De Sims 3

Johns levenloze blik verraadt nauwelijks in wat voor nare situatie hij zich bevindt. Alleen, opgesloten in zijn psyche én in een kamer zonder ramen en deuren. Geen water, geen eten, geen interactie. En dat allemaal zo onverdiend en pardoes. Op het ene moment zat John op de bank TV te kijken met zijn dochter, het andere moment wandelt hij verdwaasd zijn einde tegemoet in een te kleine kamer zonder ramen en deuren.

Nutteloos is zijn lijden zeker niet. John is een martelaar. Net als vele andere Sims die zich voor ons digitaal vermaak hebben opgeofferd. De Sims 3 is veel leuker als je het speelt om te verliezen. De echte martelpurist hanteert zelfs een waar draaiboek. Zo kun je een Sim verdrinken door het trapje van het zwembad weg te halen (Sims zijn niet bepaald heldere lichten). Een kla ieker. Of de Sim die is buitengesloten van zijn huis, denkt dood te gaan door uitdroging maar pas echt het loodje legt als een meteoriet zijn lichaam verbrijzelt. De mogelijkheden zijn eindeloos - in tegenstelling tot de Sims-stamboom.

Rollercoaster Tycoon 2

Het mooie van een goedlopend pretpark is dat de bezoekers (anders gezegd: je slachtoffers) letterlijk overal vandaan te plukken zijn. Wie in de rij staat voor een ijsje, kun je het leven direct zuur maken door ‘m op te pakken en in het water te gooien. Of je plaatst hem op een hoog gelegen platformpje waar hij van zijn leven niet vandaan komt. Maar ook in Rollercoaster Tycoon geldt dat de makkelijkste lijdensweg niet de meest bevredigende is.

Zo kun je personages tickets laten kopen voor hun eigen dodemansrit, iets waar ondergetekende de levensduur van Rollercoaster Tycoon 2 zeker met ’n zomer of twee mee verlengd heeft. Mijn favoriet was de achtbaan die zijn karretjes nét iets te snel afschoot en ze halverwege de rit richting een andere attractie lanceerde. Rondstruinende parkbezoekers die op dat ongelukkige moment opkeken dachten dan wellicht aan die ene fameuze ‘fiets door de lucht’-scène uit ET, al stortte ET vervolgens niet als een gigantische vuurbal neer op een rij met wachtende mensen. Mijn karretjes deden dat na kundig pa en en meten natuurlijk wel.

Splinter Cell: Pandora Tomorrow

De multiplayermodus van Splinter Cell: Pandora Tomorrow introduceerde een nieuwe vorm van digitale teisteringen: de online variant. In de multiplayer traden twee de spelers in de schoenen van zwaarbewapende Argus-soldaten. Zij moesten vanuit first-personstandpunt zorgen dat twee Shadownet-spionnen, die zich qua speelstijl het beste laten vergelijken met het spelen met Sam Fischer, hun verschillende doelen niet konden bereiken. Zo ontstond een zeer vermakelijk en complex kat-en-mui pel tu en spelers van vlees en bloed.

Toch was er een minpunt: de meeste mensen wilden als Shadownet-spion spelen. En dat was logisch ook, want als spion kon je een Argus-soldaat volledig voor lul zetten. Alvorens je zijn nek omdraaide, was het mogelijk de soldaat in een houdgreep te houden en hem dingen toe te fluisteren. De Argus-soldaat kon vervolgens niets anders doen dan toeluisteren en wachten op zijn maatje. Dat betekende dat iedere executie zeker een goede halve minuut werd uitgesteld voor het nodige verbale martelvermaak.

“Vind je dit leuk? Denk je dat ik dit leuk vind? Ik vermaak me niet. Ik vermaak me…”

*pauzeren voor een dramatisch effect*

“…niet.”

*krak*

Batman: Arkham City

Hoewel Batman in zijn recente games geen doden op zijn geweten heeft, maakt hij wel veel slachtoffers. Vooral als hij van gargouille naar gargouille (of waterspuger, of drôlerie; daar zijn de meningen over verdeeld) zwiert en talloze nietsvermoedende bad guys één voor één het zwijgen oplegt. Toch wordt dit pas echt leuk als er nog maar een twee of drie voetsoldaatjes over zijn.

Dan stijgt hun hartslag, schieten ze in het rond bij het minste of geringste geluid en slaken ze kreten van angst wanneer ze een van hun maatjes bungelend aan een touw aantreffen. En als er uiteindelijk nog maar eentje over is, is het natuurlijk wel zo sociaal hem de volledige Batman-behandeling te geven. Een batarangetje tegen zijn hoofd hier, een rookgranaatje voor zijn voeten daar; het martelen kan beginnen!

UFC Undisputed 3

In UFC Undisputed 3 speelt geluk een grote factor, want iedere stoot of schop kan een knock-out veroorzaken. Toch zijn het uiteindelijk vooral de goede spelers domineren, want zij beheersen zowel de verdedigende als aanvallende aspecten van MMA. Zeker thuis tegen een maat op de bank staat UFC Undisputed 3 voor ervaren spelers daarom garant voor fantastisch martelvermaak. Rondes duren immers best lang en er zijn verschillende manieren om een duel te beëindigen, wat het martelen (want dat kan het zijn, als je écht goed bent) vergemakkelijkt en bovenal lekker verfri end houdt.

Zo kun je een tegenstander eerst minder mobiel maken door herhaaldelijk tegen zijn benen aan te schoppen, daarna zijn torso aanvallen tot het rood uitslaat, enkele malen zijn armen proberen te ontwrichten (maar zonder door te zetten, waarna het martelen gestaag verder kan gaan) en vervolgens, tien seconden voor het einde, de tegenstander totaal voor lul zetten door hem met een welgetimede headkick naar dromenland te sturen. Kratje bier erbij, vermaak gegarandeerd. Al zal de andere speler het daar wellicht niet mee eens zijn.