Iedereen kan tegenwoordig een game maken. Vroeger had je daar nog een hoop technische kennis voor nodig, je moest kunnen programmeren en rijen aan codes begrijpen. Alleen de echte doorzetters wisten hun dromen om te zetten in een daadwerkelijk spel. Tegenwoordig ligt dat anders. Iedereen kan met wat makkelijke software en wat tutorials al een functionerend prototype in elkaar knutselen.
Aan de ene kant is dat goed, het betekent dat iedereen makkelijker zijn of haar artistieke visie met de wereld kan delen. Regelmatig komen er pareltjes uit die door een team van slechts één man inelkaar zijn gezet, zoals Stardew Valley of Axiom Verge. Aan de andere kant zit er ook een groot nadeel aan: er komen veel te veel games uit en veel daarvan komen niet voorbij de prototype-fase. De meeste games zijn tergend slecht, zoals we vorige week in deze rubriek ondervonden.
En dan is er nog een middencategorie. Er blijken een hoop mensen te zijn die op zich goede ideeën hebben voor een game, maar niet de technische knowhow hebben om er een opgepoetst kunstwerkje van te maken. Met een beetje zelfstudie kom je een heel eind en kun je zeker een spel maken dat je van voor naar achter door kunt spelen, maar het blijft dan een beetje rommelig. Dat is het geval bij Riot of the Numbers, een alleraardigst idee voor een puzzelplatformer dat in de handen van een competente ontwikkelaar mi chien wel een kleine doorbraak had kunnen beleven.
Yay, math!
Dit is de game: in de serverparken van het internet is een revolutie gaande. Digitale bestanden bestaan allemaal uit nulletjes en eentjes, en dat zijn de rest van de cijfers nogal zat. Ze komen in opstand en vallen alle nullen en enen die ze zien aan. Jij speelt als de allereerste 0, op zoek naar de allereerste 1, om samen de tegensputterende getallen in het gareel te houden. Hoe je dat doet? Met wiskunde!
Elk level is een soort combinatie tu en een puzzel en een platformer. In elk scherm bevinden zich kwaadaardige cijfers die jouw bloed wel kunnen drinken. Je begint het level met een bepaalde waarde, en die moet je op nul zien te krijgen om verder te kunnen. De cijfers in het scherm kun je van je waarde aftrekken door op ze te schieten, of optellen door op ze te springen. Je begint bijvoorbeeld met min twee, dan spring je op een vier en schiet je op een twee om op nul te eindigen. Het is een prima idee dat mi chien in schoolkla en zijn nut zou kunnen bewijzen. De puzzels worden steeds ingewikkelder en je krijgt ook nieuwe 'wapens', zoals een deelteken. De twintig levels vliegen voorbij en ondertu en heb je je grijze ma a ook nog aan het werk gezet.
En nu de uitwerking nog
Het concept is dus niet slecht, maar door de uitwerking kun je het nauwelijks een game noemen. Het is duidelijk iemands eerste poging, een pa ieproject waar extreem veel tijd in is gaan zitten, maar waar je uiteindelijk aan alles ziet dat het geen profe ioneel product is. Het verhaal aan het begin wordt in een paar slides verteld met tekst groot in beeld. Tegenstanders zijn dom en bewegen en schieten telkens in hetzelfde patroon. De graphics zijn lelijk, waarschijnlijk grotendeels bij elkaar geplakt met bestaande textures, iets wat je krijgt als je voor het eerst een pixelfiguurtje probeert te maken.
Het grootste bewijs dat hier een welbedoelende amateur achter de knoppen zat is de besturing. Het voelt nergens vloeiend, je schiet veel te ver door als je springt en het is lastig om precies te mikken. Colli ion detection is al helemaal een ramp: als je alleen maar in de buurt van een bom komt, ontploft hij al. Je hebt het gevoel dat je nog alle tijd hebt om te springen, maar de explosie komt veel sneller dan je denkt, en dat maakt de benodigde pixelprecieze sprongen vrijwel onmogelijk. Ook blokjes die kapot gaan als je ze aanraakt verdwijnen al voordat je er goed en wel op geland bent, en als je daar te laat mee bent heb je pech: het level is dan vaak niet meer te halen en je enige mogelijkheid is om je nulletje een afgrond in te storten en opnieuw te beginnen.
Te makkelijk
Maar goed, dit is geen review van de game, maar meer een illustratie van het verschil tu en goede en slechte games. Dat verschil is waarschijnlijk meer een kwestie van talent en ervaring dan van tijd, want we geloven best dat hier veel bloed, zweet en tranen in is gaan zitten. Dat verschil is vijftien poetsbeurten geven aan een game die dat duidelijk nog nodig heeft. Om als ontwikkelaar uiteindelijk toch maar opnieuw te beginnen met de ervaring van de vorige pogingen in je achterhoofd. Dat verschil is een cursus tekenen, en een les in hoe je een verhaal vertelt.
Nu het zo makkelijk is om een game te publiceren en kennelijk zonder enige vorm van kwaliteitscontrole op een platform als Steam te krijgen, vinden sommige ontwikkelaars het mi chien te snel wel goed. Vroeger zouden ze honderd afwijzingen krijgen, waarna ze steeds verder aan hun project zouden schaven tot het wel goed genoeg was. Nu zet je het al vrij makkelijk in een digitale winkel en hoop je dat de klanten dan vanzelf komen. Maar niemand wordt rijk met alleen een goed idee, de uitwerking is minstens zo belangrijk. Er lopen genoeg mensen rond op de wereld met goede ideeën voor games. Dat betekent echter niet gelijk dat je een hit in handen hebt.