De voltallige Gamer.nl-redactie (en enkelen daarbuiten – waaronder InsideGamer’s Nintendo-fanaat Chris Glerum) heeft zitten pijnzen en ruziën om tot een representatieve lijst te komen. Het resultaat is een lijst die mi chien niet bestaat uit de meest voor de hand liggende keuzes, maar naar onze mening dé tien games zijn die geen DS-eigenaar mag mi en.
Net als in het Wii-artikel geldt ook hier de regel: geen twee games uit dezelfde serie. Wederom staan de games op een willekeurige volgorde. Onderstaande teksten zijn samengesteld door Erik Nu elder, Simon Zijlemans en Michel Musters.
Advance Wars: Dual Strike
Turn-based strategy en handhelds lijken wel voor elkaar gemaakt. Er is niks lekkerder dan onderuit gezakt op de bank nadenken over je volgende beurt, of in de trein snel een paar zetten doen. Het is waarschijnlijk daarom dat Advance Wars ons zo lang is bijgebleven. De game bouwt voort op het ijzersterke fundament dat zijn voorgangers neerzetten op de GBA, en voegt daar zijn eigen elementen aan toe. Het tweede scherm toont extra informatie of een groter stuk van de kaart, en de touchbesturing blijkt heerlijk te werken in een tactisch spel als deze. Het gebruik van twee Commanding Officers die combo-aanvallen kunnen uitvoeren brengt ondertu en een extra laag strategie mee. Het is dan ook niet gek dat we urenlang achter elkaar onze manschappen naar de overwinning hebben geleid.
Elite Beat Agents
In het oeuvre van de DS vinden we een hoop vreemde titels. Eén van de raarste die we ons kunnen heugen is wel Elite Beat Agents. Het verhaal draait om een geheim team van special agents die zich inzetten om de mensheid te hulp te schieten. Niks geks aan zou je denken, maar de wapens die zij gebruiken doen toch je wenkbrauwen fronzen. De drie heren verschijnen ten tonele en dansen de sterren van de hemel, en plots voelt iedereen zich beter. De mi ies zelf zijn ook al zo vreemd. Zo moet je topsporters motiveren met je kekke danspasjes, of red je babysitters van de immense verveling die hun baan met zich meebrengt.
De opzet van de game is simpel: je tikt op het ritme van de muziek op cirkels, die steeds kleiner worden om de juiste maat aan te geven. Ook glij je met je stylus langs rollende bolletjes op het scherm. Het klinkt allemaal vrij makkelijk, maar niets is minder waar. Het spel wordt in de latere levels bijzonder uitdagend, en al je vingervlugheid is nodig om je opdrachten tot een goed einde te brengen. Tel daar de goede muziek en de leuke multiplayer bij op en je hebt een titel waar muziek in zit!
999: 9 Hours, 9 Persons, 9 Doors
Onze hoofden slaan weer helemaal op hol als we terugdenken aan de cult-hit 999: 9 Hours, 9 Persons, 9 Doors. Nachtenlang hebben we zitten spelen in een futiele poging om te begrijpen wat er nou in godsnaam gebeurt in die game. Het lijkt daardoor op een goed boek, vrij letterlijk ook: het grootste gedeelte van deze visual novel ben je aan het lezen. Het is echter wel een heel vreemd boek, want als je hem uit hebt kun je hem weer opnieuw lezen en gebeuren er totaal andere dingen. Pas als je er een keer of zes doorheen bent, snap je eindelijk alle verhoudingen tu en de hoofdpersonen, die zijn ontvoerd door een maniakale gek en een bizar spel moeten spelen om te mogen ontsnappen. Hoe de vork precies in de steel zit verklappen we hier natuurlijk niet, maar laten we zeggen dat er zoveel plottwists in zitten dat je hersenen na afloop lijken op een kurketrekker.
Castlevania: Dawn of Sorrow
Nog voordat de eerste DS in de winkels lag, zagen Castlevania-fans de potentie van twee schermen al voor zich. De map op het ene, gameplay op het andere scherm. Intikkertje, natuurlijk. En Konami zou het ook niet anders doen dan dat. Op de GBA hadden Aria of Sorrow, Harmony of Di onance en Circle of the Moon al bewezen dat deze serie zijn hoogtijdagen nog lang niet achter zich had gelaten en Dawn of Sorrow zette die ontzettend sterke lijn door naar een nieuwe generatie handhelds.
Uiteindelijk werd Dawn of Sorrow niet de game die de serie op z’n kop zette of de game die aan de hand van de mogelijkheden van de DS daadwerkelijke toevoegingen wist te brengen. Maar dat maakt niets uit. Je zou zelfs kunnen beargumenteren dat (niet qua populariteit, maar kwaliteit) dit zo’n beetje de laatste Castlevania-topper uit de echte hoogtijdagen van deze serie is. Maar voor die discu ie zijn we hier nu niet. Castlevania: Dawn of Sorrow bleef trouw aan zijn eigen waarden en zette daarmee een van de allerbeste games op de Nintendo DS neer. Dat is wat telt.
Another Code: Two Memories
Toen de DS voor het eerst werd getoond, vroeg iedereen zich af wat ze met al die nieuwe functies moesten doen. Wat heb je nou aan een touchscreen? Een microfoon, waar is dat goed voor? En wat voor nut heeft een tweede scherm? Al vrij gauw kwam Another Code om te laten zien wat dat nieuwe speelgoed allemaal kon. De game zit boordevol puzzels die op inventieve wijze gebruikmaken van de DS. Zo moet je hem dichtvouwen als een boek, stof van een schilderij verwijderen door te blazen, en – vrij briljant – hem precies op een bepaalde hoek houden zodat het bovenste scherm in het onderste reflecteert.
Dit alles gaat ook nog eens gepaard met een emotioneel verhaal over de 13-jarige Ashley. Ze denkt dat ze eindelijk haar vader krijgt te zien, nadat ze al 11 jaar denkt dat ze een weeskind is. Haar pappa komt echter niet opdagen op het eiland, en dus is het de hoogste tijd om intriges te ontrafelen met behulp van een spook (zo gaat dat in Japanse spellen). Het enige minpunt van de game is dat je na vijf uur al zo'n beetje alles hebt gezien. Maar de originele puzzels en de ontroerende setting zorgen ervoor dat dit spel ons al die jaren is bijgebleven.
Profe or Layton and the Curious Village
Was het maar echt een baan, puzzelprofe or. Wij zouden het wel zien zitten om de hele dag in een dorpje rond te lopen en de bewoners te helpen met hun puzzelverslavingen. Alhoewel, dan krijgen we waarschijnlijk ook te maken met een aartsvijand die een reuzenrad op ons af laat rollen. Hmmm, dan zijn we mi chien toch veiliger af achter onze DS, met de stylus in de hand.
Profe or Layton begon zijn puzzelavonturen op de DS in 2008 en wist een unieke combinatie van breinbrekers en een boeiend verhaal in één pakketje te stoppen. De vele vervolgen laten wel zien dat die combinatie een schot in de roos was. De grote verscheidenheid aan puzzels zorgt ervoor dat de game heel gevarieerd is, en dat je de opdrachten waar je even niet uit komt (die met wiskunde) rustig kunt laten liggen. Vijf jaar later puzzelen wij er nog steeds lustig op los en kijken we uit naar alweer het zesde deel in de serie, dat binnenkort op de 3DS zal uitkomen.
Henry Hatsworth en het Puzzelavontuur
Een game die uit het niets kwam en vriend en vijand verraste. Twee schermen, dus ook maar twee genres, moet EA hebben gedacht. Henry Hatsworth is platformer en puzzelgame in één. Op het bovenste scherm doorloop je een platformsegment dat gestaag moeilijker wordt. Versla je vijanden, dan verschijnen ze als puzzelblokjes op het onderste scherm, waar je ze op een rij moet zetten voordat heel het scherm zich gevuld heeft met die blokjes. Blokken wegwerken levert ook weer items en speciale krachten voor het platformgedeelte op. En wordt het je allemaal even teveel, dan schakelt Engelsman Henry ‘theetijd’ in, waardoor hij als een allesvernietigende robot kont schopt. Pittig, bizar, maar vooral ook erg leuk en origineel. We lobbyen nog altijd voor een vervolg op de 3DS.
Might & Magic: Clash of Heroes
We kunnen bijna match-three gaan spelen met match-three-games, zoveel dat er verschenen zijn. Maar Might & Magic: Heroes mag zich (samen met Puzzle Quest) de meester van het genre noemen. Enerzijds is hier een overkoepelende vertellaag te vinden, met sidequests, een leuk verhaallijntje, vijf verschillende werelden, ra en en hoofdpersonages en een brok presentatie waar je U tegen zegt. De uitwerking daarvan is fantastisch, maar vooral omdat het dienst doet als kapstok voor talloze verslavende puzzelgevechten.
Plaats drie poppetjes van dezelfde kleur naast elkaar en je bouwt een muurtje, zet ze achter elkaar en je hebt een aanvalslinie die een paar beurten nodig heeft om op te laden. Op dat simpele, waanzinnig verslavende concept kun je urenlang teren. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de diepere laag waarin jouw held XP verdient, net als je manschappen. Of het feit dat je zelf je legertje samenstelt en een tactische voorkeur uitspreekt middels diverse te equippen artifacts. Might & Magic: Heroes slurpt de uurtjes op en zorgt ervoor dat zelfs de belangrijkste prioriteiten in het leven vergeten worden.
Grand Theft Auto: Chinatown Wars
Grand Theft Auto op de DS, hoe goed kan dat nou worden? Erg goed, bleek bij de release van Chinatown Wars. De serie keert terug naar haar begindagen – je bekijkt de game dus van bovenaf – maar voegt daar stijlvolle comic-achtige graphics aan toe. Een complete stad met talloze personages en mi ies liggen wederom voor je voeten. Door het touchscreen van de DS wordt de gameplay verrijkt met kleine touchmomenten die nergens irriteren, maar juist erg vermakelijk zijn. En dan is er nog de mogelijkheid om in verschillende wijken van het spel drugs te dealen, waarbij je fikse concurrentie krijgt. Alleen dat is al een game op zich.
The World Ends With You
Onze lijst eindigt met The World Ends With You. Vraag een willekeurige gamer naar de allerbeste DS-titel en deze zal een flink aantal keer voorbij komen. The World Ends With You heeft een speciaal plekje verovert in de harten van menig Nintendo-fan. De ontwikkelaars die Kingdom Hearts, die andere fan favorite, bedachten zijn hiervoor verantwoordelijk, en dat is ook te merken aan de stijl van het spel. Het verhaal is eveneens intrigerend: de 15-jarige hoofdpersoon wordt plots wakker met een aftelklok op zijn hand en de mysterieuze opdracht om “de mi ie” te voltooien. Lukt dat niet, dan zouden er wel eens dramatische dingen kunnen gebeuren.
Ook de gameplay weet de juiste snaar te raken. Het is de bedoeling dat je twee personages tegelijk bestuurt, eentje met aanrakingen op je touchscreen en eentje op het bovenste scherm met de knoppen. Dat is wel even wennen - voor je het weet liggen je vingers in de knoop - maar als het eenmaal lukt wil je niet meer anders. En ach, als het even niet zo goed gaat kun je op elk moment tijdens het spel de moeilijkheidsgraad aanpa en. Met alles wat deze game zo goed doet wachten we nog steeds met smart op de mogelijke aankondiging van een vervolg. Ah toe, Square-Enix?
En dat zijn ze dan, de tien games waarvoor je linea recta een DS moet kopen – als je er nog geen in je bezit hebt natuurlijk. We weten het, we hebben veel voor de hand liggende games gemist. New Super Mario Bros. en Animal Cro ing hebben het bijvoorbeeld net niet gehaald. Ook de charmante casualgames Nintendogs en Brain Training moesten het afleggen tegen bovenstaande toppers. Er zijn vast nog talloze spellen die jij graag in deze lijst had willen zien. Laat maar horen!