Ja beste lezers, kan het nog controversiëler? De hoofdredacteur van Gamer.nl die de Call of Duty-games uitroept tot zijn favoriete games van het jaar. Daar gaat de geloofwaardigheid van de website! Of toch niet? Mag ik, nu ik inmiddels twintig jaar games speel - ooit begonnen op de NES met games als Super Mario, Ghosts ‘n’ Goblins en Castlevania, Call of Duty gewoon leuk vinden? Ja, dat mag ik zeker!
Ik zal eerlijk zijn, ik wilde eerst een heel andere game als mijn favoriet bestempelen. Ik ben een groot Zelda-fan en ik heb mij uitermate vermaakt met Links nieuwe avontuur. Nog steeds, want ik neem mijn tijd voor Skyward Sword – geen gehaast, maar genieten van elk moment, als het even kan tot ver na Kerstmis, en met mijn overvolle schema zal ik daar ook in slagen. Maar als ik Skyward Sword had bekroond tot mij favoriet, dan had ik gelogen. Daarvoor heb ik twee titels veel te veel gespeeld het afgelopen jaar. Call of Duty: Black Ops en Modern Warfare 3.
Verontschuldigen?
Vreemd genoeg voelt het tegenwoordig alsof je jezelf moet verontschuldigen om de Call of Duty-games leuk te vinden. Activision lijkt de uitgekauwde popster die voor het grote geld een show playbackt en elke Call of Duty-game is een nieuwe top 40-hit. Velen van ons zijn wars van dat soort overdreven populariteit. Maar is het wel eerlijk om de uitgever en zijn games daar op af te rekenen?
Nee. De Call of Duty-games bieden elke release weer een overvloed aan content. Dat begint al bij de singleplayer, vooral in de Modern Warfare-games. Ja, je in een karretje gegooid, goed vastgebonden en op rails gezet en men doet niet eens meer de moeite je te doen geloven dat het meer is dan een dolle achtbaanrit. Maar verdomd als ik op z’n tijd niet houd van een dolle achtbaanrit! Daarbij zit er altijd genoeg interactie in de scripted events dat voor mij de illusie nooit wordt verbroken: ik ben echt daar oorlog aan het voeren, ik ben een bad a soldaat en de kogels vliegen om mijn oren terwijl de toekomst van de aardkloot in mijn handen ligt. Met talloze spectaculaire momenten waarin ik nog altijd rond kan kijken of lopen, heb ik het gevoel dat ik in de beste actiefilm van het jaar de hoofdrol speel.
De sociale gigant
Toch weten we allemaal dat de singleplayer nog wel het minst belangrijke aspect is van het totaalpakket dat een willekeurige Call of Duty-game is. De multiplayer is de echte gigant en slokt dankzij de slimme toevoeging van RPG-elementen (die sindsdien door bijna alle andere shooters – niet voor niets - zijn gekopieerd) honderden uren van je leven op. De balans lijkt elk jaar weer een stukje verbeterd, helemaal nu je in MW3 net iets trager rent dan in vorige games. Nog belangrijker: Call of Duty brengt sinds kort ook eindelijk weer een beetje het sociale aspect terug. Doordat je de multiplayer in splitscreen op de bank kunt spelen tegen anderen online, was Black Ops maandenlang dé game die mijn beste maat en ik elk weekend speelden. Schaal chips erbij, licht uit, controllers in onze handen en we waren heel de nacht zoet.
En dan Spec Ops. Ah, Spec Ops. Over de ideale modus om samen met een maat op de bank te spelen gesproken. Spec Ops zet je ook nog eens aan tot samenwerken, samen (simpele) strategieën bedenken om de mi ie te behalen. Sinds Modern Warfare 3 is in deze modus ook nog eens een Survival-stand toegevoegd en kun je levelen. Spec Ops vormt samen met de singleplayer/multiplayer-combo een ijzersterk trio dat bol staat van de content.
Met de Call of Duty-games hoef ik mij gewoon maanden niet te vervelen. Dan maakt het mij niet uit dat andere shooters mi chien een tactische multiplayer hebben of mooiere graphics. Bij Call of Duty weet ik dat ik een totaalpakket krijg, waarin alle aanwezige modi oerdegelijk zijn uitgewerkt en ook nog eens bol staan van de content. Voor miljoenen gamers is de Call of Duty-reeks een heerlijke bezigheid, en ik ben er een van.