. Ik stel me voor dat hij met zijn snelheid, kracht en techniek makkelijk mee kan in de Engelse top. Zeker weten doe ik dat echter niet. Ik heb Lacazette nog nooit in het echt een wedstrijd zien spelen. In de totale choas van het voetbal, waar talenten al voor 50 miljoen worden aangesteld voordat ze überhaupt iets bewezen hebben, is het wonderbaarlijk dat er een speler met een rating van 85 nog de Franse velden afstruint. Eentje die niet eens bij Paris Saint Germain speelt. Het maakt zijn aanwezigheid in mijn team des te romantischer.
Want hoewel de voetbalwereld uitblinkt in chaos en gekkigheid, zit de romantiek hem in de kleine dingen. Een fabuleuze aanname van Ozil, de kopkracht van Giroud of de drive van Sanchez. Pure schoonheid valt des te meer op in een wereld die langzaam maar zeker zijn realiteit kwijtraakt. Dat onderscheidende moment vond ik in Lacazette, een voor mij onbekende spits, die telkens maar weer de pannen van het dak speelt in mijn team. De voetbalwereld mag zo gek worden als het zelf wil, Lacazette blijft hoofdrolspeler in mijn eigen verhaal.