Lees hier de Gamer.nl-recensie van Ys: Memories of Celceta.
Het gamejaar van 2014 is voor mij bijzonder omdat er voor mij twee nieuwe liefdes, de PlayStation Vita en gameontwikkelaar Nihon Falcom, abrupt samenkwamen in één game: Ys: Memories of Celceta.
Door de heruitgaves van Muramasa Rebirth en Persona 4 Golden ben ik meerdere malen de plaatselijke gamewinkel binnengelopen om een PlayStation Vita te kopen, maar ging telkens met mijn handen in mijn zakken rechtsomkeert de winkel uit. Ik kon simpelweg de aankoop van een handheld voor twee games, waar ik al honderden uren op respectievelijk de Wii en PlayStation 2 in had zitten, niet verantwoorden voor mezelf. Bij thuiskomst plofte ik liggend neer op de bank, voeten op de leuning, en pakte ik mijn PSP erbij om mijn tocht door Ys I & II Chronicles te hervatten. Bumpity-bump.
Even terug naar nóg een maand daarvoor. Door eindehelijk het fenomenale The Legend of Heroes: Trails in the Sky voor PSP te hebben uitgespeeld, struinde ik het PlayStation Network af op zoek naar andere titels van ontwikkelaar Nihon Falcom. Ondanks de relatieve onbekendheid van Falcom in het Westen, wordt de ontwikkelaar beschouwd als de grondlegger van het action rpg-genre en daardoor als inspiratiebron voor The Legend of Zelda. Falcoms populairste serie binnen dit genre, Ys (spreek uit als ‘ies’), is de enige Falcom-serie waarvan meerdere delen verkrijgbaar zijn in Europa, weliswaar alleen digitaal op PSN. De kundigheid van Falcoms jarenlange ervaring in de game-industrie is merkbaar in vrijwel al hun games, dus in een mum van tijd speelde ik de beschikbare Ys-reeks door.
Het verantwoorden van die Vita-aankoop ging dan ook vrij gemakkelijk toen uitgever NISA aankondigde dat Ys: Memories of Celceta, het nieuwste deel in de Ys-reeks, eind februari zou verschijnen voor Vita. Inmiddels was ik aanbeland bij Ys Seven en zette mijn savedata over van PSP naar Vita om alvast te kunnen wennen aan het nieuwe apparaat. Op slag werd ik verliefd op de nieuwe analoge stick, het prachtige OLED-scherm en het algehele ontwerp van de Sony’s nieuwe portable. De lancering van Memories of Celceta zorgde ervoor dat de Nintendo 3DS zijn steevaste plek in mijn tas eindelijk moest opgeven.
Memories of Celceta is niet de opvolger van Ys Seven, maar een nieuwe kijk op het inmiddels twintig jaar oude Ys IV. Begin jaren ‘90 besteedde Falcom de ontwikkeling ervan uit aan twee ontwikkelaars, die elk een eigen versie van hetzelfde avontuur opleverde, maar waren geen beide volmaakt. Om de knoop door te hakken welke Ys IV-versie nu eigenlijk de betere is, ontwikkelde Falcom zelf een versie onder de noemer van Memories of Celceta. Door Falcoms ongeëvenaarde oog voor details, wint Memories of Celceta de wedstrijd met vlag en simpel - los van het feit dat we het 16 bit-tijdperk van de vorige versies ruimschoots gepa eerd zijn.
Voor een sterk verhaal of fraaie graphics ben je bij Ys aan het verkeerde adres, en Memories of Celceta is daar zeker geen uitzondering op. Het verhaal over hoofdpersonage Adol Christin en zijn queeste om het bos van Celceta in kaart te brengen escaleert al snel op een dusdanige manier, dat ik het plot niet eens zou kunnen navertellen zonder te spieken op Wikipedia. Ook die paar ontzettend fraaie vista’s kunnen de graphics, die door velen veroordeeld worden tot opgepoetste PSP-standaarden, niet verkopen als bijzonder.
Dat wetende zit ik hier in december, ruim tien maanden na het gespeeld en opnieuw gespeeld hebben van Memories of Celceta, toch te vertellen dat het mijn favoriete game van 2014 is. Om twee redenen. De eerste is wat moeilijk uitleggen. Het betreft namelijk een gevoel, een heroïsch gevoel. Ys-fans zullen onmiddellijk begrijpen wat ik probeer te zeggen. Ys-games zijn traditioneel in de zin dat elk gebied (level) zijn eigen achtergrondmuziek heeft en de muziek zelf is . Bovendien beschikt Falcom sinds 1989 over een eigen band, waardoor al die jaren gewaarborgd is gebleven - maar tegenwoordig zonder technische beperkingen.
De tweede reden is dat ik na Memories of Celceta niet zoveel games uit 2014 meer gespeeld heb. Zelfs na het herspelen van Memories of Celceta was mijn honger voor Falcom-games allerminst gestild, maar had ik het aanbod op de Westerse markt volledig doorgespeeld. Er zat dus niets anders op dan importeren. Vanaf het moment dat ik de UMD van de opvolger van eerdergenoemde Trailer in the Sky in mijn PSP klikte (dat was wel weer even wennen), zijn er honderden game-uren in Japanstalige Falcom-games van voorgaande jaren gaan zitten.
Inmiddels is mijn collectie uitgedijd tot het voltallige PSP- en Vita-oeuvre van Falcom. Gelukkig ben ik amper halverwege met het spelen ervan, dus dat biedt voldoende afleiding tot in de winkelrekken belandt.