Voor mij zijn de laatste maanden zoveel wannahave-games uitgekomen dat het lastig is om mijn favoriet te kiezen. Games als Super Mario 3D Land en Mario Kart 7 heb ik nog niet kunnen spelen, maar gelukkig zijn er genoeg games die mijn consoles wel al van de binnenkant hebben gezien. Disneyland Adventures Kinect wist mij bijvoorbeeld positief te verra en door de enorme en uiterst schattige spelwereld en het oneindig kunnen verzamelen van gekke objecten. Het was enkel jammer dat zodra er iemand voor de Kinect-camera langsliep, de game van slag raakte.
Mijn favoriete game van 2011 werkt ook met Kinect, maar heeft geen problemen met voorbij wandelende huisgenoten (ofkatten). Als ik even wegloop om een slokje water te nemen, dan hoef ik niet opnieuw in te loggen als ik weer in beeld ben. Dat in tegenstelling tot Disneyland Adventures. Nee, Dance Central 2 herkent me direct en ik kan verder spelen zonder lastig gevallen te worden.
Achterblijvende softwareontwikkeling
Ik heb dit jaar verscheidene slecht werkende Kinectgames mogen recenseren, maar enkel Dance Central 2 is het toonbeeld van hoe goed Kinect kan werken. Als je je arm niet goed beweegt tijdens een danspas, dan wordt dit ledemaat meteen in een rode kleur op het scherm afgebeeld. Al je ledematen – en zelfs je hoofd – worden moeiteloos geregistreerd. Ik heb het enorme voorrecht om veel dansgames te mogen recenseren, maar er zijn maar weinig spellen die dat de Dance Central-serie nadoen.
Ik gaf dit spel niet voor niets een 9; het werkt als een trein. Als je begint te dansen, dan kun je in een makkelijke modus al vrij snel meekomen, maar je kunt ook kiezen voor dansles, waarin je pasjes mondjesmaat worden aangeleerd. De verschillende moeilijkheidsniveaus creëren een goede leercurve. Als je eenmaal de makkelijke variant van Right Thurr van Chingy meester bent, dan worden er in de wat moeilijkere versie enkele extra pasjes toegevoegd. Simpel, maar effectief.
Je blijft daardoor lekker doordansen op het nummer zoals je dat al deed, maar dan met wat nieuwigheidjes erin. Als je de nieuwe moves nog niet onder de knie hebt, dan geeft dat dus niets: omdat je de basisbewegingen kent pak je het dansje zo weer op. Als het fout ging, voelde ik me daarom niet meteen een loser. Zeker niet tijdens snelle choreografieën zoals die van Mi y Elliott met Get UR Freak On. Sowieso vind ik het een geniale keuze om dit nummer erin te doen, want het heeft een beat waar zelfs ik met twee gebroken benen nog op zou kunnen bewegen.
Dance Central 2 is in tegenstelling tot zijn voorganger Nederlandstalig. Eerst is dat even wennen, omdat je ineens toegesproken wordt met zinnen als 'Ja, helemaal chill. Zo doen we dat gewoon.' Maar eigenlijk is dat juist hartstikke leuk, want voor mensen die op de basi chool nog wel eens dansjes instudeerden zoals ik, is het gebruik van Nederlands dansjargon niet meer dan normaal. En dan bedoel ik niet de opgelezen teksten van de virtuele dansers, maar eerder de namen van de pasjes.
Dansjes instuderen
Heel vroeger, toen The Beatles in de schappen ruimte moesten maken voor singles van de Spice Girls, bleef ik namelijk regelmatig in de pauze binnenzitten in de basi chool. Met mijn vriendinnetjes studeerden we dan de choreografieën van de vijfkoppige popgroep in. Soms moest de choreografie opgeschreven worden als het te ingewikkeld werd. Dan verzonnen we namen voor de pasjes, zoals 'schepjes' of 'naar buiten stappen'. Dance Central 2 doet exact hetzelfde, maar nu eindelijk in het Nederlands in plaats van het Engels.
De kracht van Dance Central is ook dat de bewegingen regelmatig overeenkomen met wat er in het liedje gezongen wordt, zoals een arrogante wegwuivende beweging bij een opschepperig zinnetje als 'Damn, I look good and nobody freak it like I could' uit Remy Ma's 'Conceited'. Omdat ikzelf erg let op de tekst van nummers, zijn zulke beeldende danspasjes in Dance Central voor mij gemakkelijk te onthouden. Daarom glijden de pasjes uiteindelijk steeds geleidelijker in elkaar over, en vertel je een verhaaltje met je dans.
Streetwise
Het leuke is dat je ook de highscores van je vrienden via Xbox Live kunt terugzien, waardoor je er een competitie van kunt maken. Heb je geen vrienden die Dance Central 2 spelen, dan kun je het natuurlijk altijd nog tegen jezelf opnemen. De game geeft het meteen aan als je je eigen score in een nummer hebt verbeterd. Heerlijk, want zo houd je jezelf scherp en hoef je niet steeds naar aparte highscore-menu’s te gaan om je prestaties terug te zien.
Na het spelen van de eerste Dance Central had ik – los van een tweespelermodus - niet het idee dat de game iets miste wat het concept vetter zou maken. Ik was dan ook blij verrast toen ik de toevoeging van crews zag. Door bepaalde nummers zo goed mogelijk te dansen kun je in een van de crews komen. Iedere crew heeft een eigen thema. Zo is er een hiphopcrew met streetwise meisjes en een easy breezy groep met een maritiem thema. Ik ben nu al benieuwd met welk nieuwigheidje de ontwikkelaar in Dance Central 3 op de proppen komt.
Soepel
Gamen doe je voor je plezier, dus mi chien heb je al die motiverende factoren als crews en highscores helemaal niet nodig. Ook zonder die toevoegingen valt er immers genoeg plezier aan Dance Central 2 te beleven. Zo bevat de game een fijne variatie aan muziek en leert het spel je vette pa en die je gerust in de lokale discotheek kunt tentoonspreiden. De moves zitten goed in elkaar, lopen naadloos in elkaar over en Kinect werkt zo soepel in Dance Central 2 dat het spel de illusie wekt dat je zelf zo soepel bent. Deze game is voor mij vooral een manier om lekker te bewegen in plaats van op de bank te hangen.