Zoals vele bruiloften vond de mijne ook op 11-11-11 plaats. De gelukkige was niet mijn vriendin, maar Skyrim. Alles was via Steam geregeld en in spanning wachtte ik af tot de ceremonie begon. Het was aftellen, want om 0:00 begon het leukste deel: de huwelijksnacht.
Althans, zo zag mijn vriendin het. Enigszins verbaasd keek ze hoe ik als een idioot achter mijn computer de Steam-winkel aan het refreshen was. “Nog minder dan een uur”, schreeuwde ik naar haar, terwijl ze het zoveelste kapper-guru-nexttopmodel-programma aan het kijken was. Na een half uur ging ze stappen met vriendinnen. Ze gaf mij nog wel het advies om een karakter te maken dat op mijzelf leek. “Dan kan ik er tenminste ook nog naar kijken”, zei ze voordat ze haar pumps had aangetrokken.
Mijn keuze was dan ook een Nord. Niet omdat dit ras het meest op mij (en de mens in het algemeen) lijkt, maar omdat ik van zwaarden, bijlen en schilden houd. Gewoon, lekker mannelijk. Al die magie kan mij een worst wezen. Stoer hoor, zo’n vuurbal. Ik zie liever een zwaard dwars in iemands oog verdwijnen. Dat het bloed op het scherm spat. Of dat je met twee dolken iemands hoofd sierlijk van zijn romp verwijdert.
In totaal speelde ik een uurtje of vier, tot mijn vriendin thuis kwam. Ik liet haar, half dronken van één rosé, met trots mijn personage zien. Na een beoordeling geheel in de stijl van Trinny and Susannah: Mi ie Holland (wees gerust, die titel moest ik opvragen) gingen we slapen. Van vrijdagnacht tot woensdagavond (gemiddeld 14 uur per dag) speelde ik aan één stuk door, met uitzondering van het avondeten, de wc en de paar uurtjes slaap. Douchen, koffie zetten, boodschappen doen of koken: het was allemaal niet belangrijk. Die gedrevenheid, niet ver verwijderd van een heftige verslaving, heb ik elk jaar een paar keer. In 2010 met Mafia II, Red Dead Redemption en The Saboteur (die game komt eigenlijk uit 2009, maar ik speelde hem pas begin 2010). In 2011 met The Witcher 2, Deus Ex: Human Revolution en Minecraft.
Toch was Skyrim mijn heftigste 'verslaving' in jaren. Ik ben zelf afgestapt van multiplayergames, omdat ik (nog steeds) geen maat kan houden. In mijn jonge puberjaren speelde ik dag en nacht Counter-Strike achter mijn computer met 'online vrienden'. Er komt namelijk geen eind aan een dergelijk spel en al helemaal niet als je wat profe ioneler speelt. Na een aantal jaar online te hebben gespeeld, ben ik in één keer geswitched naar offline gamen. En dan maak je de échte horror mee: singleplayermi ies van een shooter. Ik dacht: dit is echt het schraalste dat ik ooit heb meegemaakt. Tot ik andere genres offline ging spelen.
Al snel bleken RPG's mijn voorkeur te hebben: een lang verhaal met andere mensen (lees: NPC's), waardoor het lijkt alsof je niet dagenlang in je eentje loopt te meuren voor je pc. Deze games hebben vaak een einde, maar geven je toch tientallen uren plezier (in tegenstelling tot singleplayer-campagnes van shooters). Gelukkig heeft Skyrim een soort van einde, anders houd ik gewoon niet op. En dat heb ik gemerkt, want binnen een kleine vijf dagen had ik de game uitgespeeld. En ja, ik heb heel erg veel sidequests uitgevoerd. Tot het doden van de zesendertigste witte huistijger ergens in de wereld van Skyrim.
In die zes dagen was ik even compleet iemand anders. Ik droomde zelfs over niet-voltooide quests. En dan weet je dat je diep in een game zit. Het belangrijkste element van een RPG is het verhaal. En om diep in een verhaal te zitten, moet je jezelf kunnen identificeren met het personage waarmee je speelt. Dat lukte bij Skyrim. Niet omdat ik ook een twee meter lange spierbundel ben met een Daedric-harnas aan, maar omdat mijn personage zo inhoudsloos is waardoor je zelf de blanco stukken gaat invullen.
Het inhoudsloze karakter komt omdat je personage niet praat (afgezien van het incidentele geschreeuw). Hoewel veel mensen zich kapot ergeren aan het feit dat je in Skyrim geen fatsoenlijke conversatie kunt voeren, kreeg ik júist een band met mijn personage. Dat had ik ook al bij de vorige delen van The Elder Scrolls en ook bij Fallout. Ik zie mijzelf liever als een personage zonder verleden én die niet praat, dan een standaard Mafia-personage, een Iers-Franse verzet trijder die teveel drinkt of een half mechanische supersoldaat in de vorm van Adam Jensen. Ze zijn al te gemaakt. Ze zijn al op zichzelf staande personages. Ze zijn het elke keer net niet.
En Skyrim was het net wel. Ik hield tijdens die dagen meer van mijn personage dan mijn vriendin. Na die vijf dagen was ik op. Compleet uitgeteld. Het communiceren met mijn stem moest ik weer even leren. De sociale motor moest gestart worden. Nadat ik de game op woensdag had 'uitgespeeld', kreeg ik donderdagavond plotseling enorm veel zin in speciaalbier. Als een bange schizofrene sociopaat zat ik in de kroeg. Stemmen, geluiden, drukte, warmte. In mijn hoofd schreeuwde ik TIDD KLO UL.
Na het tiende biertje, een Delirium Tremens, was ik echt afgekickt van Skyrim. Ik lulde als een idioot, viel over mijn fiets toen ik naar huis wilde en spoot thuis de ketchup op de muur in plaats van op het bord. De volgende dag werd ik wakker met stampende hoofdpijn en ik heb mij nog nooit zó lekker gevoeld.