De Top 7 Buitenbeentjes | Gamer.nl

De Top 7 Buitenbeentjes | Gamer.nl

Jullie kritieken op onze pc-review van Payday 2 waren hard. En sommigen ook terecht. Terugkijkend op de game, gingen we misschien wel iets te kort door de bocht in onze mening over het zetten van de perfecte kraak. Perfectie hoeft namelijk niet eenvoudig te zijn. Zeker als je nog niet over de juiste vaardigheden en apparatuur beschikt. Met die kennis in ogenschouw nemend, gaan we voor een tweede keer aan de slag met Payday 2, ditmaal via de Crimewave Edition. Een nieuwe kans op de perfecte kraak.

7. Shadow the Hedgehog

Stel, je bent in het bezit van de rechten op een van de meest populaire en herkenbare gamepersonages aller tijden. En stel, dat personage moet tegenwoordig vooral teren op oude roem, omdat er al een tijd geen goed spel van is uitgekomen. Wat doe je dan? Dan ga je terug naar wat dat personage zo sterk maakte in zijn oude games, zou je zeggen. Of je bent zoals Sega en je verzint een donkere en gewelddadige variant op je geliefde figuur.

Shadow the Hedgehog was een genetisch experiment van opa Robotnik. Helaas leed Shadow aan geheugenverlies en de beste manier om zijn herinneringen terug te krijgen, was met geweren, explosies en motors. Want denk je Sonic, dan denk je guns. Juist. Shadow the Hedgehog was een belachelijke aanval op alles wat Sonic goed maakte, de vriendelijke platformactie ingeruild voor third-person schietfestijnen.

6. The Typing of the Dead

Je loopt door een verlaten landhuis. Buiten is het donker en stil: het enige dat je hoort door de open ramen zijn de krekels in het struikgewas. Of hoor je toch... het geluid van benen die langzaam over de grond slepen? Opeens wordt de deur voor je neus opengegooid. Een zombie staart je aan met bloeddorstige ogen. Snel, tik een woord op je keyboard!

In een game waarvan je alleen maar kan denken: “uhh... wat?”, hou je de zombies van het lijf door razendsnel woorden die op het scherm verschijnen in te tikken. The Typing of the Dead was een soort remake van lightgun-game The House of the Dead II, en was bedoeld als een leuke manier voor kinderen om snel te leren typen. Maar dat werpt de vraag op voor wie dit spel nou eigenlijk is bedoeld. Welke ouders laten hun kind dit bloederige zombiespel spelen? Of is er zo’n grote markt voor typegames voor volwa enen? Overigens is deze cultkla ieker in Japan onlangs nog op mobiele telefoons uitgekomen onder de naam The Flick of the Dead.

5. Far Cry 2

Far Cry 2 was een solide first-person shooter in een intere ante wereld met veel vrijheid. De kwaliteit was het probleem niet. Maar wat had het spel in godesnaam met de originele Far Cry te maken? De eerste game was een doorslaand succes voor debuterende ontwikkelaar Crytek, inmiddels bekend van Crysis. De rechten voor Far Cry werden opgepikt door Ubisoft, maar die gingen een totaal andere kant op met de serie.

Het tweede deel speelde zich af in de savannes en woestijnen van een Afrikaans land, verscheurd door een oorlog tu en twee rivaliserende facties. Het verhaal uit deel 1 werd totaal niet voortgezet: geen tropisch eiland, geen Jack Carver met gemuteerde superkrachten, en geen Trigens, de genetisch gemodificeerde beesten waar het allemaal om draaide. Het lijkt er dan ook op dat Ubisoft de naam Far Cry alleen op dit spel heeft geplakt om de verkoop te stimuleren. Inmiddels zijn we in afwachting van het derde deel, dat iets meer terug naar de roots lijkt te gaan en zich wederom afspeelt op een tropisch eiland.

4. Banjo-Kazooie: Nuts & Bolts

Eindelijk, een nieuwe Banjo-Kazooie ontwikkeld door Rare! Dat dachten veel fans van de legendarische platformserie toen dit spel in 2008 in de winkels belandde. Je kan je voorstellen hoe teleurgesteld zij waren toen het alles behalve een platformer bleek te zijn. De focus lag vooral op het bouwen van je eigen voertuigen en het voltooien van saaie opdrachten als “zoek drie voorwerpen” of “rij drie rondjes”.

Het is niet dat het nou zo’n heel slecht spel was, maar het was gewoon overduidelijk geen Banjo-Kazooie. De eerste twee avonturen van deze beer en vogel waren pareltjes van platformers op de N64. Maar het derde deel was een soort eentonige Lego met autootjes, een gemiste kans. Ook toen al was Rare duidelijk niet meer het geniale bedrijf dat het ooit was.

3. Prince of Persia: Warrior Within

In 2003 werden we positief verrast door het sublieme Prince of Persia: The Sands of Time. De soepele en vloeiende actieplatformer met de iconische held van weleer werd warm onthaald door gamers en ook reviewers strooiden met hoge cijfers. Met al dat succes was het natuurlijk al snel tijd voor een vervolg.

De grappige en charmante Prins moest daarin ineens plaatsmaken voor een soort emo-goth-versie van zichzelf. Het werd een donkere game, waarbij bloederige onthoofdingen en schaars geklede dames aan de orde van de dag waren. Kennelijk dacht Ubisoft dat wij gamers, dezelfde gamers die het vorige deel zo mooi vonden, blij zouden worden van deze duistere setting. En het ergste? De game had muziek van Godsmack. Je kan er van houden, maar van het kleurrijke Sands of Time naar heavy metal, was nogal een cultuurschok.

2. Pac Man 2: The New Adventures

Het was zo simpel geweest om een goed vervolg te maken op Pac-Man. Grotere levels, ingewikkeldere doolhoven of meer spoken, dat is toch eigenlijk wat je als fan had verwacht. Maar in 1994 besloot Namco in al zijn wijsheid om van Pac-Man 2 een soort point-and-click adventure te maken, waarin onze gele happer allerlei doodsaaie klusjes moest opknappen. Zo haalt hij in dit spel melk voor zijn kleine Pac-Baby en plukt hij bloemen voor de verjaardag van ene Lucy. Zo, dat geeft voldoening! O ja, aan het einde verslaat hij de Ghost Witch van Netor en haar snode Gum Monster. Huh?

Het ergste was nog wel dat je Pac-Man zelf niet mocht besturen, maar als een soort a istent fungeerde die zijn aandacht kon trekken door met een kleine katapult op voorwerpen te schieten. Spannend!

1. Bomberman: Act Zero

Ach, Bomberman. Een klein, schattig Japans mannetje met een wit maskertje dat ons al sinds 1983 verblijdt met zijn strategische doolhofspelletjes. Door je explosieven slim neer te leggen, probeer je het je tegenstanders zo lastig mogelijk te maken. Wel leuk, maar veel te schattig voor ons stoere gamers natuurlijk. Althans, dat is wat Hudson Soft gedacht moet hebben toen ze Bomberman: Act Zero voor de Xbox 360 ontwikkelden. Bomberman is geen lief mannetje meer, maar een soort futuristische cyborg die op Iron Man lijkt. Het tekenfilmstijltje is ingeruild voor iets wat moet doorgaan voor realistisch, alhoewel je je afvraagt hoe realistisch het is dat mensachtige robots elkaar in doolhoven met granaten bestoken.

Bomberman: Act Zero is een van de minst doordachte reboots uit de geschiedenis. Het is net zoiets als van Kirby een stalen zeppelin maken met raketwerpers op zijn rug, of een game waarin Mario geen koddige loodgieter is maar een snoeiharde en snorloze geheim agent die alleen nog maar paddenstoelen eet om high te worden. Een nodeloze verwoesting van alles dat Bomberman was, en daarmee het schoolvoorbeeld van een misplaatst vervolg.


Erik Nu elder is een freelancejournalist en verliest zichzelf in ellenlange RPG's, maar kan ook onverklaarbaar verslaafd raken aan kleine prutspelletjes. Houdt van goede games en ook van slechte. Is vooral een singleplayerman, maar wil ook nog wel eens coöp doen met iemand die slechter is dan hij.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou