Met 649 verschillende soorten (het nog onbekende aantal nieuwe zakmonsters van X & Y niet meegerekend) is het verzamelen van Pokémon een hele onderneming geworden. Je zou haast zeggen dat de virtuele vechtersbeestjes daarmee tot een wegwerpproduct vervallen; altijd vervangbaar door de nieuwe Pokémon die om de hoek ligt. Toch is niets minder waar, want dankzij het robuuste ruilsysteem dat zich spreidt over meerdere generaties games is het mogelijk om tien jaar geleden gevangen Pokémon mee te nemen op je nieuwste avonturen. Wij spraken met een aantal trouwe trainers die juist dat gedaan hebben.
Ontbijtgranen
Je eerste Pokémon is vaak goed voor de hechtste vriendschap. Zo ook voor Maile Butteling, die in 2003 voor haar dertiende verjaardag Pokémon Sapphire aanschaft. Ze kiest voor gras-Pokémon Treecko en doopt hem Crunchy, vernoemd naar het pak knapperige ontbijtgranen dat die dag op de keukentafel staat. Crunchy en Maile zijn een hecht team: ze verslaan de Elite Four en overmeesteren Rayquaza. En dan is het tijd voor Pokémon Leaf Green.
Maile vertelt: “Ik wist dat ik Crunchy mee zou nemen op mijn avontuur! Ik had na het verslaan van de Elite Four mijn Crunchy in Leaf Green en ik was enorm blij. Hij was op dat moment level 80 en we gingen samen naar Mewtwo. Samen hebben we hem gevangen! In Leaf Green werd mijn beste Partner namelijk mijn allereerste echte level 100 Pokémon, die ik vanaf level 5 heb getraind zonder Rare Candies te geven.” Ook in de volgende delen neemt Maile Crunchy trouw mee. Zo bereiken ze ten tijde van Pokémon Platinum op Animecon een mooie vierde plaats in een toernooi en krijgt Crunchy in Black een zoon: Crunchy Jr. En ook in Pokémon X & Y wacht het avontuur. “De Kalos-regio zal nooit een perfecte plek zijn voor mij, als mijn beste Pokémon Partner Crunchy niet aan mijn zijde staat,” aldus Maile.
Lara de Luxray
Als Rick Philips de Luxio van een vriend ziet weet hij het meteen: die wil hij ook. Helaas kan Rick zijn vriend niet overtuigen afstand te doen van de Pokémon. Er zit dan ook niks op voor Rick, tot dan een Pokémon-noob (zijn woorden), om zijn eigen Luxio te vangen en te trainen. Dat lukt niet alleen: ze blijven tot en met Black 2 een hecht team, en Luxio helpt Rick geregeld met enkele lastige gym-gevechten.
Rick: “Het feit dat ik Luxray (nickname: Lara) al die keren heb meegenomen naar de games is omdat ik het design van de Pokémon super vind. Maar ook is hij bijzonder om de naam die ik de (Shinx in die tijd) heb gegeven. Lara is namelijk de naam van een hondje die ik had, maar die ik helaas door gebrek aan tijd naar een ander baasje heb moeten brengen.”
Liefdesverdriet
Dat Pokémon ons ook door moeilijke tijden weten te slepen bewijst de Sceptile van Daniël Vink. In 2004 besluit de dan tienjarige Daniël Pokémon Ruby opnieuw op te starten, zonder de intentie om over zijn savegame met honderden uren speeltijd heen te schrijven. “Een paar dagen daarvoor was ik er achter gekomen dat het meisje waar ik verliefd op was een vriendje had,” zo vertelt Daniël over zijn besluit. “Zijn naam was David, een jongen die ik overigens niet eens kende. Bij de vraag ‘Are you a boy or a girl?’ koos ik voor het meisje en gaf haar de naam van mijn jeugdliefde. Als starter koos ik in plaats van de altijd superieure vuurstarter, de ‘zwakke’ gra tarter, en noemde hem David. Nu kon ze zelf zien wat voor een sukkel David eigenlijk was en hoeveel moeite hij had om door het spel heen te komen.”
“Ik speelde die hele ochtend door en voelde me stiekem een beetje voldaan elke keer als David flauw viel. Na de derde gym met moeite verslagen te hebben had ik er genoeg van, ik ging morgen wel verder. ‘Saving, don't turn off the power...’ Toen ik besefte wat ik aan het doen was kreeg ik een kleine hartaanval. Zo snel als ik kon zette ik mijn Gameboy Advance uit, maar niet voordat het volgende tekst-schermpje aan het verschijnen was. Ik dacht dat mijn ogen me voor de gek hielden en startte het systeem opnieuw op. In het continue-scherm stond als naam echter geen Daniël meer en een speeltijd van rond de zes uur. Ik zakte zo'n beetje door mijn knieën en begon te huilen. Ik had uit automatisme toch gesaved, al mijn goedgetrainde Pokémon, inclusief mijn shiny Exploud, waren weg. Mijn tienjarige hart: gebroken.”
Gelukkig weet het meerdere malen gebroken hart te herstellen: “Ik heb het spel een week niet meer aangekeken, puur uit schaamte. Na die week heb ik me er toch over heen weten te zetten. Wederom opnieuw beginnen zat er niet in, ik zou doorspelen en bewijzen dat zelfs wanneer alles tegen zat ik goed genoeg was om het spel uit te spelen. Dat lukte. David groeide zelfs uit tot waardevolle Pokémon in de spannendste gevechten uit mijn leven tegen de Salamence van Drake en de Metagro van Steven Stone, beide Pokémon die weerstand bieden tegen gra types.”
Dynastie
Ook Pokémon-fokkers bouwen een nauwe band op met hun Pokémon. Neem Roman Reichardt, die een ware dynastie van Squirtles is gestart. Als Roman voor zijn verjaardag Pokémon FireRed krijgt heeft hij nauwelijks tijd voor andere dingen. 457 uur stopt hij in de game, en zijn level 100 Blastoise wijkt nimmer van zijn zijde. Dat hoge level maakt het echter onmogelijk Blastoise mee te nemen naar Emerald, en dus haalt Roman er een Ditto bij. De nieuwe Squirtle wordt Squirtle II gedoopt, en ook deze schildpad bereikt uiteindelijk level 100.
Aangezien de oorspronkelijke Blastoise en Squirtle II een ander geslacht hebben kruist Roman ze (incest is gelukkig geen probleem in Pokémon) en de pasgeboren Squirtle Jr. vindt zijn weg naar het net verschenen Pokémon Diamond (gezien de beperkingen van die game pas na het verslaan van de Elite Four). Een traditie die in stand gehouden wordt, want Roman neemt bij iedere nieuwe game een kersverse Squirtle-telg mee op pad.
Verlies
Helaas is niet iedere Pokémon-vriendschap voor altijd, zo kan lezer GigaNova getuigen: “Ik speelde heel veel Pokémon Leaf-Green, en op een dag kon ik eindelijk de 3 legendarische vogels vangen. Dus ik ging naar de PowerPlant toe om Zapdos als eerste te vangen. Ik als negenjarige vond Zapdos er het coolste uitzien van alle drie, en besloot om die Zapdos mijn leader Pokémon te maken. Ik was toen nogal onorigineel, dus ik besloot de Zapdos de naam Zapie te geven.”
GigaNova traint Zapie uiteindelijk tot level 100 en zet hem een jaar later over naar Pokémon Emerald. “En toen kwam de gevreesde dag. Deze dag zal ik nooit vergeten en staat op mijn netvlies gebrand. Ik was bezig in the Battle Tower zoals ik dat altijd was, toen ik van een vriend hoorde dat je [door een glitch in het spel] Pokémon samen met de items die ze vast hadden kon klonen.” GigaNova begint met het klonen van de Master Ball en later de level-verhogende Rare Candy.
“Ik begon een Porygon die een Rare Candy vast had te klonen, maar daarvoor moest ik eerst de Porygon in mijn party stoppen. Ik haalde Zapie nooit uit mijn party, maar om dit te laten werken, moest het wel. Dus ik had de 6 Porygon gekloond en ik kwam er plots achter: mijn beste Pokémon-vriend, mijn Zapie, was weg. En op zijn plaats, was een Porygon met een rare candy (de kloon-glitch in Emerald overschrijft een Pokémon in een Box). Ik was heel even in shock. Toen barste ik in tranen uit en ben ik beneden bij mijn ouders gaan uithuilen. Mijn Zapdos, waarmee ik ruim honderd uur heb doorgebracht, was weg, overgeschreven door een Porygon, en er was niets dat ik kon doen om hem terug te halen. Het is tien jaar later nu en ik heb nog steeds spijt dat ik zo stom was geweest om die Rare Candies te clonen, en daardoor mijn beste Pokémon-vriend verloor.”
Ook Karim Leurink overkomt een dergelijk drama: als hij onlangs per ongeluk zijn Black 2-cartridge reset verliest hij zijn tien jaar oude Venusaur die al sinds Leaf-Green mee op reis ging. Het bewijst maar weer eens hoe belangrijk Pokémon kunnen zijn in ons leven. Honderden uren van onze tijd spenderen we met ze. Of ze er nu zijn om ons gewoon te vermaken, te helpen met het verwerken van liefdesverdriet of om ons te leren over verlies: Pokémon staan altijd aan onze zijde. En daar mogen we ze best een beetje dankbaar voor zijn.