Deze vampier moet omgaan met een opvallend moreel dilemma: hoofdrolspeler Jonathan Reid is namelijk naast vampier ook een dokter en daardoor geboden aan de eed van Hippocrates. Dat betekent dat hij enerzijds het bloed van anderen moet consumeren om te overleven, maar anderzijds niemand kwaad mag doen. Dat is voor de speler evengoed een intere ante gewetenskwestie die telkens opspeelt wanneer je voor de keuze komt te staan om de inwoners van Londen wel of niet je slachtoffer te maken.
Het is een insteek die gerust verfri end genoemd mag worden in vergelijking met de bloeddorstige en vaak ronduit vijandige manier waarop de vampier in videogames wordt afgebeeld. Van reguliere vijand tot de voornaamste antagonist, als tegenstander komt de vampier voortdurend in games voorbij. Maar ook als bondgenoot heb je er soms één aan je zijde. Zo nu en dan mag de speler zelf als vampier spelen en uiteindelijk is dat toch de ultieme gothic-fantasie. Vampyr gaat wat dat betreft veel vampierfans tevreden stellen, maar is zeker niet de eerste game waarin de hoofdrolspeler een onbeheersbare dorst naar bloed heeft. Ter ere van Vampyr en de vampier staan we stil bij enkele spellen waar deze iconische wezens een memorabele rol spelen.
Castlevania
De bekendste vampier is zonder twijfel Dracula. De ondode graaf uit Tran ylvanië is zo'n beetje de aartsvader van de vampier zoals wij die kennen en van zijn bekendheid wordt in veel games dankbaar gebruik gemaakt. De Castlevania-reeks is daarvan waarschijnlijk het meest invloedrijke voorbeeld. De manier waarop deze spellen Dracula afbeelden, voldoet aan alle verwachtingen die we van het personage hebben. Hij is elegant, draagt een zwarte cape die verdacht veel wegheeft van vleermuisvleugels en bezit kenmerkende bovennatuurlijke krachten, zoals het oproepen van een zwerm vleermuizen of de mogelijkheid zelf in een vleermuis te veranderen. In bijna alle delen maakt de koning van de nacht zijn opwachting, altijd als aartsvijand van de vampierjagende Belmont-familie en meestal als de eindbaas van het spel. De herinneringen die deze confrontaties oproepen draaien vooral om hoe ongekend pittig ze zijn.
Dracula is niet de enige vampier die in Castlevania een prominente rol speelt. Zijn zoon Alucard is een half-vampier die het in de meeste van zijn optredens tegen zijn vader opneemt. Alucard is dan ook een speelbaar personage en groeide snel uit tot de grote favoriet van de fans. Een van de beste games uit de serie, Symphony of the Night, draait zelfs volledig om Alucard. Bij gebrek aan een Belmont die zijn vader kan stoppen, neemt hij die taak zelf op zich, en kunnen spelers genieten van de magische en bovennatuurlijke krachten die het bezitten van vampierbloed met zich meebrengen.
Daar doen de latere spellen uit de reeks nog eens schepje bovenop door je te laten spelen als Dracula zelf. In de Castlevania: Lords of Shadow-reeks maken we de ontstaansgeschiedenis van Dracula mee vanuit diens eigen ogen. In die spellen worstelt Dracula voortdurend met zijn eigen moraliteit en verleden, wat hem als gevolg meer een tragische antiheld maakt dan een echte slechterik. Het is jammer dat die ervaring niet altijd even goed uit de verf komt, want zowel het idee om in de huid van zo'n wereldberoemde bloedzuiger te kruipen, als de grijze moraliteit waarmee het personage handelt, spreken tot de verbeelding.
The Witcher 3: Blood and Wine
Witcher Geralt of Rivia is een geharde, gemuteerde moordmachine met de nodige bovennatuurlijke krachten, maar het drinken van het bloed van anderen behoort niet tot zijn bezigheden. Hetzelfde geldt niet voor een aanzienlijk deel van de tegenstanders die hij op zijn pad tegenkomt. Vampiers van alle soorten vormen een bedreiging voor zowel koningen als de plattelandsbevolking en aan Geralt rest de taak daar wat aan de toen. Zodoende rijg je tijdens je avonturen in de Witcher-spellen behoorlijk wat boosdoeners met scherpe hoektanden aan je zilveren zwaard.
In de tweede uitbreiding van de Witcher 3, Blood and Wine, spelen vampiers nog een veel grotere rol. Geralts reis brengt hem naar het prachtige Tou aint, dat wordt geterroriseerd door een onbekende moordenaar die op de adellijke bevolking aast. Geralt ontmoet zijn oude vriend Regis die zelf een vampier is en de twee bundelen hun krachten om het mysterie op te lo en. Vanzelfsprekend gaat dit avontuur gepaard met vele ontmoetingen met vampiers van alle verschillende types die in de wereld van The Witcher rondlopen en dat zijn er nogal wat. Zo voldoen hogere vampiers zoals Regis aan het traditionele beeld van een normaal ogend mens met verborgen bloedlust, maar zijn de primitieve Fleders meer een kruising tu en een vleermuis en een mens die slechts beperkte tekenen van intelligentie tonen.
Die enorme verscheidenheid aan soorten maakt dat elke jacht naar een vampier weer net iets anders is en nieuwe achtergrondverhalen met zich meebrengt. Vampiers waren altijd al vijanden waarmee Geralt het aan de stok kreeg, maar in dit uitbreidingspakket komt het mysterieuze sfeertje het best tot z'n recht. De vampier is niet alleen een geschikte vijand, maar de focus van de hele verhaallijn die tot aan het einde leuk blijft. Blood en Wine is tevens een forse uitbreiding dat goed is voor enkele tientallen uren aan spelplezier en is daarmee een aanrader voor vampierliefhebbers.
Bloodrayne
Omdat vampiers meestal gezien worden als gevaarlijke en gewetenloze moordenaars, proberen schrijvers soms wat menselijkheid aan te brengen door hun hoofdpersonage een half-vampier te maken - ook wel dhampir genoemd. Het personage Rayne uit de Bloodrayne-reeks is hier een voorbeeld van. Als half-vampier heeft ze enkele van de krachten én de bloeddorst van haar vampierhelft, maar het geweten van haar menselijke zijde. Daarnaast heeft ze minder last van de gebruikelijke zwaktes van vampiers, maar heeft ze wel persoonlijke ervaring met de denkwijze van de wezens van de nacht. Het is daarom ook niet zo verbazingwekkend dat ze wordt gerekruteerd door een geheime gemeenschap, die het doel nastreeft alle vampiers van de aardbol te doen verdwijnen.
Net zoals in het geval van de eerdergenoemde Alucard, neemt de speler in deze spellen dus de rol aan van een half-vampier die op haar volbloed-soortgenoten jaagt. Daarnaast maken ook demonen en nazi's deel uit van haar hardnekkigste tegenstanders. Met zwaarden en geweren in de hand waant Rayne zich de vrouwelijke Dante ver voordat Bayonetta dat deed. Half-vampier of niet, dat Rayne zelf ook nog vampiereninstinct bezit, blijkt wel uit de manier waarop ze tijdens al die gevechtstechnieken regelmatig teruggrijpt op het doorbijten van een mensenhals, om zo de dorst naar bloed ook meteen te stillen.
De games uit de Bloodrayne-serie zijn vrij laagdrempelige actiespellen, maar weten op een vermakelijke manier het occulte met het hedendaagse te combineren. Het is een reeks waarin de speler een vrouwelijke vampier mag spelen in een moderne setting. Wanneer je je bedenkt dat virtuele vampiers tot dan toe vrijwel zonder uitzondering werden afgebeeld in Victoriaanse of fantasysettings, blijkt Bloodrayne toch wel een fri e wind. Dat idee van vampiers in de moderne samenleving wordt sindsdien ook steeds meer de nieuwe standaard, en daar is de volgende game een goed voorbeeld van
Vampire: The Masquerade
De spellen uit de Vampire: The Masquerade-reeks zijn role playing games gebaseerd op de gelijknamige pen-and-paper variant van Whitewolf. Vooral het tweede deel van de serie, Bloodlines, probeert nog meer dan de eerder genoemde spellen de speler te laten voelen wat het betekent om een vampier te zijn. Je bent namelijk niet alleen een bovennatuurlijk wezen met toffe superkrachten, je moet bloed drinken om te overleven. Omdat het doden van mensen daarbij de meest voor de hand liggende manier is om dat te doen, word je door de maatschappij verafschuwd. Om niet opgejaagd te worden, moet een vampier dus onopgemerkt blijven en samenwerken met zijn soortgenoten om hun geheimen te bewaren. Lukt je dat niet, dan staan fanatieke vampierjagers aan je voordeur en komt je vampierenleven ten einde.
Dat betekent dat je de hele game lang goed moet nadenken over je acties. De spellen weerhouden je er niet van je als een bloeddorstige maniak te gedragen; als je wil dat je vampier elke blijk van menselijkheid verliest, dan heb je die optie. Ga je daar té ver in, dan verlies je het spel. Let je niet goed genoeg op en zijn er te veel getuigen die anderen van je daden en je bestaan op de hoogte kunnen brengen, dan heeft dat hetzelfde resultaat. Maar mocht je juist een welwillende vampier willen zijn die eigenlijk met tegenzin mensen aanvalt, dan heb je die optie ook. Vampire: The Masquerade - Bloodlines geeft de speler enorm veel vrijheid om zijn of haar eigen personage uit te spelen en keuzes te maken die het verloop van het verhaal beïnvloeden.
Voeg daar de typische rpg-elementen als skill-trees, speciale vaardigheden, verschillende vampierclans en interactieve conversaties aan toe en je hebt een spellenreeks die je het best laat ervaren hoe het moet voelen om een vampier te zijn. De gameplay van deze reeks verschilt niet zo veel van het concept dat Vampyr presenteert, waardoor het lijkt alsof het spel een deel van dezelfde reeks is. Vampyr is niet een vervolg op Vampire: The Masquerade, maar de kans is groot dat die spellen de nodige invloed hebben gehad op de ontwikkelaars bij Dontnod. Ze hebben dan in elk geval een uitstekend spel gekozen om een voorbeeld aan te nemen.
Natuurlijk zijn er nog veel meer games die vampiers een prominente rol laten spelen. Zo zijn er de Legacy of Kain- en Soul Reaver-series, of het recentere Dark als het gaat om wat bekendere spellen, en zijn er nog tal van obscure titels die om de populaire bloeddrinkers draaien. Vampyr gaat zich bij deze verzameling voegen en heeft de potentie om de nieuwe standaard voor vampierspellen te worden. Of dat nu zo blijkt te zijn of niet, er is in ieder geval genoeg mogelijkheid voor vampierliefhebbers om binnen videogames aan hun trekken te komen.