Zoals de naam al weggeeft heeft Dear Esteban iets te maken met Dear Esther. Je weet wel, die game die eigenlijk geen game was maar toch ook weer wel omdat de maker vond dat het een game was. Ondergetekende diende als pleitbezorger voor de allooi (kusje voor Marcel) van het experiment, met een dikke 9 als eindoordeel.
Extremen
Dear Esther deelde het publiek op in extremen. De ene (ik) vond het ‘kort maar prachtig’, de ander walgde van de pretenties of vond het gewoon compleet bagger (zoals Allistair Pinsof van Destructoid). Travis Chen en Nolan Fabricius vallen vallen verra end genoeg in het eerste kamp. Samen maakten ze Dear Esteban, als “good fun & parody.” Dear Esteban is zoals ze zelf aangeven niet zozeer een “fuck this”, maar meer een “liefdesbrief van dat kansloze jochie waar je stiekem medelijden mee hebt.”
Start Dear Esteban op en je begrijpt in ieder geval het parodiegedeelte. In een schijnbaar desolate omgeving vol goudgele herfstkleuren word je langs een lineair pad geleid terwijl een voice-over op willekeurige momenten zijn zegje doet. “Dear Esteban, I’m scared of this place”, klinkt het terwijl er plots een gigantische motor in de horizon voorbij rijdt. De galmende Microsoft Sam-stem gaat verder: “When I walked I was overwhelmed with crap hanging everywhere” met daarna een monoloog over een obese man op een bankje die met één oog dicht eten naar binnen zit te schuiven.
De omgeving als verhaal
Chen en Fabricius hebben goed opgelet. Dear Esther probeerde volgens Robert Briscoe een verhaal te vertellen via het decor, via elementen in de omgeving waar je als naamloze vreemdeling doorheen wandelde. Dear Esteban pakt één van die elementen en steekt er de draak mee. Al lopend door de milde LSD-trip die de game je voorschotelt kom je een reeks krijttekeningen omringd met kaarsjes tegen, terwijl de mechanische stem op de achtergrond daaraan gerelateerde opmerkingen door je luidsprekers schalt.
Zonder verder al te veel te verklappen over het gamepje (je rent er in 3 minuten doorheen), is te merken dat Dear Esteban veel meer van dergelijke details herbergt. Die aandacht voor het origineel is inderdaad een teken van liefde. Hoe verklaar je anders ook dat Dear Esteban er prima en – op zijn eigen vreemde manier – best sfeervol uitziet? Er is genoeg tijd gestoken in het project om er in ieder geval een geslaagde parodie van te maken. En als Dear Esteban ons ergens op wijst is het wel het danige gebrek aan vliegende orca’s in Dear Esther.
Dear Esteban is gemaakt met Unity en is hier gratis te downloaden voor pc en Mac.