Met verdriet en ongeloof hebben wij kennisgenomen van het onverwacht overlijden van Thane Krios; echtgenoot van Irikah, vader van zoon Kolyat en gewaardeerd collega van Commander Shepard in zijn mi ie het universum te behoeden van totale vernietiging. Ons medeleven bij dit grote verlies gaat uit naar de naaste familie en vrienden, maar vooral naar onszelf.
Wie zijn wij namelijk, wij nederige PlayStation 3-bezitters? Wij zijn diep getroffen. Niet door de achterstallige overzetting van Ma Effect 2 naar onze glimmende danwel matzwarte console, niet door het gemis van zijn voorganger naar diezelfde glimmende danwel matzwarte console. Nee, wij zijn diep getroffen door het plotselinge en onverwachte overlijden van onze gewaardeerde drell huurmoordenaar, nadat ons – ietwat verlaat – alsnog de kans werd geboden uitgebreid kennis te maken met Thane.
Hoe uitgebreider de kennismaking, hoe groter het gemis wanneer een huurling als Thane ons ontvalt. Geen game haalde het in zijn hoofd om driekwart van het verhaal te besteden aan het recruteren en leren kennen van crewleden, die in principe als niets meer zouden fungeren dan kanonnenvoer tijdens één laatste kamikazemi ie. Toch werkte het. Elk nieuw personage betekende twee nieuwe mi ies: één om diegene te overtuigen mee te doen aan Shepards mi ie en één om het vertrouwen van diegene te winnen.
Dat betekende dat personages stuk voor stuk evenredig veel aandacht kregen gedurende de opbouw naar de epische apotheose van Ma Effect 2. Kennis maakten we dus met Thane Krios: koelbloedig moordenaar van beroep, maar tegelijkertijd even spiritueel als intellectueel van geest. Thane was terminaal ziek en onderhield een complexe relatie met zijn zoon Kolyat. Om Thanes vertrouwen te winnen moet Shepard hem helpen te herenigen met Kolyat.
Ma Effect 2 zit vol met soortgelijke verhalen. Of ze nu gaan over familie (Grunt), kameraadschap (de uit het eerste deel terugkerende Garrus Vakarian), ouderschap (Samara), veeleisende ouders (Miranda) of moreel dubieuze wetenschap (Mordin Solus), alle ondersteunen de volwa en insteek van het verhaal waar de game zijn kracht uit put. Verder dan enkele interplanetaire sek cènes is er bijvoorbeeld ook Cerberus met aan het hoofd de Illusive Man. Constant wringen twijfels over deze schimmige organisatie met hun twijfelachtige handelswijze, ware het niet dat zij als enige Shepard helpen de mensheid te beschermen tegen een grootschalige buitenaardse aanval.
Ma Effect 2 is dan ook niet zo zeer een scifi-verhaal over goed en kwaad, maar een ambigu en emotioneel epos dat zich toevallig ver in de toekomst afspeelt. Het past zich aan aan de speler die het juiste besluit heeft genomen de game in zijn PlayStation 3 te schuiven. Waar bij mij Thane om één of andere reden het leven liet, zal dit bij anderen niet het geval zijn geweest. Ik bedoel, wie zijn jullie verloren: helemaal niemand? De compleet gestoorde Jack? Of Jacob? Geth-strijder Legion? Of toch oude bekende Tali'Zorah?
‘Oude bekende’ mag hier uiteraard nadrukkelijk tu en aanhalingstekens worden geplaatst. Gamers met enkel een PlayStation 3 in huis hadden tot 2011 nooit het genoegen kennis te maken met het rijke universum van Ma Effect. Vergelijkingen met een eerste deel op het gebied van gameplay kunnen zij daarom bijvoorbeeld ook niet maken. Was het tweede deel beter of miste het juist diepgang als gevolg van “te weinig RPG”, zoals de oorspronkelijke recensie oordeelde?
Het zal de gemiddelde DualShock-hanterende gamer in al zijn onwetendheid een worst zijn. Wat hij voorgeschoteld kreeg was een vrijwel perfecte actie-RPG: op zijn eenvoudigst inderdaad wat oppervlakkig, maar op zijn moeilijkst een schouwspel van tactiek met daarachter enkele vereenvoudigde doch doeltreffende RPG-elementen. Maar belangrijker, elke mi ie maakte onderdeel uit van een wervelend en kolo aal verhaal vol memorabele personages zoals we ze nergens anders zagen in 2011. Thane, ik ga je mi en in deel drie. Rust in vrede.