De Persoonlijke Favorieten van 2009 - deel twee | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

De Favorieten van Erwin Bergervoet: Tropico 3

De derde game in de Tropico-reeks is voor mij één van de grootste verra ingen van dit jaar. De eerste Tropico was een geweldig spel dat een unieke sfeer wist neer te zetten. Het wist zich te onderscheiden van andere tycoongames doordat er niet één goede strategie was. Je kon succesvol zijn als militaristische dictator, maar ook als vredelievende filantroop. In beide gevallen had je andere problemen om je om te bekommeren, waardoor geen enkele strategie per se ideaal was. Tropico 3 is mi chien wel meer een remake dan een vervolg van het origineel, maar ontwikkelaar Haemimont slaagt er nu nog beter in de sfeer van een bananenrepubliek goed neer te zetten. Aanvankelijk maakte ik me nog een beetje zorgen om deze ontwikkelaar, want eerdere tycoongames waren niet altijd even goed uitgekiend. In Tropico 3 is dat minder een probleem, mi chien wel omdat men de uitstekende blauwdruk van het origineel kon volgen. Nu kan men met Tropico 4 de formule hopelijk verder uitbouwen, terwijl ik in de tu entijd languit op het strand lig te genieten van mijn cocktail. Voor wie een wat minder serieus alternatief voor Anno 1404 zoekt, moet zeker Tropico 3 proberen.

 

The Path

De game die dit jaar het meeste indruk op me wist te maken, was niet eens echt een game. In The Path ontbreken typische spelelementen als schieten, puzzelen en verzamelen. In plaats daarvan verken je een sprookjesachtige wereld en probeer je de verschillende indrukken die je ziet zelf een betekenis te geven. The Path is gemaakt door twee Belgische kunstenaars en is ook echt kunst. Het speelt met je verwachtingen, gooit hethele idee van wat een game nu eigenlijk is overhoop en weet je tegelijk echt te raken. The Path is poëtisch, mysterieus en beklemmend en eigenlijk is de ervaring het mooist als je er blanco in gaat. Voor progre ieve gamers is dit zonder meer een aanrader. Voor minder dan een tientje staat je de meest bijzondere game-ervaring van 2009 te wachten.

Drop 7

Drop 7 is een puzzelspelletje van nog geen drie euro voor de iPhone en is ongetwijfeld mijn meest gespeelde game dit jaar. Een grafisch uiterst sober spel dat het beste omgeschreven kan worden als een mix tu en Sudoku en Tetris. Het raakt voor mij precies de juiste snaar wat betreft spelduur, uitdaging en complexiteit. Althans, in de hardcore-modus. Een potje duurt ongeveer een kwartier en vanaf het begin af aan is het zaak je hoofd erbij te houden. Bij veel Tetris-klonen kun je aanmodderen en zit de enige uitdaging in het laatste minuutje, bij Drop 7 is dat niet het geval. Eén fout aan het begin kan later je dood betekenen. Na heel veel uren spelen komt er wel kritiekpuntje bovendrijven: het spel manipuleert de getallen die komen iets te sterk, waardoor het behalen van hele hoge scores meer geluk dan wijsheid is. Maar tegelijk behoud je het gevoel dat het toch allemaal een beetje je eigen schuld is. Dat je met andere keuzes in het begin wel verder was gekomen. En daarom steeds maar weer nog een potje. Voor het slapen gaan, in de trein, gewoon tu endoor. Tot je erover droomt.

 

De Favorieten van Peter Zeilstra: Flower

Ik heb altijd al een zwak gehad voor games die zich niet makkelijk in een hokje laten plaatsen. Zelfs na de eigenlijke release waren er zelfs gamers die twijfelden of Flower wel bestempeld kon worden als game. Mijn intere e in Flower was dan ook al gauw gewekt, want de game beloofde iets te worden wat niet makkelijk was te definiëren. In tegenstelling tot andere games draait Flower niet om het halen van een high-score, maar om de emoties die bij de speler worden gewekt. Als je als eenzaam bloemblaadje over de uitgestrekte grasvelden van Flower zweeft, daalt er een serene rust op me neer. De motion controls werken boven verwachting goed en wisten het zweverige gevoel verder te versterken. De echte kracht van de game komt voor mij uit de variatie in thema's in latere levels. Hiermee weten de mensen van Thatgamecompany een waar spectrum aan gevoelens los te maken. Flower is één van de weinige games die me dit jaar echt wist te raken.

 

Wipeout HD Fury

De Fury-uitbreiding van Wipeout HD wist met de hoeveelheid content niet alleen de waarde van het origineel te verdubbelen, maar door de diversiteit aan nieuwe gamemodi ook nog eens nieuw elan te geven aan een serie die al jaren geleden was gestagneerd. De serie is sinds de originele PlayStation altijd al mijn favoriet geweest, maar sinds Fury heb ik pas serieus veel tijd besteed aan de PlayStation 3-versie. Gamemodi als Detonator en Zone battle maken gebruik van oude Wipeout-principes, maar weten door een nieuwe inslag de competitiedrang enorm te verhogen. Een oude bekende, Eliminator, keert met Fury ook weer terug, inclusief de mogelijkheid om het online tegen elkaar op te nemen. Een gamemodus waarin de destructie van al je tegenstanders de hoogste prioriteit heeft, is voor mij gegarandeerd een hit. Wipeout HD is mi chien een ietwat karige toevoeging aan de reeks, maar Fury maakt dit alles ongedaan. 

Il-2 Sturmovik: Birds of Prey

Als consolegamer heb ik het altijd zonde gevonden dat er nooit echte vliegsims op de consoles waren te krijgen. Ace Combat was op zijn eigen manier altijd zeer vermakelijk, maar van realisme had de reeks geen kaas gegeten. M'n hart maakt een sprongetje toen bekend was dat de legendarische Il2-reeks ook naar de consoles zou komen. Ondanks kleine schoonheidsfoutjes weet dit eerste uitstapje naar de consoles te overtuigen. De realistische physics zijn op bevredigende wijze geschikt gemaakt voor de besturing met een controller. Maakt je echter een foutje, dan straft de game je meteen af, met de dood al gauw als gevolg. Dit is wat Birds of Prey zo goed maakt. Met elke manoeuvre zit je op het puntje van je stoel en als je eenmaal een vijandelijke kist hebt neergeschoten, kun je je bijna verplaatsen in de piloten die het luchtruim in De Tweede Wereldoorlog onveilig maakten. Bijna.

De Favorieten van Gijs Ettes: The Secret of Monkey Island: Special Edition

Een remake van het komische piratenavontuur van bijna twintig jaar oud. Het is de ideale manier om kennis te maken met de humoristische reeks en grappige personages als piraat-in-wording Guybrush Treepwood, de mysterieuze Voodoo Lady en spookpiraat LeChuck. De speciale editie heeft het origineel in een nieuw jasje gegoten. Zo ziet het er wat fraaier uit en zijn alle dialogen dit keer gesproken. Wel is het mogelijk om het avontuur met een druk op de knop in de originele staat te spelen. Lucasarts heeft voorlopig nog geen plannen voor een remake van het tweede deel, maar dat zou zeker niet mi taan. Voor mij kan de remake in ieder geval niet snel genoeg komen.

Saw: The Videogame

Ondanks dat Saw behoorlijk populair is, waren de verwachtingen voor de gelijknamige game niet bepaald hooggespannen. Saw: The Videogame pakt echter verra end goed uit door het een sterk verhaal en de authentieke gameplay. Zo maken niet alleen de talloze griezelige boobytraps, maar ook de naargeestige Billy the Puppet en andere bekende personages hun opwachting. In de zoektocht naar aanwijzingen voel je je constant opgejaagd door tegenstanders, die je om de een of andere reden allemaal nodig hebben om te ontsnappen uit Jigsaw's gruwelijke spel. De mix van verkennen, puzzelen en vechten weet ons niet helemaal tot het einde te bekoren en Saw is ook zeker niet foutloos, maar mijn dorst naar bloed is gelest. Voor even dan.  

 Brütal Legend

Wat krijg je als je de hardste metalmuziek combineert met een flinke portie humor en een behoorlijke mix van spelelementen? Juist; Brütal Legend. In Tim Schafers nieuwste game steelt Jack Black de show als roadie Eddie Riggs, die in een parallel universum de strijd aangaat met de boosaardige generaal Lionwhyte. Daarbij heeft hij niet alleen de beschikking over een enorme bijl en een gruwelijke auto, genaamd de Druid Plow, maar ook over een leger headbangers en rockchicks die hij in real-time kan aansturen. Wat Brütal Legend voor mij zo speciaal maakt is dat de hack-and-slash-gedeeltes worden gecombineerd met RTS-elementen. Hierbij dienen enorme festivalterreinen als het slagveld. Daarnaast kent het spel een mooi ontworpen spelwereld die de moeite waard is om te verkennen en biedt de mix van speelstijlen een afwi eling die ik al lang niet meer in een game ben tegengekomen.

De Favorieten van Sander Holsgens: Football Manager 2010

Ondanks dat een toptitel als Dragon Age: Origins nog onuitgespeeld op m'n bureau ligt, betrap ik mezelf er dagelijks op dat ik toch weer wat uurtjes in Football Manager 2010 heb gestoken. In amper twee maanden heb ik inmiddels zo'n tweehonderd uur gespeeld. Een belachelijke hoeveelheid, zeker als je daarbij in je achterhoofd houdt dat ik gedurende deze periode ook nog behoorlijk wat andere spellen gespeeld heb. Hoe dit komt? Football Manager 2010 is kort gezegd voetbalgenot in optima forma. De serie kent belachelijk veel diepgang, zonder dat het ten koste gaat van de toegankelijkheid. Je kunt moeiteloos een middagje besteden aan het opzetten van een goed training chema, maar met minstens zoveel gemak laat je dit priegelwerkje aan je a istenten over. Ook is er ontzettend veel oog voor detail. Zelfs de karaktereigenschappen van jeugdspelers van Roda JC waar ik mee bevriend ben, kloppen vrij aardig, ook al hebben ze in werkelijkheid nog geen enkele keer voor het eerste elftal uitgekomen. Mede hierdoor is het voor mij de leukste manier om mijn club virtueel uit het slop te halen. Deze fantastische club speelt met mij als coach vrijwel jaarlijks Europees voetbal en heeft ervoor gezorgd dat Kerkrade een heuse metropool geworden is. 

Shin Megami Tensei: Persona 4

Shin Megami Tensei: Persona 4 is geen doorsnee spel. Sterker nog, het is een absurde ervaring. Hierdoor valt het spel slechts bij een select groepje in de smaak. Ben je echter eenmaal met het Persona-virus besmet, dan heb je het ook gelijk goed te pakken. Het is naar mijn mening namelijk één van de tofste Japanse rollenspellen van het afgelopen decennium, waar je al snel tientallen uren mee bezig bent, juist door de unieke insteek. De schaal van Persona 4 is een stuk kleiner dan in haar genregenoten, wat ontzettend goed uitpakt. Je hebt in een parallelle wereld weliswaar de beschikking over magische krachten en je moet ook vechten tegen onmenselijke wezens, maar in je dagelijkse leven blijf je toch vooral een puberende scholier. En hier gedraag je je ook naar. Zowel het heelhuids doorkomen van het schooljaar als het onderhouden van je sociale contacten zijn namelijk van e entieel belang. Dit lijkt mi chien vervelend, maar is het zeker niet. Het is juist erg tof om een band op te bouwen met je klasgenoten en samen wat vrije uurtjes door te brengen. Door het fantastische script en de overdreven audiovisuele stijl komen de spelwereld en personages bovendien erg goed tot leven, wat van Persona 4 een uniek avontuur maakt. Een avontuur, waar een enkel alineaatje met schrale informatie totaal geen eer aan doet. 

Chrono Trigger DS

De oorspronkelijke game verscheen dan wel al in 1995, Chrono Trigger DS is de eerste versie die ook in Europa is uitgebracht. Mosterd na de maaltijd? Absoluut niet! Vijftien jaar na dato staat het rollenspel nog steeds als een huis. Sterker nog, aangezien het gamedesign gezien kan worden als de blauwdruk voor het doorsnee Japanse rollenspel van deze tijd, heb je op geen moment het gevoel een gedateerde game te spelen. Dit komt vooral door het vechtsysteem. Gekozen is voor een mix van turn-based en real-time, destijds een unicum en ook nu nog ontzettend tof. Tactische mogelijkheden en andere diepgaande spelelementen gaan hand in hand met een vrij actieve en snelle spelervaring, die mij van begin tot eind bij de keel heeft gegrepen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de sublieme plot en alles wat daarbij komt kijken. De uitwerking van de personages is werkelijk fantastisch, net als de dialogen, de setting en de gebeurteni en. Ik zou nog een paar kantjes vol kunnen tikken over Chrono Trigger, maar het gegeven dat een game die zo'n vijftien jaar oud is nog steeds zoveel indruk kan maken, zegt eigenlijk meer dan genoeg. Het is dus niet voor niets dat ontwikkelaars Sakaguchi, Toriyama en Uematsu inmiddels als de kopstukken van het genre beschouwd worden.

 

De Favorieten van Gijs van Veen:

 

A a in's Creed 2

De strijd om mijn persoonlijke “game van het jaar” gaat eigenlijk tu en Batman: Arkham Asylum en A a in's Creed 2. Dat die laatste titel zo hoog in mijn lijstje zou eindigen, had ik eigenlijk totaal niet voorzien. Ik vond de eerste A a in's Creed namelijk een behoorlijk slechte game, omdat de ontwikkelaar de daadwerkelijke gameplay uit het oog leek te zijn verloren en het daardoor bij vlagen meer weg had van een tech-demo dan van een volwaardige game. Ook vond ik mi ies al binnen een uur repetitief worden en had hoofdpersoon Altaïr naar mijn mening het charisma van een kartonnen doos. Wat A a in's Creed 2 zo goed maakt, is dat alle goede elementen van de eerste game, zoals de sfeervolle historische setting en het klimmen, gecombineerd worden met verbeteringen van vrijwel alle minpunten van het origineel. Waar je pogingen tot moord in de eerste game eigenlijk altijd een beetje rommelig uitpakten, daar heb je nu echt het gevoel dat je ze goed kunt coördineren. De grootste kracht is echter het verhaal. Dit zorgt niet alleen voor een minder repetitieve mi ie-opbouw, maar ook voor het creëren van een band tu en de speler en hoofdpersoon Ezio. Zelden heb ik in een game zo'n goed uitgewerkt personage gezien met een dergelijke psychologische achtergrond, en die prestatie maakt dat ik geheel tegen mijn verwachtingen in uitkijk naar het derde deel in de serie.

Torchlight

Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik geen enorme fan ben van de Diablo-serie van Blizzard. Hoewel de beide games in de serie uitstekend zijn uitgewerkt, wisten ze me nooit echt te raken, wat vooral komt door de iets te duistere fantasy-setting. Toch is het jammer dat Diablo 3 nog tot minstens 2011 op zich zal laten wachten, aangezien er nog steeds erg weinig goede top-down RPG's zijn. Opvallend genoeg maakte een kleine indiegame het wachten op Diablo 3 opeens wel heel erg makkelijk. Torchlight, dat werd ontwikkeld door enkele mensen die ook aan de eerste twee Diablos hebben gewerkt, maakt wat mij betreft de release van Diablo 3 zelfs bijna onnodig. Torchlight is net als zijn spirituele voorganger een actie-RPG met een fantasy-setting, maar was voor mij een stuk toegankelijker, onder andere door de wat meer op World of Warcraft lijkende graphics. Torchlight kun je het omschrijven met één woord: verslavend. Steeds wil je doorspelen om een nieuw wapen te vinden of de volgende verdiepingen van een kerker te bereiken. Dankzij een huisdier dat met je meevecht en zelfs spullen kan verkopen, ben je bovendien nooit alleen. Ondanks de wat oppervlakkige RPG-elementen en het ontbreken van een coöperatieve modus biedt Torchlight echter voldoende variatie, dankzij willekeurig gegenereerde kerkers, tientallen soorten vijanden en verschillende settings. Met een prijsje van iets minder dan 20 euro is Torchlight voor mij bovendien de beste deal van 2009.

Deadly Creatures

Dat de Wii in 2009 een wat minder sterk jaar had dan de jaren daarvoor viel te merken in het aanbod aan games. Toch zijn er ook op Nintendo's platform titels een aantal sterke titels verschenen. Een game die veel mensen waarschijnlijk links hebben laten liggen, is Deadly Creatures, mijn favoriete game van 2009 op de Wii. In Deadly Creatures speel je afwi elend met een vogelspin en een schorpioen. Deze twee spinachtigen moeten zien te overleven in de barre omstandigheden van een Amerikaanse woestijn. Deadly Creatures is een mix tu en een platform- en hack-and-slash-game die erg opvalt door de opvallende setting. Met beide beestjes kruip je tu en weggegooide conservenblikjes, cactu en en zelfs een versleten pick-up truck. De game toont ondertu en aan dat games wat mij betreft een ideaal medium zijn om verhalen op een originele manier te vertellen, want als deze twee spinachtigen ben je getuige van een schattenjacht van twee mensen die enigszins uit de hand loopt. Zowel de vogelspin als de schorpioen hebben bovendien verschillende vaardigheden tot hun beschikking om zich door de omgeving de verplaatsen, waardoor deze op leuke manieren verkend kan worden. Het vechten is daarnaast uitstekend uitgewerkt en laat zien dat de Wiimote een originele besturing kan opleveren voor hack-and-slash-titels. De paar eindbazen die de game rijk is zijn bovendien de beste die ik in 2009 ben tegengekomen.

 

Tot zover onze persoonlijke favorieten van 2009. Hopelijk ben je wat games tegengekomen waarvan je dacht 'oh ja, die waren inderdaad wel gaaf'. Op naar de games van 2010.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou